Στην αρχαία Ελλάδα οι αθλητές δεν έδιναν αγώνα μόνο μέσα στο στάδιο, αλλά και έξω από αυτό για να επικοινωνήσουν στον κόσμο τη νίκη τους, ειδικά αν κατάφερναν να διακριθούν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, την τότε σπουδαιότερη διοργάνωση.
Σε αντίθεση με σήμερα που υπάρχουν αναρίθμητα μέσα που διευκολύνουν την επικοινωνία, τότε ο κόσμος δεν είχε διαδίκτυο, τηλεόραση, ραδιόφωνο ή τηλέφωνο. Αντιθέτως, τα νέα ταξίδευαν από στόμα σε στόμα και η αξιοπιστία του εκάστοτε «αγγελιοφόρου» διασφάλιζε και την εγκυρότητα της είδησης.
Το πρώτο μέσο που είχαν στη διάθεσή τους οι Ολυμπιονίκες για να κάνουν γνωστά τα κατορθώματά τους, ήταν η ανακήρυξη της νίκης τους. Δημοσίευμα του ιστότοπου The Conversation υποστήριξε πως οι κήρυκες απήγγειλαν ένα σύντομο ποίημα ή μιλούσαν με ποιητικό λόγο για να περιγράψουν τον νικητή.
Στόχος ήταν να γνωστοποιηθούν το όνομα, η καταγωγή και το κατόρθωμα του νικητή, αλλά με τραγουδιστό τρόπο, ώστε να εντυπωθούν εύκολα στο μυαλό των ανθρώπων. Μερικές φορές επίσης, η αναγγελία μπορεί να θύμιζε ναυτικά τραγούδια, ώστε να τη θυμούνται πιο εύκολα οι ναύτες ή όσοι χρησιμοποιούσαν πλοίο για να μαθευτούν τα νέα πιο γρήγορα σε μακρινές περιοχές.
Παράλληλα, κυκλοφορούσαν τραγούδια και ποιήματα αφιερωμένα στον Ολυμπιονίκη, μέσω των οποίων θα γινόταν γνωστή η διάκριση του.
Επιπλέον, οι αρχαίοι κατέγραφαν τα ρεκόρ με βάση ποιος έκανε πρώτος κάτι ή πρώτος περισσότερες φορές και όχι με στατιστικό τρόπο, γιατί ήταν δύσκολο να διατηρηθούν αρχεία -ειδικά με τέτοιου είδους πληροφορία- εκείνη την εποχή.
Οι αθλητές λοιπόν προσανατολίζονταν να πετύχουν κάτι που δεν είχε συμβεί ξανά ή να νικήσουν με πρωτότυπο τρόπο, ώστε να διασφαλίσουν ότι το κατόρθωμα τους θα μαθευτεί χωρίς να χρειάζεται κάποια περαιτέρω κίνηση.
