Για να είναι κάποιος αυστηρός με τους άλλους θα πρέπει πρώτα από όλα να είναι αυστηρός με τον εαυτό του, καλό θα είναι όμως να υπάρχει και ένα όριο σε αυτή την αυστηρότητα γιατί σε διαφορετική περίπτωση προκύπτουν ιστορίες σαν κι αυτή του Κόκιτσι Τσουμπουράγια, του Ιάπωνα μαραθωνοδρόμου που αυτοκτόνησε πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες 1968 επειδή δεν θα είχε τη δυνατότητα να διορθώσει το «λάθος» του σε αυτούς του 1964.
Γεννηθείς στις 13 Μαΐου 1940 ο Τσουμπουράγια είχε δείξει από μικρό παιδί την αγάπη του για τον στίβο και ειδικά για τις μεσαίες ή μεγάλες αποστάσεις, με τις επιδόσεις του να βελτιώνονται καθώς μεγάλωνε. Δεν προκάλεσε έκπληξη, επομένως, το γεγονός ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1964, στο Τόκιο, ήταν ένα από τα φαβορί για το χρυσό μετάλλιο στον μαραθώνιο. Σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν το πρώτο φαβορί και κάπως έτσι το έβλεπαν και οι συμπατριώτες του, οι οποίοι περίμεναν να πανηγυρίσουν τον θρίαμβό του.
Στις 21 Οκτωβρίου 1964, επομένως, ήταν η μέρα του, ήταν η μέρα που… έπρεπε να νικήσει στον μαραθώνιο. Τα πράγματα, όμως, δεν πήγαν όπως ήθελε. Ο Αμπέλε Μπικίλα από την Αιθιοπία, ο άνθρωπος που είχε νικήσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες 1960 τρέχοντας ξυπόλητος, θριάμβευσε και στο Τόκιο το 1964. Για τον Τσουμπουράγια, επομένως, το καλύτερο αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι η 2η θέση και όντως ήταν σε αυτή όταν μπήκε στο στάδιο για τον τερματισμό, τελικά όμως έμεινε 3ος αφού τον πέρασε ο Άγγλος Μπέιζιλ Χέιτλι για έξι κλάσματα του δευτερολέπτου.
Για οποιονδήποτε αθλητή, η 3η θέση, το χάλκινο μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι επιτυχία. Ή τουλάχιστον δεν είναι αποτυχία. Για τον Κόκιτσι Τσουμπουράγια, όμως, ήταν, όπως αποδείχθηκε, λόγος για να αυτοκτονήσει… Ο Ιάπωνας είναι απαρηγόρητος, τονίζει ότι έκανε ένα ασυγχώρητο λάθος και τονίζει ότι θα επανορθώσει στους Αγώνες του 1968 κάνοντας υπερήφανο τον λαό της Ιαπωνίας. Στα τέλη του 1967, όμως, θα διαγνωστεί με πρόβλημα στη μέση, με λουμπάγκο και θα υποβληθεί σε επέμβαση.
Μια επέμβαση, όμως, που θα είχε ως συνέπεια να μην είναι έτοιμος για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Για τον ίδιο, αυτό είναι το μεγαλύτερο «χτύπημα» όχι της καριέρας του αλλά της ζωής του γενικά. Έτσι, στις 9 Ιανουαρίου 1968 θα αυτοκτονήσει κάνοντας χαρακίρι και έχοντας δίπλα του το χάλκινο μετάλλιο που είχε κατακτήσει το 1964 ενώ το μήνυμα που είχε αφήσει για τους δικούς του ανθρώπους, έκλεινε με την εξής φράση…
«Αγαπητέ μου πατέρα και αγαπητή μου μητέρα, ο Κόκιτσι είναι πολύ κουρασμένος για να τρέχει πια. Σας παρακαλώ να με συγχωρήσετε. Οι καρδιές σας δεν πρέπει να είχαν ηρεμήσει ποτέ ανησυχώντας για μένα. Αγαπητοί μου γονείς, ο Κόκιτσι θα ήθελε να ζήσει δίπλα σας».
