Η 14η Ιουνίου είναι μια μέρα που γεμίζει τους Έλληνες εθνική περηφάνεια, μια σημαδιακή για τη χώρα μας και το μπάσκετ της ημερομηνία που κανείς δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ. Η κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ του 1987 ήταν ένα γεγονός που έζησε ο Έλληνας στο πετσί του, έτσι διψασμένος καθώς ήταν για αθλητικές επιτυχίες, και το όνομα του ομοσπονδιακού τεχνικού μας θα απαθανατιζόταν έτσι με ανεξίτηλα γράμματα στο συλλογικό φαντασιακό μας. Του ανθρώπου που πήρε δηλαδή από το χεράκι τους διεθνείς, τους άλλαξε θέσεις και τους έμαθε ένα κάρο συστήματα, γεννώντας ένα μπασκετικό θαύμα που κανείς δεν έβλεπε πως ερχόταν. Όλη η Ελλάδα βγήκε στους δρόμους με τη γαλανόλευκη για να πανηγυρίσει τον ένδοξο άθλο της ομάδας του Κώστα Πολίτη, η οποία βρισκόταν στην κορυφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ και κανείς δεν μπορούσε να της στερήσει την επιτυχία. Ταυτοχρόνως -και εξίσου σπουδαίο- ήταν το γεγονός πως εκείνες τις μέρες το μπάσκετ γίνεται επισήμως το πιο λαοφιλές άθλημα στη χώρα, εκθρονίζοντας έστω και προσωρινά το ποδόσφαιρο από την κορυφή. Η «επίσημη αγαπημένη» ήταν πια η Εθνική Ανδρών στο μπάσκετ, καθώς ήταν εκείνη που χάρισε την πρώτη χαρά στον έλληνα φίλαθλο. Το θαύμα του ’87 έμελλε εξάλλου να είναι το αρχιμήδειο σημείο της εξωστρέφειας του ελληνικού μπάσκετ, ο αναβατήρας που θα εκτόξευε την καλαθοσφαίριση του τόπου μας στα ύψη. Μετά την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ το 1987, ακολούθησαν σε συλλογικό επίπεδο οι συμμετοχές του Άρη σε Final Four, τα τρόπαια Ευρωλίγκας για Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, αλλά και οι επιτυχίες ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Άρη και Αμαρουσίου σε Κύπελλο Κόρατς και Σαπόρτα. Τίποτα δεν έμεινε ίδιο έπειτα από κείνη την ιστορική στιγμή του καλοκαιριού του 1987 και ο Πολίτης είχε αναμφίβολα μεγάλο μερτικό στο μπασκετικό κατόρθωμα που έκανε μια Ελλάδα «ώπα»: «Θυμάμαι ότι όταν τελείωσε ο τελικός έψαχνα να βρω την ομάδα και σκεφτόμουν πώς θα φύγουμε με το πούλμαν για να πάμε στο ξενοδοχείο», έλεγε χαρακτηριστικά ο ίδιος: «Τελικά, από τους 12 αν βρέθηκαν στο πούλμαν 5-6 είναι ζήτημα. Οι περισσότεροι είχαν φύγει με μηχανές και με αυτοκίνητα. Γινόταν χαμός και το κλίμα ήταν απόλυτα πανηγυρικό». Ο ομοσπονδιακός μας τεχνικός έζησε αρκετές μεγάλες στιγμές ακόμα στις ομάδες απ’ όπου πέρασε (Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ), αν και αυτή η «επίσημη αγαπημένη» θα σφράγιζε την καριέρα του. Για τον Έλληνα ήταν διαχρονικά ο εθνικός μας κόουτς και τίποτα δεν θα το άλλαζε αυτό. Ούτε οι κατοπινές -και εξίσου διαχρονικές- κόντρες του με τον μεγάλο πρωταγωνιστή του 1987, Νίκο Γκάλη…
Πρώτα μπασκετικά χρόνια
Ο ομοσπονδιακός τεχνικός που θα έμενε γνωστός ως «ευρωκόουτς»
Η συνταγή της επιτυχίας άρχισε να αποδίδει καρπούς. Ο ίδιος θα έλεγε χρόνια αργότερα, στο πλαίσιο παραπόνου του για την κόντρα του με τον Γκάλη, πως «Πήρα τον Γκάλη που έβαζε 15 πόντους ως τότε και τον πήγα στους 40 πόντους. Είχα τον Γιαννάκη που έβαζε 60 πόντους και τον έκανα πλέι μέικερ για να βοηθάει τον Γκάλη και είχα δίπλα του τον Χριστοδούλου, τον Φασούλα και τα άλλα παιδιά. Έτσι φτάσαμε σε εκείνο τον απίστευτο θρίαμβο. Σαν ομάδα». Το θρυλικό ’87 παραείναι άλλωστε γνωστό και βιωματικό για μας τους Έλληνες ώστε να χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις! Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Καλαθοσφαίρισης μετρούσε το 1987 την 25η διοργάνωσή του, την πιο δύσκολη όπως είχε χαρακτηριστεί στην ιστορία του θεσμού. Το τουρνουά πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, στο σχετικά καινούριο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, έχοντας για μασκότ τον πελαργό Ολύμπιο. Ο Πολίτης και οι γενναίοι του είχαν απέναντί τους μεγαθήρια όπως τη θρυλική Σοβιετική Ένωση των Βολκόφ και Τσατσένκο, τη Γιουγκοσλαβία του «Μότσαρτ» Ντράζεν Πέτροβιτς, την Ισπανία του Σαν Επιφάνιο, την Ιταλία του Ρίβα κ.λπ. Η Ελλάδα του Πολίτη είχε αρχίσει να εδραιώνεται ως μια μικρή αλλά υπολογίσιμη δύναμη, με παίκτες το λιγότερο αξιόλογους, κι έτσι ξεκίνησε το ιστορικό εκείνο τουρνουά. Ό,τι ακολούθησε, είναι γραμμένο με χρυσά γράμματα στο μπασκετικό βιβλίο της χώρας μας, φτάνοντας μέχρι εκείνον τον μαγικό από κάθε άποψη τελικό με τη νεοφώτιστη σε ευρωπαϊκό τελικό Ελλαδίτσα να αντιμετωπίζει στο κατάμεστο ΣΕΦ τον γίγαντα που άκουγε στο όνομα ΕΣΣΔ. Γκάλης, Γιαννάκης, Καμπούρης, Φασούλας, Φιλίππου, Χριστοδούλου, Σταυρόπουλος, Λινάρδος, Καρατζάς, Ρωμανίδης, Ανδρίτσος και Ιωάννου ήταν να τα βάλουν με ονόματα-φόβητρα όπως ο Βολκόφ, Βάλτερς, Τσατσένκο, Μαρτσουλιόνις, Γιοβάισα. Και ο Κώστας Πολίτης με τον Αλεξάντερ Γκομέλσκι φυσικά, στη δική τους μάχη των πάγκων.
Ο αρχιμάστορας του θαύματος του ’87 είχε τον δικό του ρόλο στις μαγικές στιγμές, αναγκάζοντας τον Παναγιώτη Φασούλα να παρατηρήσει: «Με την παροιμιώδη του ψυχραιμία, ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Είχε μοντέρνα αντίληψη για την προπονητική και καταλάβαινε τι σημαίνει εθνική ομάδα. Φρόντιζε να περνάνε καλά οι παίκτες που άφησαν αφιλοκερδώς τα σπίτια τους και τις διακοπές τους. Δεν υπήρχαν κραιπάλες, ούτε όμως στρατιωτική βαναυσότητα. Και ήξερε και μπάσκετ ο Πολίτης, δεν ήταν κανένας άσχετος». Όσο για τον ίδιο, θυμόταν χαρακτηριστικά ότι τον θρίαμβο τον κατάλαβε «την επόμενη ημέρα που βγήκα έξω. Έβλεπα μεγάλους, μικρούς, άντρες, γυναίκες να θέλουν να μου σφίξουν το χέρι. Τότε κατάλαβα ότι έγινε κάτι μεγάλο! Όσο ήμουν μέσα στο γήπεδο δεν το καταλάβαινα, γιατί ζούσα το παιχνίδι, όμως την επόμενη ημέρα που περπάτησα στη γειτονιά μου, που πήγα στο πατρικό μου στην Καισαριανή και είδα ανθρώπους, άρχισα να καταλαβαίνω τι είχαμε πετύχει. Βλέποντας μεγάλες γυναίκες να ξέρουν τι έγινε τότε συνειδητοποιείς ότι αυτό που έγινε ήταν κάτι που άγγιζε όλους τους Έλληνες». Ο ομοσπονδιακός κόουτς συνέχισε να προπονεί την Εθνική Ανδρών μέχρι το 1988, κλείνοντας την πορεία του στην «επίσημη αγαπημένη» σε κείνον τον αγώνα Ελλάδας-Γερμανίας στο Προολυμπιακό Τουρνουά Ανδρών (10 Ιουλίου 1988) με άλλη μια νίκη (94-87)…
Προπονητής και τελευταία χρόνια
Και το νέο επεισόδιο έληξε πάντως με επίκληση στη λογική. Είπε χαρακτηριστικά ο ομοσπονδιακός κόουτς που μας χάρισε την πρώτη μεγάλη εθνική επιτυχία: «Πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον Νίκο Γκάλη. Όλους σε εκείνη την ομάδα τους θεωρούσα παιδιά μου». Και σίγουρα έτσι ήταν, καθώς διατηρεί σχέσεις με όλους σχεδόν τους μπασκετμπολίστες της «επίσημης αγαπημένης». Ο σπουδαίος κόουτς συνεχίζει να απασχολείται στο μπάσκετ, από άλλο όμως μετερίζι τα τελευταία χρόνια. Ως υπεύθυνος των αναπτυξιακών προγραμμάτων της Ομοσπονδίας δηλαδή, ασχολούμενος με τα μελλοντικά φιντάνια της ελληνικής καλαθοσφαίρισης αλλά και τις τόσο απαιτούμενες υποδομές. Απολαμβάνει τη ζωή με τη σύζυγο, τα παιδιά και τα εγγόνια του ζώντας και ξαναζώντας τις αναμνήσεις του, όντας πάντα κοντά στα νέα παιδιά και ψάχνοντας για ταλέντα. Μια ζωή μπάσκετ δηλαδή, απ’ όπου κι αν το υπηρετεί! Δείτε όλα τα πρόσωπα που φιλοξενούνται στη στήλη «Πορτραίτα» του newsbeast.gr