Για πρώτη φορά μετά από 33 χρόνια και για τρίτη φορά στην ιστορία, η Νάπολι κατέκτησε το πρωτάθλημα Ιταλίας, γράφοντας μια από τις πιο όμορφες ποδοσφαιρικές ιστορίες. Ο Μαραντόνα, ο «Θεός» της πόλης και του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, έχει πλέον μια αρμάδα από «ημίθεους» να τον συνοδεύουν στις εκδηλώσεις λατρείας των φίλων των Παρτενοπέι, ένα προσωνύμιο που απέκτησαν προς τιμήν της αρχαίας πόλης Παρθενόπης και του ελληνικού υπόβαθρού τους.
Ο Ντίεγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο άνθρωπος που οδήγησε τη Νάπολι στην κατάκτηση των δύο προηγούμενων πρωταθλημάτων της (το 1987 και το 1990) έφυγε από τη ζωή στις 25 Νοεμβρίου του 2020.
Από ψηλά, αλλά και από κάθε γωνιά της πόλης και των γαλάζιων εξεδρών, όπου βρίσκεται το πρόσωπό του, «ευλογούσε» κάθε προσπάθεια των νέων ηρώων της ομάδας, και όπως πολλοί λένε θα ήταν πολύ περήφανος για τους ποδοσφαιρικούς απογόνους του.
Ο Ντιέγκο σίγουρα θα λάτρευε το πάθος και το ταλέντο αυτής της ομάδας, που όταν ξεκινούσε η σεζόν κανείς δεν πίστευε πως θα μπορούσε να φτάσει στην κορυφή του ιταλικού πρωταθλήματος.
Ιδιαίτερα μετά τις αποχωρήσεις ποδοσφαιριστών όπως ο Λορέντζο Ινσίνιε, ο Ντράις Μέρτενς, ο Καλιντού Κουλιμπαλί και ο Φαμπιάν Ρουίζ. Η σχέση των οπαδών με τον πρόεδρο Αουρέλιο Ντε Λαουρέντις βρισκόταν σε ένα από τα χειρότερα σημεία της και οι αντιδράσεις για την πολιτική των μεταγραφών εκδηλώνονταν σε κάθε ευκαιρία, κατηγορώντας τον πως δεν επενδύει στην ομάδα. Του ζητούσαν να «ξεκουμπιστεί», πουλώντας την ομάδα. Στο στόχαστρο είχε μπει και ο προπονητής Λουτσιάνο Σπαλέτι.
Όμως όπως συχνά συμβαίνει στο ποδόσφαιρο και ιδιαίτερα στον ευρωπαϊκό νότο, η απαξίωση από την αποθέωση δεν απέχουν πολύ. Λίγους μήνες μετά, οι αποδοκιμασίες μετατράπηκαν σε ξέφρενους πανηγυρισμούς και τελικά κυριάρχησε το αγαπημένο σύνθημα των οπαδών της Νάπολι: «Είμαστε μαζί σου, ποτέ μην τα παρατάς!».
Τα τελευταία μέτρα της τρελής «κούρσας» της ήταν αρκετά «αδέξια». Αρχικά ήρθε η ήττα από τη Μίλαν με 4-0 και ο αποκλεισμός από το Champions League από την ίδια ομάδα. Ακολούθησε η απρόσμενη εντός έδρας ισοπαλία με την Σαλερνιτάνα, που παλεύει για την παραμονή της στην κατηγορία. Όμως όλα αποδείχθηκαν απλώς μια προσωρινή καθυστέρηση. Για τη μαθηματική κατάκτηση του τροπαίου η Νάπολι χρειάστηκε τελικά να ταξιδέψει στην άλλη άκρη της Ιταλίας, στο Ούντινε. Με το τελικό 1 – 1 κόντρα στην Ουντινέζε, η ομάδα του ιταλικού Νότου σφράγισε την κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου.
Οι νέοι «ημίθεοι»
Οι ομάδες που κατέκτησαν το πρωτάθλημα Ιταλίας το 1987 και το 1990 είχαν πολλούς καλούς παίκτες, αλλά ο Μαραντόνα ήταν το αδιαμφισβήτητο σύμβολο της ομάδας. Ένας σούπερ σταρ του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, που την πήρε από το χέρι και την οδήγησε στην κορυφή. Από την άλλη, η κατάκτηση του φετινού πρωταθλήματος είχε πολλά πρόσωπα και ένας σπουδαίο «μαέστρο», τον προπονητή Λουτσιάνο Σπαλέτι.
Για την κατάκτηση του σκουντέτο, η Νάπολι βασίστηκε σε μια ομάδα από παίκτες «αντιστάρ», άγνωστους στο ευρύ κοινό, αλλά ακόμα και σε μυημένους. Κανείς από αυτούς δεν είχε τη λάμψη των αστέρων της Γιουβέντους, της Ίντερ και της Μίλαν. Όμως με πίστη, επιμονή, δουλειά και ταλέντο έφτασαν στην κορυφή επιβεβαιώνοντας το απόφθεγμα πως ο θρίαμβος είναι μια συλλογική επιτυχία. Πλέον πολλοί από αυτούς αποτελούν μεταγραφικούς στόχους για τα μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ.
Πρώτος και καλύτερος ο Γεωργιανός εξτρέμ Χβίτσα Κβαρατσχέλια, η μεγάλη αποκάλυψη της ομάδας. Κανείς δεν τον γνώριζε στη Νάπολη, όμως με τις μαγικές ενέργειες του προκάλεσε πανικό στις αντίπαλες άμυνες. Σήμερα όλοι τον αποκαλούν ως «Κβαραντόνα» και «βασιλιά της ντρίπλας».
Ο επιθετικός Βίκτορ Όσιμεν από τη Νιγηρία ήταν καταιγιστικός βρίσκοντας δίχτυα με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. «Είναι τρελό φίλε, είναι τρελό!», επαναλάμβανε ο ίδιος κατά τους ξέφρενους πανηγυρισμούς μετά τον θρίαμβο. Όπως είχε δηλώσει «ο αγώνας για επιβίωση ήταν μέρος της ζωής μου», οπότε ταίριαξε απόλυτα σε μια πόλη που παραδοσιακά μαστίζεται από την κοινωνικοοικονομική ανισότητα σε σχέση με τον πλούσιο ιταλικό βορρά. Πως να μην «αγκαλιάσει» ένα παιδί που ξεκίνησε το όνειρό του από τις φτωχογειτονιές, όπως ο Μαραντόνα.
Η συνεργασία των Κβαρατσχέλια και Όσιμεν ήταν απλώς ακαταμάχητη. Για αυτό συχνά εμφανίζονται δίπλα ο ένας στον άλλο σε τοιχογραφίες στη Νάπολι.
Ο αρχηγός της ομάδας, Τζιοβάνι Ντι Λορέντζο, ήταν η ψυχή της ομάδας, ένας δεξιός μπακ που τα έκανε όλα. Τώρα θα γίνει ο πρώτος αρχηγός της Νάπολι μετά τον θρυλικό Μαραντόνα, που θα σηκώσει το σκουντέτο. Στο κέντρο δέσποζε ο σλοβάκος Στάνισλαβ Λομπότκα, ενώ ο Πολωνός Πιοτρ Ζιελίνσκι αποδείχθηκε μια ιδιαίτερα ικανή μηχανή ασίστ και οργάνωσης του παιχνιδιού. Επίσης ο Αντρέ Φρανκ Ζαμπό Ανγκισά αποδείχθηκε ένας «βράχος» στη μέση του γηπέδου, που διάβαζε με μεγάλη αποτελεσματικότητα τις κινήσεις των αντιπάλων. Εντυπωσιακή ήταν και η παρουσία του Ίρβινγκ Λοσάνο, ενώ ο νοτιοκορεάτης Μιν Τζάε Κιμ και ο Αμίρ Ραχμανί αποδείχθηκαν ένα τρομερά αξιόπιστο και επιτυχημένο αμυντικό δίδυμο.
Ο «μαέστρος»
Ο άνθρωπος που επέλεξε ή «μεταμόρφωσε» όλους τους παραπάνω παίκτες ήταν ο Λουτσιάνο Σπαλέτι. Η επιτυχία και η αναγνώριση για τον «μαέστρο» μπορεί να καθυστέρησε, όμως τελικά ήρθε με τον πιο όμορφο τρόπο και είναι καθολική.
Είχε κερδίσει και στο παρελθόν πρωτάθλημα, στη Ρωσία, με τη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης, όμως στην πατρίδα του, στην Ιταλία, αν και θεωρείται ένας από τους πιο καινοτόμους προπονητές στην τακτική, δεν είχε καταφέρει ποτέ να φτάσει στην κορυφή, περιοριζόμενος σε δύο κύπελλα Ιταλίας και ένα σούπερ καπ, με τη Ρόμα.
Πλέον στα 64 έτη του γίνεται ο γηραιότερος προπονητής που έχει κατακτήσει το ιταλικό πρωτάθλημα. «Δεν ταξίδεψα στην πρώτη θέση, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο. Θα έλεγα πως ταξίδεψα με ωτοστόπ», είχε πει ο ίδιος για την καριέρα του. Τον τελευταίο χρόνο έχει δηλώσει πολλές φορές γοητευμένος από την απόδοση της ομάδας του: «Στα 25 χρόνια προπονητικής δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο».
«Για πάντα στις καρδιές των ναπολιτάνων»
Η αλήθεια είναι πως έχουν περάσει πολλά περισσότερα χρόνια από τότε που κάποιος είχε δει τη Νάπολι πρωταθλήτρια Ιταλίας. Για την ακρίβεια 33 χρόνια. Προφανώς ο θρίαμβος του τίτλου του ’87 θα διατηρεί πάντα μια μοναδική, σχεδόν μυθική υπόσταση, κυρίως επειδή ήταν ο πρώτος της Νάπολι, αλλά και χάρη στον θρυλικό Μαραντόνα.
Όμως η αναμονή τέλειωσε και οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί ξεκίνησαν και θα συνεχιστούν, καθώς το βαρύτιμο τρόπαιο μένει να υψωθεί στον αέρα του σταδίου «Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα». Κατά τη διάρκεια των πανηγυρισμών στη Νάπολι, μετά τον αγώνα με την Ουντινέζε, που κράτησαν μέχρι τα ξημερώματα, κάποιος έγραψε στον τοίχο του νεκροταφείου Poggioreale: «Δεν ξέρεις τι έχεις χάσει!». Η απάντηση είχε δοθεί μέχρι το επόμενο πρωί: «Ποιος σου είπε ότι το χάσαμε;».
«Αν πετύχεις στη Νάπολη, θα ζήσεις για πάντα στις καρδιές του ναπολιτάνικου λαού», λένε όσοι γνωρίζουν την ψυχοσύνθεση των ναπολιτάνων. Υπό αυτή την έννοια, ο Οσιμέν, ο Κβαρατσχέλια, αλλά κάθε άλλο μέλος της ομάδας, όπως και φυσικά ο Λουτσιάνο Σπαλέτι, έχουν αγγίξει την «αθανασία».
