Οι καλλιτέχνες και όσοι τέλος πάντων ασχολούνται με το θέμα, λένε ότι στην πραγματική τέχνη υπάρχει πάντα μια τέλεια ατέλεια. Αποδεχόμενοι ότι έτσι θα είναι, αφού κάτι παραπάνω θα ξέρουν, στο ποδόσφαιρο και ακόμη πιο συγκεκριμένα στα Μουντιάλ, αν ψάξουμε αυτή την τέλεια ατέλεια θα τη βρούμε στον τελικό του 1994 ανάμεσα στην Ιταλία και τη Βραζιλία. Και είναι ευτύχημα το γεγονός ότι «υπεύθυνος» για αυτή ήταν ο Ρομπέρτο Μπάτζιο, ο οποίος υπήρξε όχι απλά καλλιτέχνης του ποδοσφαίρου αλλά ένας από τους σπουδαιότερους εκφραστές του…
Αν δει κανείς το βιογραφικό του, θα διαπιστώσει ότι κατέκτησε λίγους τίτλους. Πραγματικά πολύ λίγους. Ενα πρωτάθλημα, ένα κύπελλο, ένα κύπελλο ΟΥΕΦΑ με τη Γιουβέντους, με τη φανέλα της οποίας πήρε τη Χρυσή Μπάλα του 1993, και ένα πρωτάθλημα με τη Μίλαν. Αυτοί είναι όλοι κι όλοι. Οι Ιταλοί, όμως, λένε ότι «δεν είναι Κυριακή από τότε που σταμάτησε ο Μπάτζιο» και αυτό είναι πάνω από τίτλους. Είναι η απόλυτη αναγνώριση για έναν ποδοσφαιριστή που τα συνδύαζε όλα. Απίστευτος τεχνίτης, στυλάτος όσο λίγοι, ηγέτης στο γήπεδο. Σιωπηλός, σε ό,τι αφορά το στόμα, θορυβώδης όσο λίγοι σε ό,τι αφορά τα πόδια.
Και όλα αυτά ο «θεϊκός κοτσιδάκιας» τα έδειχνε στα γήπεδα των ΗΠΑ το 1994. Εκεί όπου όλα άρχισαν με το «είναι τρελός», όταν ο Αρίγκο Σάκι τον έκανε αλλαγή στον πρώτο αγώνα με τους Ιρλανδούς, όπου η Ιταλία έχασε μάλιστα. Και ίσως καλύτερα που έγινε έτσι… Όχι μόνο επειδή οι γείτονες συνηθίζουν, παραδοσιακά, να υποφέρουν πριν κάνουν κάτι καλό, αλλά και επειδή έτσι έπρεπε να αρχίσει το πιο περίεργο Παγκόσμιο Κύπελλο που έζησε ποτέ ένα από τα μεγάλα ονόματα. Ένα Παγκόσμιο Κύπελλο στο οποίο ο Μπάτζιο πραγματοποιούσε την καλύτερη εμφάνιση μετά την μαγεία του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα το 1986.
Το Νο10 της Σκουάντρα Ατζούρα την είχε πάρει από το χέρι και την οδηγούσε βήμα-βήμα προς τη δόξα. Αυτός ήταν που καθάρισε με δραματικό τρόπο τη Νιγηρία στους «16», αυτός ήταν που απέκλεισε την Ισπανία στους «8», αυτός ήταν που έβαλε δύο γκολ κόντρα στη Βουλγαρία στους «4», αυτός ήταν που τραυματίστηκε και έπαιξε στον τελικό με ένα πόδι. Και χωρίς γόνατα, αλλά αυτό συνέβαινε σε όλη του την καριέρα. Μια καριέρα που έχει στιγματιστεί -και αυτό δεν το αναφέρουμε απαραίτητα με αρνητική έννοια- από εκείνη την άστοχη εκτέλεση στη διαδικασία των πέναλτι στον τελικό με τη Βραζιλία.
Το πιο εμβληματικό φινάλε του Μουντιάλ 1994
Η Ιταλία πιθανότατα θα έχανε ακόμη κι αν ευστοχούσε, όλα κρίνονταν από τους αντιπάλους που είχαν το προβάδισμα, αλλά ήταν πολύ πιο εμβληματικό, τόσο για τους νικητές όσο και για τους ηττημένους, το να λήξει έτσι εκείνο το Μουντιάλ. Με τον Μπάτζιο σκυμμένο μετά την άστοχη εκτέλεση η οποία στη συνέχεια θα γινόταν μέχρι και διαφήμιση στην τηλεόραση, τη Βραζιλία σε έκσταση, την Ιταλία σοκαρισμένη, να συνειδητοποιεί παράλληλα ότι αγαπάει ακόμη περισσότερο τον καλύτερο ποδοσφαιριστή που ανέδειξε ποτέ. Αυτόν που έζησε το όνειρο του, για να διαπιστώσει τελικά ότι ήταν εφιάλτης…
«Μου συμβαίνει ακόμη και σήμερα, κάποιες φορές, πριν πάω για ύπνο, να μου έρχεται στο μυαλό εκείνη η στιγμή. Ολα όσα γίνονταν, όλα όσα σκεφτόμουν, όσα ένιωθα. Στο κάτω-κάτω ήταν το όνειρό μου από μικρό παιδί, να παίξω σε έναν τελικό Μουντιάλ Ιταλία – Βραζιλία. Και τελικά το όνειρό μου έγινε ο εφιάλτης μου… Πέναλτι έχασα πολλά, αλλά ποτέ δεν είχα εκτελέσει κανένα ψηλά. Το ονειρευόμουν για χρόνια και δυσκολεύομαι ακόμη και τώρα να το αποδεχθώ. Αν είχα το μαγικό ραβδί, θα ήταν το μοναδικό που θα άλλαζα στην καριέρα μου».
Τέλεια ατέλεια, θα μπορούσε να πει κανείς…
