Αν κάποιος βάλει στην ίδια πρόταση τις λέξεις «Αργεντινή» και «Μουντιάλ», το μυαλό πάει αυτομάτως στον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο οποίος το καλοκαίρι του 1986 έκανε αδιανόητα πράγματα στο Μεξικό, οδηγώντας την εθνική ομάδα της χώρας του στην κατάκτηση του τροπαίου για δεύτερη φορά στην ιστορία της. Ήταν, όμως, η πρώτη φορά που η χώρα του τάνγκο μπορούσε να το πανηγυρίσει με την καρδιά της, αφού οκτώ χρόνια νωρίτερα, στο Παγκόσμιο Κύπελλο που διοργάνωσε και κατέκτησε η ίδια, ακόμη και τα… δοκάρια των γηπέδων πενθούσαν και έστελναν το δικό τους πολιτικό μήνυμα…
H Αργεντινή ήξερε από το 1966 ότι θα διοργανώσει το Μουντιάλ 1978 αλλά αυτό που δεν ήξερε ήταν ότι θα το έκανε στη χειρότερη περίοδο της ιστορίας της και με τη χώρα, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, να μην αγωνιά για την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της χώρας, την οποία ανέκαθεν λάτρευε, αλλά για τους χιλιάδες ανθρώπους που ήταν εξαφανισμένοι και κατά πάσα πιθανότητα νεκροί. Γιατί; Επειδή το 1976, δύο χρόνια πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο, οι στρατιωτικοί με επικεφαλής τον στρατηγό Χόρχε Βιδέλα ανέτρεψαν τη Μαρία Εστέλα Περόν αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση.
Ήταν η αρχή ενός μαρτυρίου για τη χώρα που βρισκόταν σε τραγική οικονομική κατάσταση, ήταν η αρχή ενός μαρτυρίου για χιλιάδες οικογένειες, αφού χιλιάδες ήταν αυτοί που… εξαφανίζονταν καθημερινά, χωρίς κανείς να ξέρει πού βρίσκονται, αν ζουν ή όχι. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το γεγονός ότι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου εκείνη την εποχή, ο Γιόχαν Κρόιφ, αρνήθηκε να πάρει μέρος στο Μουντιάλ για να μη νομιμοποιήσει με την παρουσία του το… πανηγύρι που έστηνε η χούντα, μοιάζει απολύτως φυσιολογική. Όπως έμοιαζε απολύτως φυσιολογικό και το γεγονός ότι η Αργεντινή έφτασε ως τον τελικό της διοργάνωσης.
Οι «τρελές» που διαδήλωναν ζητώντας τους ανθρώπους τους
Η ομάδα του Λουίς Σεζάρ Μενότι, άλλωστε, ήταν όντως μία από τις καλύτερες της διοργάνωσης. Ο Αρντίλες, ο Μπερτόνι, ο Φιλιόλ, ο Λούκε, ο Πασαρέλα, ο Ταραντίνι και φυσικά ο Μάριο Κέμπες, ο ηγέτης, ήταν από τους καλύτερους του κόσμου. Θα μπορούσαν, επομένως, ούτως ή άλλως να φτάσουν ως το τέλος του δρόμου. Απλά, όταν χρειάστηκαν και λίγη… βοήθεια, την είχαν, σε εκείνο το 6-0 επί του Περού. Οι ίδιοι λένε ότι είχαν βοήθεια από την τύχη, οι αντίπαλοι λένε ότι είχαν βοήθεια από τη χούντα, η ιστορία τελικά κατέγραψε απλά το γεγονός.
Παράλληλα, όμως, κατέγραψε και όσα γίνονταν στη χώρα καθημερινά. Οι μητέρες και οι αδερφές των αγνοούμενων, αυτές οι… τρελές, όπως τις είχε χαρακτηρίσει ο Βιδέλα, διαδήλωναν καθημερινά ζητώντας να επιστρέψουν οι άνθρωποί τους. Η χαρά για το γεγονός ότι η εθνική ομάδα όδευε προς την κατάκτηση του τροπαίου δεν ήταν μεγαλύτερη από τον πόνο για όσα συνέβαιναν και για το μίσος προς τη χούντα. Και αυτό το αντιλαμβάνονταν όλοι, ακόμη και όσοι δούλευαν για τη διοργάνωση του Μουντιάλ. Δεν θα μπορούσαν, επομένως, να μείνουν αμέτοχοι, ουδέτεροι. Ήθελαν να εκφραστούν, το θέμα είναι ότι δεν ήξεραν πώς.
Τα δοκάρια που πενθούσαν
Μέχρι που τους ήρθε η ιδέα… Στις εικόνες από το Μουντιάλ 1978 όλοι έχουν προσέξει τα… εκατομμύρια χαρτάκια που πετούσαν οι Αργεντίνοι πριν αρχίσει ο εκάστοτε αγώνας της ομάδας τους. Όποιος είναι πιο προσεκτικός, όμως, παρατήρησε και κάτι άλλο: Οι βάσεις των δοκαριών ήταν βαμμένες μαύρες. Κάτι που δεν συνέβαινε μέχρι τότε. Ο λόγος; Κάπως έπρεπε να σταλεί το μήνυμα τόσο στους Αργεντίνους όσο και στον υπόλοιπο κόσμο ότι υπήρχε πένθος για την κατάσταση με τη χούντα. Μια χούντα που ήθελε να έχει λόγο για όλα, ακόμη και για το πώς θα δένονται τα δίχτυα. Πώς είναι δυνατόν, επομένως, να τους ξέφυγε η βαμμένη μαύρη βάση στα δοκάρια;
Η απάντηση είναι ότι δεν τους ξέφυγε, απλά δέχθηκαν την εξήγηση που τους δόθηκε και η οποία ήταν η εξής: «Αυτή είναι η παράδοσή μας». Άσχετοι εντελώς με το ποδόσφαιρο, το δέχθηκαν, το πίστεψαν. Μέχρι να αποκαλυφθεί, τελικά, η αλήθεια χρόνια μετά. Οταν, πια, ο Βιδέλα ήταν μια άσχημη ανάμνηση και η Αργεντινή ετοιμαζόταν με τον Μαραντόνα να κατακτήσει το 2ο Παγκόσμιο Κύπελλο της ιστορίας της και το πρώτο που θα μπορούσε να πανηγυρίσει με την ψυχή της…
