Είναι η μεγαλύτερη τραγωδία που έχει συμβεί ποτέ στα ελληνικά γήπεδα. Από τη μια στιγμή στην άλλη, 21 νέοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Τα σκαλοπάτια της Θύρας 7 βάφτηκαν με αίμα μετά το Ολυμπιακός – ΑΕΚ της 8ης Φεβρουαρίου 1981 και από εκείνη την αποφράδα ημέρα κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει.

Οι οπαδοί των Πειραιωτών παραληρούσαν από ενθουσιασμό για το 6-0 της ομάδας τους και ανυπομονούσαν να εγκαταλείψουν τις κερκίδες, ώστε να βρεθούν στην έξοδο των παικτών από τα αποδυτήρια για να τους αποθεώσουν. 19 οπαδοί ποδοπατήθηκαν μέχρι θανάτου, ενώ δύο ακόμη θα πεθαίνουν μετά από ολιγοήμερη νοσηλεία σε νοσοκομείο.

Το πιο περίεργο σε αυτήν την τραγική υπόθεση, είναι ότι δεν τιμωρήθηκε κανείς. Σαν να μην έφταιγε κάποιος. Το αίτημα για δικαιοσύνη στην αρχή ήταν καθολικό. Με το πέρασμα του χρόνου, ωστόσο, έμειναν μόνο λίγοι από τους συγγενείς των αδικοχαμένων να απαιτούν την τιμωρία των ενόχων.

Το βασικό αίτιο της πολύνεκρης αυτής τραγωδίας ήταν η κατασκευή της συγκεκριμένας θύρας στο παλιό Καραϊσκάκη, που ήταν από μόνη της μια παγίδα θανάτου, μόνο που κανείς δεν έδωσε ποτέ τη σημασία που έπρεπε.

Οι οπαδοί που βρίσκονταν στις κερκίδες, όταν τελείωνε ο αγώνας για να φτάσουν στην έξοδο, έπρεπε να κατέβουν λίγα σκαλοπάτια, τα οποία τους οδηγούσαν σε έναν διάδρομο στο τέλος του οποίου έπρεπε να κάνουν δεξιά. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχαν καμία οπτική επαφή με την έξοδο. Στη συνέχεια (και αφού έκαναν δεξιά) συναντούσαν τη μεγάλη σκάλα που οδηγούσε στα τουρνικέ της εξόδου.

Η μη οπτική επαφή με την έξοδο μέχρι και τη στιγμή που κάποιος έφτανε στη μεγάλη σκάλα είναι για πολλούς το σημείο «κλειδί». Εκείνη την ημέρα στη μέση της σκάλας δεν υπήρχε κάποιο κάγκελο για να κρατιούνται όσοι κατέβαιναν, αλλά ούτε και φώτα. Αυτά τα δυο στοιχεία, σε συνδυασμό πως αποδεδειγμένα εκείνη την Κυριακή δεν είχαν αφαιρεθεί από τις θέσεις τους τα τουρνικέ, όπως προέβλεπαν οι κανονισμοί ασφαλείας, οδήγησαν στον εφιάλτη…

Οι στιγμές εκείνες θα σημαδέψουν μια ολόκληρη γενιά. Όσοι βρέθηκαν τότε στη Θύρα 7, θα περιγράφουν μια κόλαση. Έξω από το σημείο της τραγωδίας, όσοι είχαν καταλάβει τι συνέβαινε, έτρεχαν να βοηθήσουν μέσα σε πανικό. Αφού κάποιοι πρώτοι αστυνομικοί κατάφεραν να βγάλουν τα τουρνικέ από τη θέση τους, ξεκίνησε ο απεγκλωβισμός των θυμάτων.

Δεκάδες τραυματίες και νεκροί μεταφέρθηκαν με περιπολικά και ασθενοφόρα στο «Τζάνειο», κατά κύριο λόγο, στο ΚΑΤ και στο Γενικό Κρατικό. Στα νοσοκομεία ξεκίνησε να συγκεντρώνεται πλήθος κόσμου, συγγενείς, φίλοι, απλός κόσμος και οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν ήταν τραγικές.

Τα 21 θύματα δεν θα λησμονηθούν ποτέ και θα είναι πάντα στο Καραϊσκάκη «στεκούμενοι» στα 21 μαύρα καθίσματα που έχουν τοποθετηθεί στο νέο γήπεδο.

Οι αδικοχαμένοι ήταν οι: Παναγιώτης Τουμανίδης, 14, Κώστας Σκλαβούνης, 16, Ηλίας Παναγούλης, 17, Γεράσιμος Αμίτσης, 18 – οπαδός της ΑΕΚ, Γιάννης Κανελλόπουλος, 18, Σπύρος Λεωνιδάκης, 18, Γιάννης Σπηλιόπουλος, 19, Νίκος Φίλος, 19, Γιάννης Διαλυνάς, 20, Βασίλης Μάχας, 20, Ευστράτιος Λούπος, 20, Μιχάλης Κωστόπουλος, 21, Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου, 23, Σπύρος Ανδριώτης, 24, Κώστας Καρανικόλας, 26, Μιχάλης Μάρκου, 27, Κώστας Μπίλας, 28, Αναστάσιος Πιτσόλης, 30, Αντώνης Κουρουπάκης, 34, Χρήστος Χατζηγεωργίου, 34 και Δημήτριος Αδαμόπουλος, 41.

Σήμερα, το σκουριασμένο τουρνικέ και η καταραμένη πόρτα έξω από το νέο «Γ. Καραϊσκάκης», έχουν μείνει να θυμίζουν την τραγωδία. Για τα θύματα το «αδέρφια ζείτε εσείς μας οδηγείτε» δεν θα σταματήσει να ακούγεται ποτέ.