Η αναγνώριση μετά θάνατον είναι μια πολύ κακή συνήθεια που, δυστυχώς, δεν αποτελεί ελληνικό προνόμιο. Ο Όσκαρ Ουάσινγκτον Ταμπάρες δεν έχει τέτοιο πρόβλημα με τον Τύπο και τους φιλάθλους στην Ουρουγουάη, αλλά τον περασμένο Μάρτιο βίωσε, ευτυχώς για πολύ λίγο, το άκρως αντίθετο: Την απαξίωση.

Η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας, επικαλούμενη την (υπαρκτή) οικονομική κρίση που προκάλεσε η πανδημία του κορονοϊού, απέλυσε τον προπονητή – θρύλο της Σελέστε και όλο σχεδόν το προσωπικό της.

Η συγκεκριμένη απόλυση, βεβαίως, έγινε με ημερομηνία λήξεως που θα συνέπιπτε με την επιστροφή στην δράση. Αυτό το «διάλειμμα», όμως, δεν τιμάει τον τρόπο που αντιμετώπισε η ομοσπονδία τον άνθρωπο – ρεκόρ της εθνικής ομάδας και ο κύριος υπεύθυνος για την εξαιρετική της εικόνα τα τελευταία χρόνια.

Με τον 73χρονο τεχνικό από το Μοντεβίδεο στην άκρη του πάγκου, η Ουρουγουάη κατέκτησε την τέταρτη θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 και έκανε δικό της το Κόπα Αμέρικα του 2011, ούσα σταθερά στο προσκήνιο.

Ο Ταμπάρες, βεβαίως, είχε στα χέρια του την πιο ταλαντούχα γενιά των τελευταίων δεκαετιών, με «σημαίες» τους Ντιέγο Γοδίν, Ντιέγο Φορλάν, Λουίς Σουάρες και Έντινσον Καβάνι, αλλά αναμφίβολα του πιστώνεται η διαχείριση του υλικού και το παραδειγματικό «δέσιμο» της ομάδας.

Η ιστορική 100αρα που δεν ήρθε (ακόμα)

Τα μεσάνυχτα της Τετάρτης (14/10), ώρα Ελλάδας, η Ουρουγουάη αντιμετώπισε το Εκουαδόρ στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αταχουάλπα, στο πλαίσιο της δεύτερης αγωνιστικής της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2022 στο Κατάρ.

Ένα πολύ ξεχωριστό παιχνίδι για τον Ταμπάρες αφού, αν η Ουρουγουάη διπλασίαζε τις νίκες της (μετά το 2-1 επί της Χιλής στην πρεμιέρα), ο ίδιος θα έφτανε τις εκατό νίκες (!) στον πάγκο της, σε 203 παιχνίδια. Αυτή την στιγμή, μετράει 99 νίκες, 52 ισοπαλίες και άλλες τόσες ήττες.

Ωστόσο το Εκουαδόρ ήταν σαρωτικό και δεν του το επέτρεψε αφού κέρδισε την Ουρουγουάη με 4-2.

«Τι θέλω; Τον «τελευταίο χορό». Τώρα πλέον το λέω. Δεν θα ανακοινώνω πότε θα φύγω από την εθνική ομάδα, αλλά είναι προφανές ότι θα γίνει κάποια στιγμή» εξήγησε ο Δάσκαλος, όπως είναι το παρατσούκλι του, όχι μόνο επειδή διδάσκει ποδόσφαιρο, αλλά και επειδή στα νιάτα του υπήρξε δάσκαλος σε σχολείο!

Παίρνοντας ως σημείο αναφοράς τον «τελευταίο χορό» του Μάικλ Τζόρνταν, ο Ταμπάρες θέλει και αυτός τον δικό του «τελευταίο χορό», πιθανότατα στην τελική φάση του Μουντιάλ του 2022, εφόσον έχει τις σωματικές δυνάμεις για να δώσει το παρών, αφού η νευροπάθεια που τον ταλαιπωρεί, τον υποχρεώνει να χρησιμοποιεί πατερίτσες για να περπατήσει και τον «τρώει» κάθε μέρα και περισσότερο.

Η δύναμη της ψυχής, αναμφίβολα, φτάνει και περισσεύει, όπως επιβεβαιώνει το γεγονός ότι το 2018 μπήκε εις διπλούν στο βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες! Από την μια, είναι ο προπονητής με την συμμετοχή στα περισσότερα Μουντιάλ (τέσσερα), μαζί με τους Χέλμουτ Σεν, Βάλτερ Γουιντερμπότομ, Λάγιος Μπάροτι και Σεπ Χέρμπεργκερ.

Αν φτάσει στο ιστορικό, πρώτο αραβικό Μουντιάλ, θα είναι μόνος πρώτος και θα κερδίσει άλλη μια θέση στο βιβλίο των ρεκόρ, όπου βρίσκεται και για τις παρουσίες του στην άκρη του γαλάζιου πάγκου: 203, σε συνολικά 16 χρόνια παρουσίας, τα 14 από τα οποία διαδοχικά (1988-90 και 2006-2020)!

«Ο παππούς της Χάιντι»

Αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τους συνεργάτες και, κυρίως, τους ποδοσφαιριστές του, οι οποίοι πίνουν νερό στο όνομά του. Ο ίδιος δεν πτοείται, ό,τι και αν ακούει από τους γιατρούς, οι οποίοι τον συμβουλεύουν να μετακινείται όσο το δυνατόν λιγότερο.

«Είπαν ότι δεν έπρεπε να ταξιδεύω για λόγους υγείας. Και ένιωσα σαν τον παππού της Χάιντι. Πολέμησα τα προβλήματα που είχα, αλλά με ενόχλησε που είπαν ότι η ομοσπονδία ήθελε να με τοποθετήσει ως αθλητικό διευθυντή και είχαν ήδη βρει τον νέο προπονητή» είναι το παράπονο που εκφράζει ο Ταμπάρες.

Ο προπονητής – θρύλος της Ουρουγουάης, ο οποίος ψάχνει την 100ή του νίκη στον πάγκο της ομάδας της καρδιάς του, αδιαφορώντας για το τι λένε οι γιατροί και οι «κακές γλώσσες». Ναι, ο τελευταίος χορός δεν θα αργήσει. Αλλά θέλει εκείνος να αποφασίσει πότε θα κάνει, νοερά έστο, την τελευταία πιρουέτα στη σκηνή.

Πηγή: gazzetta.gr