Πολύ πριν ο Γιουσέιν Μπολτ εξελιχθεί στον απόλυτο άρχοντα των σπριντ υπήρξε μια εποχή που είχε τους δικούς της ήρωες στους δρόμους ταχύτητας.
Ένας από αυτούς, ο Μπεν Τζόνσον, μια μέρα που το ημερολόγιο έδειχνε 26/9/1988, συγκλόνιζε τον κόσμο σημειώνοντας ένα αδιανόητο παγκόσμιο ρεκόρ στην «κούρσα του αιώνα», όπως ονομάστηκε.
Λίγες ώρες αργότερα το χειροκρότημα μετατρεπόταν σε κατακραυγή και ο Καναδός σπρίντερ το κεντρικό πρόσωπο του μεγαλύτερου σκανδάλου ντόπινγκ… μέχρι το επόμενο.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Σεούλ θα μπορούσαν να μείνουν στην ιστορία για πολλά πράγματα, είχαν όμως την ατυχία να διεξαχθούν σε μια καμπή του χρόνου, που το ντόπινγκ είχε πολύ μεγαλύτερο (σε σχέση με εκείνο που συνήθως έχει) προβάδισμα σε σχέση με τις μεθόδους ανίχνευσης των απαγορευμένων ουσιών.
Όπως συμβαίνει σε κάθε μεγάλη διοργάνωση, έτσι και στην πρωτεύουσα της Νοτίου Κορέας, τα… αδηφάγα ΜΜΕ έψαχναν εκείνους που θα βάφτιζαν «ήρωες» και «τιτάνες». Τελικά στο στίβο, στο «βασιλιά» των αγώνων τα φώτα έπεσαν σε δύο αθλητές που σπάνια βρίσκονταν στο κορυφαίο σκαλί του βάθρου. Κι ενώ η Φλόρενς Γκρίφιθ Τζόινερ πήρε τα μυστικά της (ένοχα ή μη, δεν θα αποδειχθεί ποτέ) στον τάφο, αφήνοντας την αθλητική κοινότητα να αναρωτιέται για τα αίτια του αιφνίδιου θανάτου της, δεν συνέβη το ίδιο και με τον Μπεν Τζόνσον.
