Ο εξτρεμιστής «Μαύρος Πάνθηρας» Χιου Νιούτον

«Το πρώτο που πρέπει να μάθει ένας επαναστάτης είναι ότι είναι ένας άνθρωπος καταδικασμένος», έλεγε ο Χιου Νιούτον, ο ένας εκ των δύο ιδρυτών της μαύρης παραστρατιωτικής οργάνωσης και ο βασικός θεωρητικός του αγώνα της. Οι Μαύροι Πάνθηρες έμελλε να μετατραπούν στον σημαντικότερο πολιτικό σχηματισμό της μάχης κατά των φυλετικών διακρίσεων στις ΗΠΑ, στην οργάνωση που αποτέλεσε, κατά τα λόγια του διαβόητου επικεφαλής του FBI, Έντγκαρ Χούβερ, «τη μεγαλύτερη απειλή για την εσωτερική ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών». Όταν δολοφονήθηκε ο νομπελίστας Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στις 4 Απριλίου 1968, πληρώνοντας με τη ζωή του τον ειρηνικό του αγώνα κατά της λευκής καταπίεσης, το μαύρο κίνημα έμεινε ακέφαλο. Κι έτσι αναδιπλώθηκε και απάντησε με το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων, τον φορέα που είχε ιδρυθεί μόλις δύο χρόνια πρωτύτερα από τους Χιου Νιούτον και Μπόμπι Σιλ και έμελλε να αποτελέσει την πιο βαθιά τομή στο κίνημα κατά των ρατσισμού και των φυλετικών διακρίσεων. Ο Νιούτον θα μετατραπεί στην προσωπικότητα που θα αναστατώσει την πολιτική ζωή των ΗΠΑ και θα γίνει σύμβολο αντίστασης τόσο για τους Αφροαμερικανούς όσο και για κάθε καταπιεσμένο της χώρας που υποσχόταν κάποτε το αμερικανικό όνειρο. Από την τραγική μοίρα δεν θα ξέφευγε βεβαίως ούτε ο Χιου, που έπεσε κι αυτός νεκρός και διάτρητος από σφαίρες, αν και μέχρι τότε είχε κάνει τον αγώνα του πηγή έμπνευσης για όλες τις μειονοτικές ομάδες που ζητούσαν ισονομία και ισοπολιτεία, από τους ρακένδυτους αγρότες στις φυτείες του Νότου, τους παρίες Λατινοαμερικανούς, τους ομοφυλόφιλους μέχρι και κάθε λογής και εθνικότητας οικονομικούς μετανάστες. Στο πολιτικό κίνημα των διεκδικήσεων της δεκαετίας του 1960 καμιά άλλη ομάδα δεν ενσάρκωσε τόσο παθιασμένα τους πόθους των μειονοτήτων όσο οι Μαύροι Πάνθηρες. Και ταυτοχρόνως καμιά άλλη δεν αποξένωσε τόσο μαζικά τη λευκή πλειονότητα. Για το εσωτερικό της μαύρης κοινότητας, οι Πάνθηρες ήταν οι υπερασπιστές νέων και γέρων από τις αυθαιρεσίες και την καταπίεση ενός τυραννικού καθεστώτος, καθώς μόνο τα όπλα μπορούσαν να απαντήσουν στην κρατική ένοπλη βία της λευκής αστυνομίας. Για όλους τους άλλους βέβαια δεν ήταν παρά μια τρομοκρατική οργάνωση που έψαχνε να εγκαθιδρύσει την αναρχία μέσα από την καταστροφή. Ντυμένοι με τους μαύρους μπερέδες και τα στιλπνά μαύρα δερμάτινα και με υψωμένες τις οργισμένες γροθιές τους, οι Μαύροι Πάνθηρες κάλεσαν τα γκέτο σε αγώνα κατά του λευκού που συνέχιζε να συμπεριφέρεται ως αποικιοκράτης. Όσο για τον Χιου Νιούτον, τον κύριο θεωρητικό του αντάρτικου πόλης, αυτός ενσάρκωνε τη δυιστική φύση της οργάνωσης: σπουδαγμένος και μορφωμένος, έδωσε στη σιωπηλή μαύρη κοινότητα την κοινωνικοπολιτική φωνή της, την ίδια ώρα που ανέλαβε ένοπλη δράση για την προώθηση του αγώνα. Κι όταν τελικά θα τον έβρισκαν, όπως το περιέγραψε ο ρεπόρτερ του «Time», «μέσα σε μια λίμνη αίματος σε ένα πεζοδρόμιο μιας ναρκο-συνοικίας του Όκλαντ με τρεις σφαίρες στο κεφάλι», ο Νιούτον θα είχε κάνει για το μαύρο κίνημα πολλά περισσότερα απ’ όσα και ο ίδιος θα είχε φανταστεί. Οι τίτλοι τέλους είχαν ήδη πέσει για τους Μαύρους Πάνθηρές του, καθώς μετά το ανηλεές κυνηγητό της αμερικανικής κυβέρνησης, δεν θα ήταν πια παρά σκιά του αλλοτινού εαυτού τους…

Πρώτα χρόνια

Ο δρ Χιου Πέρσι Νιούτον γεννιέται στις 17 Φεβρουαρίου 1942 στο Μονρό της Λουιζιάνα ως το νεότερο από τα εφτά παιδιά ενός κολίγου και τοπικού ιεροκήρυκα. Ο Χιου μεγαλώνει μέσα στη φτώχεια και την ανέχεια και γαλουχείται με τα ιδανικά των ίσων πολιτικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων από την οικογένειά του, καθώς ο πατέρας του ήταν μέλος της ακτιβιστικής οργάνωσης κατά των φυλετικών διακρίσεων NAACP. Σε ηλικία τριών ετών, η φαμίλια θα μετακομίσει στο Όκλαντ της Καλιφόρνια, ακολουθώντας τα καραβάνια της εσωτερικής μαύρης μετανάστευσης, αν και δεν έμελλε να έχει καλύτερη οικονομική τύχη. Ταραγμένο νιάτο και μαχητικός από τα μικράτα του, ο Νιούτον θα έχει στην εφηβεία του τις πρώτες συναντήσεις με τον νόμο, σε κάτι που έμελλε να γίνει το μοτίβο της κατοπινής ζωής του: συλλαμβάνεται αρκετές φορές για οπλοκατοχή και βανδαλισμούς. Μιλώντας για κείνα τα χρόνια στην αυτοβιογραφία του «Επαναστατική αυτοκτονία», έγραφε ότι «εξαναγκαζόταν να νιώθει ντροπή που ήταν μαύρος» και κανείς δεν μπήκε στον κόπο φυσικά να του μάθει γράμματα. «Κατά τη διάρκεια εκείνης της μακράς περιόδου του δημόσιου σχολείου του Όκλαντ», διηγείται στο ίδιο πόνημα, «δεν είχα ούτε έναν δάσκαλο που να με δίδαξε κάτι σχετικό με τη δική μου ζωή, τις δικές μου εμπειρίες. Δεν είχα ούτε έναν καθηγητή που να μου ξύπνησε την επιθυμία να μάθω περισσότερα ή να εξερευνήσω τους άγνωστους κόσμους της λογοτεχνίας, της επιστήμης και της ιστορίας. Το μόνο που έκαναν ήταν να προσπαθούν να με ληστεύουν από την αίσθηση της δικής μου ιδιαιτερότητας και αξίας, κι αυτή η διαδικασία σκότωσε σχεδόν την ορμή μου για γνώση». Κι έτσι όταν αποφοιτά από το τεχνικό λύκειο το 1959, δεν ξέρει καν να γράφει και να διαβάζει. Κι όμως, κάθεται και μαθαίνει μόνος του τα βασικά της γραφής και της ανάγνωσης χρησιμοποιώντας ως βοήθημα την πλατωνική «Πολιτεία»! Φωτισμένο πνεύμα, όχι μόνο μαθαίνει μόνος του γράμματα αλλά λίγο αργότερα θα γίνει δεκτός στο Τμήμα Νομικής του Πανεπιστημίου του Σαν Φρανσίσκο, απ’ όπου θα πάρει το πτυχίο του δικηγόρου. Η δίψα του για μάθηση δεν θα καταλαγιάσει ποτέ και χρόνια αργότερα (1980) θα ξεπηδήσει διδάκτορας Νομικής από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια! Αν και τα χρόνια των σπουδών του θα του φέρουν και κάτι ακόμα: την επαφή του με τη μαρξιστική και γενικότερη ριζοσπαστική σκέψη αλλά και τους πρώτους του αγώνες υπέρ των δικαιωμάτων των μαύρων. Γέννημα θρέμμα του ριζοσπαστισμού που αναδύθηκε στις ΗΠΑ τη δεκαετία του ’60 και παιδί της λεγόμενης «Νέας Αριστεράς», ο μορφωμένος Νιούτον είχε καταφέρει να ξεπεράσει τον αναλφαβητισμό που μάστιζε τη μαύρη κοινότητα και τώρα ήταν έτοιμος για άλλα…

Οι Μαύροι Πάνθηρες

Ήδη από τα χρόνια της νομικής σχολής, ο Νιούτον έκανε έναν καρδιακό φίλο που έδιναν μαζί τις μάχες τόσο στα έδρανα όσο και τον δρόμο, τον Μπόμπι Σιλ. Οι δυο τους εντάχθηκαν σε αρκετές μαύρες οργανώσεις κατά τα φοιτητικά τους χρόνια, αν και πάντα ένιωθαν ότι κάτι έλειπε από τις αποτυχημένες ειρηνικές διεκδικήσεις του αφροαμερικανικού κινήματος. Οι δυο φίλοι, ακούγοντας την ανακοίνωση του προέδρου Ρόναλντ Ρίγκαν ότι είναι νόμιμο να φέρει κανείς όπλο πάνω του, εμφανίζονται δημοσίως με περίστροφα. Οι νομοθέτες της Καλιφόρνια αντιδρούν και αποφασίζουν άμεσα την απαγόρευση της οπλοφορίας σε δημόσιους χώρους, αν και οι Νιούτον και Σιλ πέρασαν το μήνυμά τους ότι και οι μαύροι μπορούν να οπλοφορούν για την αυτοάμυνά τους. Κι έτσι στις 15 Οκτωβρίου 1966 ιδρύεται στο Όκλαντ το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων για την Αυτοάμυνα, το οποίο από τον Ιανουάριο του 1967, όταν άνοιξαν οι πύλες του πρώτου του στρατηγείου στην πόλη, θα απλοποιηθεί σε Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων. Ό,τι είχε ξεκινήσει όμως λίγο πρωτύτερα ως μια απλή απόπειρα πολιτικοποίησης μιας παρέας μαύρων νεαρών, τώρα αριθμούσε περισσότερα από 200 εγγεγραμμένα μέλη και σύντομα θα αποτελούσε μια σοβαρή πολιτική οργάνωση με υπολογίσιμη δύναμη. Οι Μαύροι Πάνθηρες άρχισαν να περιπολούν ένοπλα στις μαύρες συνοικίες προβάλλοντας μια τελείως διαφορετική εικόνα των μαύρων διεκδικήσεων από εκείνη που εξέπεμπαν οι μαύρες οργανώσεις που διεκδικούσαν με ειρηνικό τρόπο ίσα πολιτικά δικαιώματα. Κι αυτό γιατί διαφοροποιήθηκαν εντελώς τόσο από τον κυρίαρχο ως τότε (και ελεγχόμενο από τους ισλαμιστές) Μαύρο Εθνικισμό όσο και από τη χριστιανικής λογικής «παθητική αντίσταση» του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Οι μαύροι ριζοσπάστες των Πανθήρων υιοθέτησαν τον μιλιταρισμό και τη σοσιαλιστική ιδεολογία και αποφάσισαν να αποδείξουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στη μαύρη κοινότητα με επισιτιστικά προγράμματα για τα άπορα παιδιά, δωρεάν ιατρική περίθαλψη στα γκέτο και πολλές ακόμα αγαθοεργίες. Τα 35 κοινωνικά προγράμματά τους σε μεγάλα γκέτο πολλών αμερικανικών πόλεων, και πάλι έπειτα από την εισήγηση του Νιούτον που έψαχνε να ανακουφίσει τον μαύρο πληθυσμό από τα δεινά της φτώχειας και της εξαθλίωσης αλλά και να ενισχύσει την αίσθηση της κοινότητας, ήταν όμως μόνο η αρχή. Αφού κατήγγειλαν ως «Μπάρμπα-Θωμάδες» τους οπαδούς της μη βίας και τους αποκήρυξαν ως «καλούς δούλους», οι Πάνθηρες δημοσιεύουν το περιβόητο «Πρόγραμμα των 10 Σημείων» τους, γραμμένο από τον ίδιο τον Νιούτον, τον «υπουργό Άμυνας» του κόμματος, που αξίωνε για όλους τους Αφροαμερικανούς «γη, ψωμί, στέγη, παιδεία, ένδυση, δικαιοσύνη και ειρήνη», αλλά και εξαίρεση από τη στρατιωτική θητεία στον λευκό στρατό των ΗΠΑ, καθώς οι μαύροι ήταν «θύματα της λευκής ρατσιστικής κυβέρνησης της Αμερικής». Σχηματικά, τα δέκα σημεία ήταν: «Θέλουμε ελευθερία. Θέλουμε τη δύναμη να ελέγχουμε τη μοίρα της Μαύρης μας Κοινότητας / Θέλουμε πλήρη εργασιακή απασχόληση για τον λαό μας / Θέλουμε να σταματήσει η ληστεία της Μαύρης μας Κοινότητας από τους καπιταλιστές / Θέλουμε αξιοπρεπή στέγαση που να καλύπτει τις ανάγκες ανθρώπινων όντων / Θέλουμε παιδεία για τον λαό μας, ικανή να αποκαλύπτει την πραγματική φύση της ξεπεσμένης αμερικανικής κοινωνίας. Θέλουμε παιδεία που να μας διδάσκει την πραγματική Ιστορία μας και την αποστολή μας στη σύγχρονη κοινωνία / Θέλουμε εξαίρεση των μαύρων ανδρών από τη στρατιωτική θητεία / Θέλουμε άμεση κατάπαυση της αστυνομικής βίας και των δολοφονιών εναντίον του μαύρου λαού / Θέλουμε άμεση απελευθέρωση όλων των μαύρων κρατουμένων σε ομοσπονδιακές, πολιτειακές, επαρχιακές και ανά διάφορες πόλεις φυλακές / Θέλουμε όλοι οι μαύροι που προσάγονται σε δίκη να κρίνονται από ενόρκους της δικής τους τάξης ή από ανθρώπους της Μαύρης Κοινότητας, σύμφωνα με όσα προβλέπει το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών / Θέλουμε γη, ψωμί, στέγη, παιδεία, ένδυση, δικαιοσύνη και ειρήνη». Ο Νιούτον χρησιμοποιούσε τον όρο «επαναστατικός ανθρωπισμός» για να συμπυκνώσει τη δράση του κινήματός του, θέτοντας ως θεμέλιά του τη μαύρη περηφάνια, την υπεράσπιση του μαύρου πληθυσμού και όλων των καταπιεσμένων στις ΗΠΑ, την επανάσταση και τον σοσιαλισμό. Αλλά και το δικαίωμα στην ένοπλη αυτοάμυνα φυσικά απέναντι στην αστυνομική βαρβαρότητα και την καταστολή, αλλά και τα «κοινοτικά προγράμματα επιβίωσης» στις φτωχές μαύρες περιοχές. Οι Μαύροι Πάνθηρες αναπτύσσονται ταχύτατα και παραρτήματά τους στήνονται γρήγορα στις περισσότερες πολιτείες των ΗΠΑ σε λιγότερο από έναν χρόνο από την ίδρυσή τους. Αν και το δικαίωμα στην ένοπλη αυτοάμυνα που διακηρύσσουν μεταφράζεται γρήγορα σε συχνές συγκρούσεις με την αστυνομία και διαδηλώσεις με ένοπλη περιφρούρηση. Οι Πάνθηρες χρησιμοποίησαν μεν τα όπλα με σαφές αμυντικό χαρακτήρα, αν και δεν δίστασαν να τα θέσουν σε λειτουργία στις πάμπολλες περιπτώσεις που δέχονταν επιθέσεις από κράτος και παρακράτος. Τώρα έλεγαν ότι τα μαύρα γκέτο πρέπει να φτάσουν στο σημείο ώστε σε κάθε αστυνομική περιπολία να αντιστοιχεί μια ένοπλη φρουρά του κόμματος…

Ένοπλη δράση

Οι Μαύροι Πάνθηρες πίστευαν ότι η βία, ή καλύτερα η απειλή της βίας, ήταν αυτό που χρειαζόταν για την πολυπόθητη κοινωνική αλλαγή αλλά και το τέλος της οικονομικής εκμετάλλευσης της μαύρης κοινότητας. Κι έτσι μέτρησαν πολλά περισσότερο ή λιγότερο διαβόητα και αιματηρά χρονικά ένοπλης αντιπαράθεσης με το κράτος, όπως για παράδειγμα στις 2 Μαΐου 1967, όταν ο Σιλ εισβάλει με μια ομάδα 30 οπλισμένων συντρόφων του στην αίθουσα του Καπιτωλίου της Καλιφόρνια (στο Σακραμέντο) για να αποτρέψουν την ψήφιση του νομοσχεδίου που θα απαγόρευε την οπλοφορία. Το θεαματικότατο γεγονός αύξησε το κύρος του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων στα μάτια τόσο των μαύρων πολιτών όσο και των λευκών ριζοσπαστών. Επίσης, τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου, όταν ξεσπά η μεγάλη εξέγερση μετά την άδικη δολοφονία ενός Πάνθηρα από την αστυνομία, οι ταραχές διαρκούν εφτά ολόκληρες μέρες, μετρώντας 47 νεκρούς και περισσότερους από 7.000 τραυματίες από τις σφαίρες της αστυνομίας και της εθνοφρουράς. Ο πόλεμος της αμερικανικής κυβέρνησης και των Πανθήρων είναι τώρα ολομέτωπος! Ο ίδιος ο Νιούτον θα εμπλακεί μάλιστα σε θανάσιμη σύγκρουση, όταν μια περιπολία δύο αστυνομικών προσπαθεί να τον αφοπλίσει παράνομα στις 27 Οκτωβρίου 1967. Ο Νιούτον αρνείται να παραδώσει το «σιδερικό» του, δέχεται επίθεση και καταφέρνει να διαφύγει, αφήνοντας πίσω του έναν νεκρό και έναν τραυματία. Συλλαμβάνεται ωστόσο λίγο αργότερα και το γεγονός πυροδοτεί πραγματικό λαϊκό ξεσηκωμό: χιλιάδες λευκοί νέοι ενώνουν τις φωνές τους με τους μαύρους υποστηρικτές των Μαύρων Πανθήρων φωνάζοντας «Ελευθερώστε τον Χιου» και δημιουργώντας ένα πρωτοφανές κίνημα αλληλεγγύης.

Ο αγώνας για την απελευθέρωση ενός μαύρου επαναστάτη που κατηγορείται για την δολοφονία λευκού αστυνομικού μετατρέπεται σε αγώνα ενάντια στην καταπίεση και στέλνει μήνυμα αντίστασης σε όλη την αμερικανική επικράτεια, δημιουργώντας πρωτοφανείς πονοκεφάλους στους κυρίαρχους κύκλους της ελίτ. Η λαϊκή οργή πυροδότησε μάλιστα τέτοιο κλίμα στη δίκη ώστε η κατηγορία για φόνο πρώτου βαθμού κατέρρευσε και διατάχθηκε η εκ νέου εκδίκαση της υπόθεσης. Κι έτσι η αρχική καταδίκη σε 2-15 χρόνια κάθειρξης θα απορριφθεί τελικά έπειτα από δύο εκδικάσεις της υπόθεσής του… Η κυκλοφορία του επίσημου οργάνου της οργάνωσης «Ο Μαύρος Πάνθηρας» δεκαπλασιάστηκε τον Δεκέμβριο του 1967, ενώ ομάδες αλληλεγγύης στους Πάνθηρες ξεφύτρωναν τώρα παντού, όπως στη Γαλλία, την Αγγλία, την Ιαπωνία, τη Γερμανία, τη Νότια Αφρική, την Ουρουγουάη, τη Σουηδία, την Ολλανδία, κ.ά. Πολλά προβεβλημένα μέλη των Πανθήρων αναγκάστηκαν να καταφύγουν στο εξωτερικό την ίδια περίοδο για να αποφύγουν τις δίκαιες ή άδικες κατηγορίες που τους βάραιναν, συνήθως για απόπειρες ανθρωποκτονίας. Και άλλα τόσα εξοντώθηκαν από τη λευκή αστυνομία, καθώς ένας ακήρυχτος πόλεμος μαινόταν στο εσωτερικό των ΗΠΑ, στο περιθώριο του Πολέμου του Βιετνάμ. Περισσότερο όμως απ’ όλα ενόχλησαν το FBI και την κυβέρνηση τα προγράμματα αλληλοβοήθειας των Πανθήρων, τα οποία δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για καθολική ανατροπή της λευκής καταπίεσης. Το FBI προσπάθησε εξαρχής να τα αποδιαρθρώσει με απανωτές συλλήψεις των συμμετεχόντων και εντελώς αβάσιμες κατηγορίες, οι οποίες αν και καταρρίπτονταν στο προανακριτικό στάδιο, κρατούσαν αρκετές μέρες εκτός δράσης τους συλληφθέντες και έβαζαν προσωρινό λουκέτο στα κοινωνικά προγράμματα. Κι όταν αυτά αποτύγχαναν, έκαιγαν απλώς τις αποθήκες και τα τρόφιμα! Ο τότε διευθυντής του FBI, Έντγκαρ Χούβερ, έγραψε για ένα τέτοιο δωρεάν πρόγραμμα κολατσιού σε παιδιά τον Μάιο του 1969 (σε εσωτερικό υπόμνημά του): «αντιπροσωπεύει την καλύτερη και εντυπωσιακότερη δραστηριότητα του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων και, ως τέτοια, αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή κατά των ενεργειών μας να εξουδετερώσουμε το Κόμμα και να καταστρέψουμε τον αγώνα του». Αλλά και ο ίδιος ο Νιούτον ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «αυτό που ενοχλούσε περισσότερο το FBI ήταν τα προγράμματα επιβίωσης που παρείχαν υπηρεσίες στις κοινότητες. Το δημοφιλές δωρεάν πρόγραμμα πρωινού ήταν ένα αγκάθι στα πλευρά του Χούβερ. Μην έχοντας κάτι για να δυσφημήσει το πρόγραμμα, το FBI αποφάσισε να το καταστρέψει».

Πέρα από τα προγράμματα αλληλοβοήθειας, οι Πάνθηρες, αν και επέμειναν σε καθαρά μαύρη συμμετοχή στο επίπεδο των μελών τους, καλλιέργησαν την αυτοοργάνωση και άλλων μειονοτήτων, όπως των Πορτορικάνων της Νέας Υόρκης, των Ινδιάνων, των «Τσικάνος» (των Μεξικανοαμερικανών της Νότιας Καλιφόρνια), των Κινέζων του Σαν Φρανσίσκο κ.λπ. Επίσης, οι Μαύροι Πάνθηρες, που αριθμούσαν πια πολλές χιλιάδες μέλη απλωμένα σε περισσότερα από 50 παραρτήματα της οργάνωσης σε διάφορες πολιτείες των ΗΠΑ, συνεργάστηκαν με ριζοσπαστικές ομάδες και φοιτητικά κινήματα λευκών. Τώρα όμως είναι για το FBI «η Νο 1 απειλή για την εσωτερική ασφάλεια του έθνους», κι έτσι η αστυνομία προβαίνει σε εκτεταμένες και λυσσασμένες επιδρομές στα καταφύγια και τα στρατηγεία της οργάνωσης σκοτώνοντας πολλούς Πάνθηρες, μεταξύ των οποίων και δύο μέλη της ηγετικής ομάδας.

Αυτοεξορία και δολοφονία

Η ευθεία επίθεση του αμερικανικού κράτους και ειδικά του FBI στους Πάνθηρες είναι τώρα απροσχημάτιστη και ολομέτωπη και αποκρυσταλλώθηκε σε μια σειρά νόμιμων αλλά κυρίως παράνομων ενεργειών με στόχο το τσάκισμα της οργάνωσης. Οι στοχευμένες δολοφονίες μεσαίων και ανώτερων στελεχών του κόμματος, το τρύπωμα στην οργάνωση και η 24ωρη παρακολούθηση της τηλεφωνικής της επικοινωνίας, η διάδοση ψευδών ειδήσεων και προπαγάνδας στα Μέσα, η έκδοση και διακίνηση ψεύτικου υλικού από το FBI για λογαριασμό της οργάνωσης, οι πλαστές οργανώσεις που δημιουργήθηκαν ως δήθεν αριστερή αντιπολίτευση και η δημιουργία εντυπώσεων ότι μέλη των Πανθήρων ήταν χαφιέδες της αστυνομίας ήταν οι βασικές πτυχές της κυβερνητικής αντεπίθεσης στην οργάνωση. Ο Σιλ απομακρύνεται, πολλά στελέχη σκοτώνονται (31 νεκροί Πάνθηρες μέχρι το 1970), διαγράφονται ή αποχωρούν οικειοθελώς και ο Νιούτον κατηγορείται τώρα (1974) για τον φόνο μιας νεαρής πόρνης. Για να αποφύγει τις συνέπειες της στημένης δίκης, αυτοεξορίζεται στην Κούβα, όπου βρίσκει τη θερμή αγκαλιά του Φιντέλ Κάστρο, αφήνοντας ωστόσο τους Πάνθηρες ακέφαλους. Το κράτος είχε κερδίσει, αφού όσοι Πάνθηρες είχαν έρθει σε άμεση αντιπαράθεση μαζί του είχαν ουσιαστικά συντριβεί αμείλικτα. Όταν ο Νιούτον επέστρεψε στις ΗΠΑ τρία χρόνια αργότερα, το 1977, και αφού απαλλάχθηκε από τις άδικες κατηγορίες που τον βάρυναν σε δύο εκδικάσεις της υπόθεσής του, προσπάθησε να αναδιοργανώσει το κόμμα, εκκαθαρίζοντάς το από τους χαφιέδες. Αν και πλέον τόσο η καχυποψία και οι διασπάσεις όσο και οι αναρίθμητες αστυνομικές επιχειρήσεις το έχουν αποδυναμώσει καθοριστικά. Ράκος ψυχολογικά και χωρίς συμμάχους, ο Νιούτον θα το ρίξει στο ποτό και τις καταχρήσεις, βλέποντας τους Πάνθηρές του να μην είναι παρά σκιά του παλιού καλού εαυτού τους. Ο Νιούτον επέστρεψε στα πανεπιστημιακά έδρανα και ολοκλήρωσε το διδακτορικό του στην κοινωνική επιστήμη το 1980, με τη διατριβή του να αφορά στον «Πόλεμο κατά των Πανθήρων: Μια μελέτη της καταπίεσης στην Αμερική». Από τις αρχές αυτής της δεκαετίας βέβαια οι Μαύροι Πάνθηρες έχουν σταματήσει να αποτελούν απειλή για το σύστημα, καθώς το FBI τους είχε διαλύσει ολοσχερώς. Σκιά του εαυτού του, ο Νιούτον θα δολοφονηθεί αγρίως στις 22 Αυγούστου 1989 από αντίπαλη μαύρη ομάδα που μπλεκόταν σε διακίνηση ναρκωτικών, κάτι που έβαλε στο στόχαστρο ο Νιούτον και έχασε τη ζωή του. Ο πρώην υπουργός Άμυνας των Πανθήρων συγκρούστηκε με έναν μαύρο έμπορο ναρκωτικών σε δρόμο του Όκλαντ όταν ο τελευταίος έβγαλε το όπλο του. Σύμφωνα με τον ίδιο τον δράστη, τα τελευταία λόγια του Νιούτον ήταν: «Μπορείς να σκοτώσεις το σώμα μου, αλλά όχι την ψυχή μου. Η ψυχή μου θα ζει για πάντα». Κατόπιν πυροβολήθηκε τρεις φορές στο κεφάλι. Άφησε μάλιστα την τελευταία του πνοή στη συνοικία του δυτικού Όκλαντ όπου κάτω από τη δική του καθοδήγηση είχε εφαρμοστεί το πρώτο κοινωνικό πρόγραμμα δωρεάν πρωινού των Πανθήρων, χάρη στο οποίο κατάφεραν να επιβιώσουν πολλά αφροαμερικανάκια από την πείνα…

«Η επανάσταση δεν δέχεται κανένα συμβιβασμό. Δεν θα συμβιβαστούμε γιατί το θέμα είναι πολύ βασικό. Αν συμβιβαστούμε είναι σαν να ξεπουλάμε την ελευθερία μας, την επανάσταση. Κι εμείς αρνούμαστε τη σκλαβιά. Καλύτερα να πεθάνουμε παρά να συνεχίσουμε να ζούμε σε αυτή την κατάσταση. Αν συμβιβαστούμε δεν θα χάσουμε μόνο την ελευθερία μας, αλλά και την ανθρωπιά μας», κήρυττε σταθερά η ψυχή και καρδιά των Μαύρων Πανθήρων… Δείτε όλα τα πρόσωπα που φιλοξενούνται στη στήλη «Πορτραίτα» του newsbeast.gr