Είναι από τις φορές που δεν ξέρεις εάν θα πρέπει να γελάσεις ή να θυμώσεις. Απόστρατος αξιωματικός και πρώην γενικός γραμματέας του υπουργείου Άμυνας της Τουρκίας δηλώνει πως τα 3/4 του νησιού της Κρήτης κανονικά ανήκουν στη χώρα του και πως μονάχα το 1/4, επί της ουσίας ο νομός Χανίων δηλαδή, είναι ελληνικός.
Τους προκλητικούς ισχυρισμούς του γεωπολιτικού – στρατιωτικού αναλυτή Γιουμίτ Γιαλίμ, φιλοξενεί η μεγάλη ενημερωτική ιστοσελίδα της γείτονος trhaber.com υπό τον τίτλο: «Τα 3/4 της Κρήτης ανήκουν στην Τουρκία: Η παρουσία εκεί ΗΠΑ (σ.σ. εννοεί μέσω της στρατιωτικής βάσης) και Ελλάδας είναι παράνομη».
Κατά τον ανιστόρητο κ. Γιαλίμ «η Κρήτη που επί δυόμιση αιώνες ήταν τουρκικό έδαφος το 1913 μοιράστηκε από την Αγγλία σε τέσσερις χώρες. Αργότερα από αυτές τις τέσσερις χώρες, οι τρεις αποσύρθηκαν από τη συμφωνία. Και ενώ έπρεπε να αποδοθεί το έδαφος στον παλιό του ιδιοκτήτη, οι Έλληνες χωρίς έγκριση από τους Οθωμανούς κατέλαβαν το σύνολο του νησιού».
Ακολούθως εμπλέκοντας τεχνηέντως τους Βαλκανικούς Πολέμους και τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με την Κρήτη και τα νησιά του Αιγαίου αναφέρει ότι «μετά από την ήττα του οθωμανικού κράτους στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλά νησιά που ανήκαν στους Τούρκους στο Αιγαίο αφέθηκαν χωρίς σαφές νομικό status. Μεγάλες δυνάμεις της εποχής χωρίς να πάρουν έγκριση από την Τουρκία χάρισαν αυτά τα νησιά στους Έλληνες μεταξύ των οποίων το πιο σημαντικό είναι η Κρήτη που αναφέρεται ως αεροπλανοφόρο στη μέση της Μεσογείου (…). Η Κρήτη που είναι ένα από τα νησιά με νομικό καθεστώς που παρέμεινε στο κενό για έναν αιώνα μετά τον πόλεμο πότε δεν ανήκε τυπικά στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει καμία επίσημη συμφωνία για το ότι η Αθήνα κατέχει το σύνολο του νησιού»
Τι υποστηρίζει ο Γιαλίμ για τη Συνθήκη του Λονδίνου
Επί της ουσίας ο κ. Γιαλίμ υποστηρίζει πως με τη Συνθήκη του Λονδίνου που υπογράφηκε στις 30 Μαΐου 1913, η Κρήτη παραχωρήθηκε αρχικά από την ηττημένη Οθωμανική Αυτοκρατορία στους Βαλκάνιους Συμμάχους (ήτοι, Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία και Μαυροβούνιο) που ως νικήτριες χώρες του Α’ Βαλκανικού Πολέμου, θα έπρεπε να… μοιραστούν από κοινού το νησί. Ωστόσο με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου που ακολούθησε στις 28 Ιουλίου 1913, Βουλγαρία, Σερβία και Μαυροβούνιο «παραιτήθηκαν των δικαιωμάτων τους από την Κρήτη, με αποτέλεσμα τα 3/4 του νησιού να παραμένουν οθωμανικό έδαφος – και άρα ν’ ανήκουν σήμερα στην Τουρκία – και μόλις το 1/4 ν’ ανήκει στην Ελλάδα».
Πάντως, το άρθρο 4 της Συνθήκης του Λονδίνου, είναι διαγεύστατο και αναφέρει πως «ο Σουλτάνος παραιτείται απ’ όλα όσα κατείχε επί της νήσου Κρήτης και εκχωρεί στην εύνοια των συμμάχων ηγεμόνων όλα τα δικαιώματα της κυριαρχίας και όλα τα άλλα δικαιώματα που κατείχε σε εκείνη τη νήσο», ενώ με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου που ακολούθησε μετά το τέλος και του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου, η ηττημένη Βουλγαρία παραιτήθηκε ρητώς από κάθε αξίωσή της στην Κρήτη, ενώ θεωρήθηκε περιττό να ζητηθεί αντίστοιχη παραίτηση από τα άλλα δύο κράτη στα οποία είχε παραχωρηθεί με τη Συνθήκη του Λονδίνου – τη Σερβία και το Μαυροβούνιο.
Ουσιαστικά με την επικύρωση της Συνθήκης του Λονδίνου μπήκε οριστικά τέλος στην τουρκική επικυριαρχία στην Κρήτη, ανοίγοντας το δρόμο της ενσωμάτωσης στον εθνικό κορμό, την 1η Δεκεμβρίου του 1913.
Οι Τούρκοι ωστόσο εκτός από προκλητικές δηλώσεις, συνεχίζουν να προκαλούν και στο Αιγαίο με καθημερινές παραβιάσεις, ιδιαίτερα μετά την επισημοποίηση της συμφωνίας Ελλάδας – Γαλλίας για την αμυντική συμμαχία.
