Στη συνέντευξη τύπου, στο Ζάππειο, στο ερώτημα αν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από το μνημόνιο, ο πρόεδρος του Σύριζα, Αλέξης Τσίπρας απάντησε: «…σήμερα αυτοί οι πολίτες δεν είναι απερίσκεπτοι ούτε ανεύθυνοι όπως λέει ο Πρωθυπουργός, αλλά βλέπουν μέρα με τη μέρα ότι αυτό που μας οδηγεί πιο κοντά στη χρεοκοπία είναι το μνημόνιο. Δείτε τους δείκτες τους οικονομικούς γύρω μας. 4% ύφεση, 20% πραγματική ανεργία, 6% πληθωρισμός. Αν πάει κάποιος σε ένα super market για να πάρει είδη λαϊκής κατανάλωσης, θα δει ότι είναι δυο φορές πιο ακριβά στη χώρα μας απ’ ό,τι στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Το ερώτημα λοιπόν είναι: υπάρχει άλλος δρόμος; Εμείς λέμε: φυσικά και υπάρχει άλλος δρόμος. Είναι δύσκολος αυτός ο δρόμος. Είναι ο δρόμος της αναδιανομής του πλούτου. Διότι, ξέρετε, ακόμα κι αν κρατήσουμε σταθερό το χρέος, δεν θα αυξηθεί το επόμενο διάστημα. Το χρέος είναι ένα κλάσμα ως προς το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν. Αν δεν υπάρξει μια προσπάθεια αναδιανομής του πλούτου και ανάπτυξης, αν δεν μεγαλώσει δηλαδή ο παρανομαστής, τότε το πρόβλημα θα παραμένει.

Άρα ο δρόμος που προτείνουμε εμείς είναι -θα σας το πω πολύ σχηματικά- αναδιαπραγμάτευση του χρέους, προκειμένου να μπορέσει η χώρα μας να ξεφύγει από αυτά ληστρικά τοκογλυφικά επιτόκια. Δεύτερον, ανάπτυξη αναπτυξιακή πολιτική με δημόσιες επενδύσεις. Τρίτον αναδιανομή του πλούτου με μια ριζικά διαφορετική φορολογική πολιτική από αυτή που τα δίνει όλα στους έχοντες και κατέχοντες και παίρνει από τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Τέταρτον, απασχόληση, ασφάλιση κοινωνική, αλληλεγγύη κοινωνική για να μπορέσει να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή αυτής της χώρας.

Και θα με ρωτήσει κάποιος από εσάς καλοπροαίρετα σας προλαβαίνω, «ωραία και τι θα κάνουμε με το άμεσο πρόβλημα δανεισμού που έχει η χώρα;». Δεν θα αναφερθώ στο παρελθόν, ότι υπήρχαν δυνατότητες τις οποίες δεν αξιοποιήσαμε -γιατί εμείς πιστεύουμε ότι συνειδητά μας οδήγησαν στο ΔΝΤ, η Ιρλανδία σήμερα έχει 30% έλλειμμα και όχι 15% που έχουμε εμείς, αλλά δανείστηκε νωρίτερα από τις αγορές πριν τα spreads φτάσουν στον ουρανό και η χώρα μας βγήκε το Γενάρη στην αγορά, ζήτησε 3, της έδωσαν 25, πήρε μόνο τα 8. Δεν θα αναφερθώ στο παρελθόν.

Θα σας πω τι μπορεί να γίνει άμεσα, αν η χώρα μας αποκτήσει μια Κυβέρνηση ικανή να εφαρμόσει τη λαϊκή εντολή, να είναι διεκδικητική και να μην αποδέχεται τη μοίρα της και τις κόκκινες γραμμές.

Είχαμε μιλήσει και στο παρελθόν για έκδοση ομολόγου, του λεγόμενου «λαϊκού ομολόγου» για εσωτερικό δανεισμό. Γιατί δεν το κάνουν αυτό; Γιατί βεβαίως φοβούνται τη μήνη των τραπεζιτών οι οποίοι φοβούνται ότι θα χάσουν την κερδοφορία τους. Υπάρχει δυνατότητα ακόμη και από αυτούς τους θεσμούς τους προβληματικούς της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, να σταματήσει αυτός ο ληστρικός μηχανισμός στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που μπορούν οι εμπορικές Τράπεζες, η Deutsche Bank, η ALPHA BANK, η EUROBANK να ενεχυριάζουν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου και να παίρνουν δάνειο από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με 1% και να έρχονται και να δανείζουν τη χώρα μας με 6%.

Και πως μπορεί -το έχουμε πει τόσες φορές- να σταματήσει αυτή η αισχροκέρδεια; Με μια κρατική Τράπεζα ειδικού σκοπού, ειδικά για τη χρηματοδότηση του δημόσιου χρέους, στο πρότυπο της γερμανικής KfW. Ξέρετε ότι μας δανείζουν 14 χώρες την Ευρωζώνης, η Γερμανία δεν μας δανείζει μας δανείζει η δημόσια Τράπεζά της. Είναι κορόιδα οι Γερμανοί; Έχει μια Τράπεζα κρατική, η οποία μπορεί να δανείζεται με 1% επιτόκιο και να χρηματοδοτεί την ανάπτυξη. Εμείς γιατί να μην έχουμε αυτή τη δυνατότητα; Γιατί να μην προβάλλουμε αυτή τη δυνατότητα; Γιατί να μην επιδιώξουμε να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες που έχουμε; Ώστε να μπορέσουμε να αποκτήσουν την απαραίτητη κεφαλαιοποίηση που θα εξασφαλίζει ρευστότητα σε διάφορες πηγές, τόσο στην αναχρηματοδότηση του χρέους, όσο και στο μεγάλο πρόβλημα της ανάπτυξης. Υπάρχουν λοιπόν δρόμοι, υπάρχουν εναλλακτικές δυνατότητες. Ενίσχυση της παραγωγικής βάσης, ανάπτυξης, αναδιανομής. Δεν τις επιλέγει η Κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός και οι δυνάμεις που τον στηρίζουν.

Και δεν τις επιλέγει, γιατί αυτές οι επιλογές είναι δύσκολες επιλογές, θέλει συγκρούσεις με την οικονομική ολιγαρχία σε Ελλάδα και Ευρώπη και ο Πρωθυπουργός ολοένα και περισσότερο μοιάζει ως εκφραστής αυτών των δυνάμεων, παρά ως εκφραστής των συμφερόντων του ελληνικού λαού.»