Η χθεσινή ημέρα ανέδειξε πρωθυπουργό. Για να φτάσουμε σε αυτή την απόφαση έπρεπε να περάσουμε 6 μέρες ακυβερνησίας. Τι μας έμεινε;
Πρώτον: Το έλλειμμα πολιτικού προσωπικού είναι απόλυτο. Δεν μπορούσε να βρεθεί ένα στοιχειωδώς ευπρεπές πολιτικά πρόσωπο να αναλάβει.
Δεύτερον (συμπερασματικά του πρώτου): Το υπάρχον πολιτικό προσωπικό είναι ξεπερασμένο.
Τρίτον (συμπερασματικά του δεύτερου): Επί 6 ημέρες η πολιτική ελίτ της χώρας ήταν αλλού.
Τέταρτο (συμπερασματικά όλων των παραπάνω): Η χώρα αλλάζει εποχή. Το πολιτικό σύστημα αλλάζει εποχή. Από το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο θα διασωθούν μόνο όσοι καταλάβουν την αλλαγή.
Ποιό είναι το επόμενο βήμα; Να διαμορφωθούν οι όροι του νέου πολιτικού, οικονομικού, κοινωνικού συστήματος. Ποιά είναι η ελπίδα όλων; Νέοι άνθρωποι (όχι απαραίτητα ηλικιακά) να αναλάβουν τα ηνία του τόπου. Άνθρωποι χωρίς καλύμματα του παρελθόντος, ικανοί να αντιλαμβάνονται το σήμερα χωρίς δεσμεύσεις του χθες.
Αν κάτι μας δίδαξε αυτό το τραγελαφικό εξαήμερο είναι ότι το πρόβλημα της χώρας δεν είναι ένας άλλος πρωθυπουργός, αλλά μια άλλη πολιτική λογική, μια άλλη ματιά ικανή να βλέπει και ερμηνεύει την κοινωνία.
Και κυρίως μας έκανε να καταλάβουμε με τον πιο κραυγαλέο τρόπο, ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένας πρωθυπουργός σε επαφή με την πραγματικότητα, ικανός να ρισκάρει χωρίς μικροκομματικά κωλύματα, βουλευτές να βουλεύονται και συνολικά ένα σύστημα -και κοινωνικό- που θα επιβάλλει νέους όρους και νέες λογικές, πέρα από αυτές της μιζέριας και της πελατειακής αλληλεξάρτησης.
