Έφυγε πριν λίγες μέρες από τη ζωή ο Χάκαν Κάρλα Κάρλκβιστ (Hakan Carla Carlqvist). Ο Σουηδός γίγαντας, με τους δύο παγκόσμιους τίτλους στο Motocross ήταν μόλις 63 ετών.
Η καριέρα του ήταν τόσο επιτυχημένη και… πολύχρωμη, που ο Κάρλα έγινε πασίγνωστος στο κοινό της πατρίδας του, ενώ παγκόσμια η εικόνα του ήταν ενός ημιθεϊκού ήρωα της κλασσικής εποχής. Ειδικά στη Σουηδία τον ήξεραν και… οι πέτρες -άνθρωποι που καμία σχέση δεν είχαν με μοτοσικλέτες. Ήταν, δηλαδή, ένα από τα πρώτα αθλητικά celebrities εκεί στον Βορρά.
Ο Κάρλα είχε πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα. Βασικά, ήταν ξεροκέφαλος, εκρηκτικός, ισχυρογνώμων, αλλά και καλοδιάθετος καλαμπουρτζής. Απλός στη σκέψη του, ζούσε μόνον για ένα πράγμα: τον παγκόσμιο τίτλο. Τον κατέκτησε δύο φορές. Η πρώτη ήταν το 1979, οδηγώντας για την Husqvarna.
Ο Κάρλκβιστ γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου του 1954. Αρχικά τον τράβηξαν άλλα αθλήματα. Ήταν πολύ καλός ποδοσφαιριστής, ενθουσιώδης παίκτης του χόκεϊ επί πάγου και δυναμικός σκιέρ καταβάσεων. Το ενδιαφέρον του για τις μοτοσικλέτες εκδηλώθηκε μόλις στα 16 του, οπότε άρχισε να οδηγεί μια 125 στον δρόμο. Ήταν το 1970. Την επόμενη χρονιά αγόρασε μία αγωνιστική Penton-KTM, με την οποία έβαλε τις βάσεις της επιτυχημένης καριέρας του.
Κέρδισε τον πρώτο του αγώνα με «όπλο» την επιμονή, την ταχύτητα και τη συνέπεια. Σιγά – σιγά άρχισε να ανακαλύπτει τι σημαίνει να είσαι επαγγελματίας αναβάτης. Αυτά στην πίστα… Εκτός πίστας το επάγγελμα του ήταν έμπορος γυαλιού, έχοντας πρώτα εργαστεί στον κατασκευαστικό τομέα.
Οριακή χρονιά ήταν το 1978, οπότε η Husqvarna συμφώνησε να του χορηγήσει μία μοτοσικλέτα με τα ανταλλακτικά της, αλλά μοντέλο παραγωγής. Την προηγούμενη χρονιά του είχε προσφέρει εργοστασιακή υποστήριξη στη δική του μοτοσικλέτα.
Η σεζόν ξεκίνησε καλά για τον Κάρλα, αφού κέρδισε το 1ο σκέλος του πρώτου αγώνα της χρονιάς, στην Ισπανία. Όμως η συνέχεια δεν ήταν όπως την περίμενε. Το τέλος της σεζόν τον βρήκε στην 7η θέση της Βαθμολογίας του Παγκοσμίου ΜΧ. Στο εθνικό Πρωτάθλημα ήταν και πάλι 2ος, πίσω από τον πρωταθλητή Τόρλεϊφ Χάνσεν.
Έτσι, λίγο πριν ξεκινήσει η σεζόν του ’79, οι άνθρωποι της Husqvarna είχαν τις αμφιβολίες τους για την απόδοση του Κάρλκβιστ. Μετά από πολλές συζητήσεις και διαπραγματεύσεις, το εργοστάσιο αποφάσισε να τού δώσει άλλη μία ευκαιρία να αποδείξει το μέταλλό του. Του παρείχε μια εργοστασιακή μοτοσυκλέτα για να πάρει μέρος στο Παγκόσμιο ΜΧ, στην κατηγορία 250. Για χρηματική αμοιβή δεν έγινε καμία συζήτηση, προβλέφθηκε μόνον κάποιο μπόνους ανάλογα με τα αποτελέσματα.
«Μετά τις προηγούμενες αποτυχίες μου, τα χρήματα δεν ήταν πια το πιο σημαντικό», θα δήλωνε αργότερα ο Κάρλα. «Το μόνο που με ενδιέφερε, ήταν μια ευκαιρία να αποδείξω ότι μπορώ. Μέσα μου το ήξερα ότι μπορούσα να νικήσω».
Το1979 ξεκίνησε πάλι καλά, με μια δεύτερη θέση στον εναρκτήριο αγώνα στην Θαμπαντέλ της Ισπανίας. Δυο εβδομάδες αργότερα αγωνιζόταν στο Χάλε της Ολλανδίας. Οι πίστες εκεί αποτελούνταν ως επί το πλείστον από άμμο, όχι χώμα. Η σαθρή, ασταθής επιφάνεια ταίριαζε… γάντι στον Κάρλα, που κέρδισε και τα δύο σκέλη με άνεση.
Μία μόλις εβδομάδα αργότερα το τσίρκο των GP μετακόμισε στην Μπρα της βόρειας Ιταλίας. Στο πρώτο σκέλος η μοτοσυκλέτα του Κάρλα σταμάτησε να δουλεύει, όμως κέρδισε το δεύτερο. Έτσι, μετά από τρεις γύρους ο Σουηδός βρέθηκε να προηγείται στο πρωτάθλημα.
«Εκείνη τη σεζόν όλα άλλαξαν για μένα», ανέφερε. «Ως τότε ήμουν αναγκασμένος να επισκευάζω το κάθε τι μόνος μου, αλλά το ’79 έχοντας σαν μηχανικό τον Τόμι Γιάνζον, κατάφερα επιτέλους να επικεντρωθώ στην οδήγηση και να κάνω νίκες».
«Ο Tommy J υπήρξε αγωνιζόμενος του ΜΧ και έτσι ήταν σε θέση να βοηθήσει τόσο με τη μοτοσικλέτα όσο με την ψυχολογική προετοιμασία μου. Η φιλία μας είχε ξεκινήσει από πιο παλιά, οπότε η έλευσή του αποτέλεσε την ιδανική λύση για την ομάδα μας. Πρέπει, πάντως, να πω ότι ήμουν τη χρονιά εκείνη εξαρχής ταχύτερος και πιο σταθερός στην απόδοσή μου».
Στη βελγική Γκενκ ο Κάρλκβιστ έχασε το 1ο σκέλος από τον βασικό του αντίπαλο, τον Βρετανό Νιλ Χάντσον. Όμως, στο 2ο κέρδισε και παρέμεινε πρώτος στη Βαθμολογία. Ακολούθησε ο αγώνας της Γιουγκοσλαβίας στο Κάρλοβατς, όπου οι δύο αντίπαλοι κέρδισαν από ένα σκέλος. Αμέσως μετά, στην Τσεχοσλοβακία, ο Κάρλα κέρδισε και τα δύο σκέλη και πήρε το πάνω χέρι.
Είχαν φτάσει στα μέσα της χρονιάς και η Husqvarna βρισκόταν στην κορυφή της Βαθμολογίας. Αρχές Ιουνίου διεξήχθη το GP της Πολωνίας στο Στέτσιν. Ο Κάρλκβιστ κέρδισε πάλι και τα δύο σκέλη, άθλο που επανέλαβε μετά από μία εβδομάδα στη Λάβογ (Lavaur) της νότιας Γαλλίας. Απέμεναν μόλις τέσσερις αγώνες και ο 25χρονος Σουηδός είχε σχεδόν «κλειδώσει» τον τίτλο. Όμως, στους επόμενους δύο αγώνες θα αποσπάσει μόλις 10 βαθμούς χάρις σε μια 3η θέση στην Ουναντίλα των ΗΠΑ.
Την πρώτη εβδομάδα του Αυγούστου, ωστόσο, ο τίτλος κρίθηκε υπέρ του, όταν κέρδισε και τα δύο σκέλη στο Μπίλσταϊν της Γερμανίας. Ο Κάρλα στέφθηκε πρωταθλητής, έχοντας νικήσει στα 14 από τα 24 σκέλη της σεζόν.
Με τον τίτλο στην τσέπη, τον ανακάλυψαν τα media που τού κόλλησαν αμέσως το παρατσούκλι Σουπερσουίντ -ο «Υπερσουηδός». Η χαρά του για τον τίτλο ήταν απερίγραπτη, έκανε σαν παιδάκι. Τα προηγούμενα χρόνια, γεμάτα αλλεπάλληλους τραυματισμούς, είχαν κλονίσει κάπως την αυτοπεποίθησή του. Όμως, επιτέλους οι κόποι του έπιασαν τόπο και η Husqvarna βρέθηκε με ένα νέο αστέρι στην εργοστασιακή της ομάδα. Η κατίσχυσή του στο Παγκόσμιο προβλήθηκε ευρύτατα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. «Το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα», θα δηλώσει ο πανευτυχής Χάκαν Κάρλκβιστ, «αλλά δεν τελειώνει εδώ. Θέλω και τον τίτλο στα 500».
Η σεζόν του 1979 είχε ξεκινήσει στις 18 Φεβρουαρίου και από τότε κάθε Σαββατοκύριακο ως τις 21 Οκτωβρίου, εκτός δύο, υπήρχε αγώνας. «Ήμουν πια πολύ κουρασμένος απ’ τους αγώνες σε όλον τον κόσμο, το μόνο που ήθελα ήταν να χαλαρώσω με τους φίλους μου και να απολαύσω την καλή μου τύχη».
Με την αυτοπεποίθησή του ενισχυμένη, ο πεισματάρης Κάρλα άρχισε να προετοιμάζεται για τον επόμενο παγκόσμιο τίτλο του που ήρθε το 1983, οδηγώντας πια για τη Yamaha. Ήταν πλέον πασίγνωστος για τον εκρηκτικό του χαρακτήρα και περιβόητος για τα ξεσπάσματά του. Δεν μασούσε τα λόγια του και η αλήθεια του δεν ήταν πάντα ευπρόσδεκτη στον κόσμο των τεράστιων αγωνιστικών εγωισμών. Ξεχώριζε από το στιλ της οδήγησής του, πάντα στο όριο. Οι επιθέσεις του ήταν τρομακτικές. Πολλές φορές, όμως, η έντονη ιδιοσυγκρασία του επηρέαζε και την οδήγησή του.
Λίγο μετά τον 2ο τίτλο βρέθηκε στην Κολωνία για την εκεί Έκθεση Μοτοσικλέτας. Σε μια συνέντευξη του ανέφεραν ότι ο κόσμος τον παρομοίαζε με τον θρύλο της πυγμαχίας, τον Μοχάμεντ Άλι. «Αλλά μόνον επειδή είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος στον στόχο μου», απάντησε αρπαγμένος ο γιγαντόσωμος Σουηδός. «Γιατί έτσι είμαι. Όμως τώρα που πέτυχα τον στόχο μου, μπορώ να χαλαρώσω και να ζήσω όπως τα φέρει η ζωή. Ίσως να μαζέψω κάποια χρήματα για να αποσυρθώ χωρίς οικονομικές σκοτούρες».
Τις τελευταίες δεκαετίες ζούσε αποσυρμένος στη Νότια Γαλλία, μακριά από τη δημοσιότητα. Χρειαζόταν το ζεστό κλίμα, γιατί πονούσε διαρκώς σε όλο του το σώμα, εξαιτίας των πολλαπλών τραυματισμών του. Ήταν αναγκασμένος να χρησιμοποιεί καθημερινά αντιφλεγμονώδη και αναλγητικά. Αρνιόταν, όμως, να δημοσιοποιήσει τη ζωή του. «Ό,τι έγινε, έγινε», έλεγε. «Η υπόλοιπη ζωή μου είναι ιδιωτικό ζήτημα και δεν σηκώνει κουβέντα».
Το 1983 ο Κάρλκβιστ τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο της εφημερίδας Svenska Dagbladet είναι η μεγαλύτερη διάκριση για έναν αθλητή στην Σουηδία.
Ο Κάρλα ήταν ένας από τους πιο σκληροτράχηλους άντρες που κάθισαν ποτέ στη σέλα μιας μοτοσικλέτας, καμωμένος από καθαρό ατσάλι. Στην πίστα λειτουργούσε με το ένστικτο ενός υπερβόρειου πολεμιστή, στο δοξασμένο δρόμο προς τη Βαλχάλα.
Δείτε ένα video εποχής, με τον Κάρλα το 1988 να κερδίζει για την Kawasaki πια, στην περίφημη και απαιτητική πίστα της Ναμούρ:
