Επίλογος στο ταξίδι πέρα από τα συνηθισμένα

Ο Κώστας Μητσάκης ολοκληρώνοντας τον άθλο του, κάνει το εγχείρημα να μοιάζει περισσότερο απλό απ’ ό,τι πραγματικά είναι.

Αν δεν είχε την εμπειρία μερικών εκατοντάδων χιλιάδων χιλιομέτρων με μοτοσυκλέτα σε όλα τα μήκη και πλάτη αυτού το πλανήτη, ούτε ο ίδιος δεν είναι σε θέση να πει με βεβαιότητα αν θα τα έβγαζε πέρα σε αυτό το πολλαπλό «στοίχημα».

Τελικά τα κατάφερε, γέμισε εικόνες, αναμνήσεις και ένα ακόμη προσωπικό ταξιδιωτικό «τρόπαιο» στην ήδη πλούσια συλλογή του. Που όπως λέει και ο ίδιος εξαργυρώνεται κάθε φορά με τον ίδιο τρόπο: κάνει τον εαυτό του λίγο καλύτερο…

18η ημέρα (και τελευταία): Αμριτσάρ – Δελχί, 460 χλμ.

Να λοιπόν που είχα επιτέλους φτάσει στην Ινδία των χιλιάδων θεών και των εκατομμυρίων γηγενών.

Πρώτη στάση και διανυκτέρευση έκανα στην πόλη Αμριτσάρ, μόλις 30 χλμ. μακριά από τα σύνορα. Γιατί όμως εδώ; Η Αμριτσάρ, το διοικητικό κέντρο της επαρχίας Punjab, αποτελεί το ιερό-θρησκευτικό κέντρο των Σιχ και έχει ως σημείο αναφοράς τον περίφημο Χρυσό Ναό της πόλης (Hari Mandir Sahib).

Υπέρτατος χώρος λατρείας και διαλογισμού για τους απανταχού Σιχ, ο Χρυσός Ναός είναι για τους Σιχ κάτι ανάλογο με την Κάαμπα των μουσουλμάνων στη Μέκκα.

Ένα τόσο σημαντικό θρησκευτικό μνημείο, δύσκολα το χάνεις. Έτσι, ακολουθώντας την μακριά αλυσίδα των προσκυνητών, και αφού πρώτα έβγαλα τα παπούτσια μου, έπλυνα τα πόδια μου και σκέπασα διακριτικά το κεφάλι μ’ ένα μαντήλι, εισήλθα στον ιερό χώρο του Χρυσού Ναού, που δέσποζε στο μέσο μιας μικρής τετράγωνης λίμνης.

Κατάνυξη, δέος, θρησκευτικότητα, όλα υπήρχαν σε υπερθετικό βαθμό… Υπολογίζεται ότι περισσότερα από 3.000.000 πιστοί επισκέπτονται κάθε χρόνο τον Χρυσό Ναό της Αμριτσάρ, αναζητώντας τη γαλήνη της ψυχής τους.

Η άφιξή μου το επόμενο μεσημέρι στο Δελχί (460 χλμ. από την Αμριτσάρ), το απέραντο «σπίτι» 12.500.000 κατοίκων, σηματοδότησε και τυπικά την ολοκλήρωση αυτού του υπέροχου ταξιδιού.

Οι δυο πρώτες μέρες στην πολύβουη ινδική πρωτεύουσα αναλώθηκαν στις προετοιμασίες (γραφειοκρατικά και κατασκευή ξυλοκιβωτίου) για την επιστροφή του μαύρου παπιού στην Ελλάδα (ατμοπλοϊκά από Βομβάη).

Για εμένα, αντίθετα, τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά και εύκολα, μια και στην τσέπη μου υπήρχε ένα αεροπορικό εισιτήριο Δελχί – Αθήνα. Δεν νομίζω πως υπάρχει κανείς που να πίστευε ότι θα επέστρεφα στην Ελλάδα οδικώς με το παπί. Μην τρελαθούμε τελείως…

Αντί επιλόγου

Το τελευταίο μου απόγευμα στην ινδική μεγαλούπολη περπατούσα δίχως προορισμό στο κέντρο της πρωτεύουσας, χέρι-χέρι με την μοναξιά μου.

Ναι, είναι όντως δύσκολη η μοναξιά στα ταξίδια, πολλές φορές γίνεται αφόρητη. Αν όμως καταφέρεις να την αποδεχτείς για συντροφιά, μπορεί να γίνει ο καλύτερος συνταξιδιώτης σου.

Είναι αυτή που θα σε βοηθήσει να γνωρίσεις βαθύτερα τον εαυτό σου. Αν δεν φοβάσαι την μοναξιά στο ταξίδι δεν φοβάσαι τίποτα, ούτε τους ανθρώπους, ούτε τις δυσκολίες…

Γιατί ο φόβος είναι αυτός που σε κρατά μακριά από τα όνειρά σου, που δεν σε αφήνει να αντικρίσεις το άγνωστο και να ρισκάρεις μια περιπέτεια πέρα από τα συνηθισμένα.

Αν καταφέρεις να ξεπεράσεις τον φόβο σου, ξεκινάς αύριο το πρωί και πας σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου – με τα πόδια, με το αυτοκίνητο, με μια μοτοσυκλέτα, μ’ ένα παπί…

Άλλο ένα (δίτροχο) οδοιπορικό λοιπόν, εδώ στο Δελχί, έφτασε στο τέλος του. Μπροστά στην Πύλη-Αψίδα της Ινδίας, κοίταξα μέσα μου βαθιά, κοίταξα πίσω στο ταξίδι. Ενδοσκόπηση ή απολογισμός;

Πολλές φορές, καθισμένος στην σέλα του μαύρου Crypton, αναρωτιόμουν γιατί ταξίδευα μ’ ένα παπί προς την Ινδία. Γιατί ξεκίνησα αυτό το (παράλογο για πολλούς) ταξίδι, τι έψαχνα να βρω;

Δυνατά και αντικρουόμενα συναισθήματα, μονάκριβες εικόνες, γεύσεις και χρώματα Ανατολής, ευγενικούς ανθρώπους ή μήπως μαθήματα πολιτισμού και Ιστορίας; Όλα αυτά προσδοκούσα να «οικειοποιηθώ» ταξιδεύοντας μόνος μ’ ένα παπί στους δρόμους της Ασίας. Και ναι, τα βρήκα…

Περισσότερο όμως, ήθελα να ζήσω άλλη μια ανεπανάληπτη περιπέτεια. Πιστεύω άλλωστε ότι πολλοί γεννιόμαστε με την περιπέτεια μέσα μας. Στη διάρκεια της ζωής μας, ψάχνοντας συνεχώς να βρούμε τα όριά μας (πνευματικά και σωματικά) ανακαλύπτουμε δυνάμεις και ικανότητές μας που δεν γνωρίζαμε, ενώ παίρνοντας μεγάλα ρίσκα (όπως αυτό το ταξίδι με το παπί) πετυχαίνουμε πολλές φορές πράγματα που ίσως ποτέ δεν περιμέναμε. Αυτή είναι άλλωστε η μεγαλύτερη χαρά και ικανοποίησή μας…

Κι επειδή έχω καταλήξει ότι στην ζωή μου υπάρχει ακόμα αρκετός «χώρος» για περιπέτεια, παρά τα πενήντα μου χρόνια, έψαχνα ένα τρόπο για να κάνω ακόμα πιο συναρπαστικό ένα ταξίδι από την Ελλάδα στην Ινδία (σημειωτέον, έχω επισκεφθεί την χώρα του Γκάντι με μεγάλη μοτοσυκλέτα ήδη τρεις φορές).

Σκέφτηκα λοιπόν να κατεβάσω τα κυβικά της μοτοσυκλέτας στα 135 cc (επιλέγοντας ένα ταπεινό παπί) και παράλληλα να θέσω ένα αυστηρό χρονικό πλαίσιο ταξιδιού γύρω στις 20 μέρες. Με μότο ειδικά γι’ αυτό το ταξίδι: Υπομονή και επιμονή…

Κάπως έτσι βρέθηκα στην «εκκίνηση». Με το κοντέρ του Crypton μηδενισμένο και το μυαλό μου άδειο από σκέψεις και παραστάσεις, ξεκίνησα γεμάτος λαχτάρα και προσμονή ένα παράδοξο ταξίδι στα βάθη της Ασίας.

Δεκαεφτά μέρες μετά, έχοντας διατρέξει τόπους με λαμπρό ιστορικό παρελθόν και άδηλο μέλλον, είδα απόλυτα δικαιωμένος και ευτυχισμένος ένα τρελό μου όνειρο να μετουσιώνεται σε μια αληθινή ιστορία ζωής.
Ελλάδα – Ινδία με παπί, είναι πλέον πραγματικότητα….