Ο έλληνας ταξιδευτής, Κώστας Μητσάκης, δοκιμάζει εαυτόν και όχημα σε ένα παράδοξο ταξίδι για γερά νεύρα. Έχει στόχο να πάει στην Ινδία και να επιστρέψει μέσα σε 17 ημέρες. Κι όλα αυτά πάνω σε ένα παπί…
Μετά από τις τρεις πρώτες ημέρες έχει ήδη διασχίσει την Τουρκία, αντιμετωπίζοντας ήδη απαιτητικές συνθήκες, τόσο για τον ίδιο όσο και για το λιλιπούτειο μέσο του.
Διαβάστε την ανταπόκριση του Κώστα Μητσάκη από το ταξίδι του…
Α’ ημέρα: Τσεσμέ – Άγκυρα, 690 χλμ.
«Το ταξίδι ξεκίνησε από τον Πειραιά με πρώτο προορισμό τη Χίο απ’ όπου έγινε και το πέρασμα στο Τσεσμέ. Κι αφού τελείωσε το ατμοπλοϊκό κομμάτι του ταξιδιού και έβαλα “ρόδα” στην Τουρκία, το Crypton ξεκίνησε μια ξέφρενη πορεία με προορισμό την τουρκική πρωτεύουσα (690 χλμ. ανατολικά της ακτογραμμής του Αιγαίου).
Οι ευνοϊκές καιρικές συνθήκες και ο καλός οδικός άξονας βοήθησαν να ταξιδέψω αυθημερόν μέχρι την Άγκυρα. Με μέση ταχύτητα τα 80-90 χλμ/ώρα δεν μπορώ να πω ότι ταλαιπωρήθηκα και ιδιαίτερα. Αλλά ούτε και το μαύρο παπί έδειξε “σημεία κόπωσης”.
Η πρώτη μέρα προσαρμογής και συνεργασίας αναβάτη-μοτό έληξε με τις καλύτερες εντυπώσεις. Αν και περίμενα πως στο τέλος της ημέρας θα ήμουν σε… άθλια κατάσταση σωματικά, παραδόξως δεν ένιωθα κουρασμένος ή ταλαιπωρημένος. Πάντα η πρώτη μέρα είναι δύσκολη για ένα ταξίδι, και μάλιστα με μοτοσυκλέτα…
Στο ξενοδοχείο όπου κατέλυσα, ο ρεσεψιονίστ προσφέρθηκε (λόγω έλλειψης γκαράζ) να φιλοξενήσει το παπί στην ρεσεψιόν – λίγο ακόμα και θα το έβαζα στο δωμάτιο να κοιμόμασταν μαζί…
Η Άγκυρα μού ήταν γνωστή από προηγούμενα ταξίδια. Έτσι, το μόνο μνημείο που πήγα να δω στην τουρκική πρωτεύουσα (κι αυτό επειδή βρισκόταν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο) ήταν το μαυσωλείο του Κεμάλ Ατατούρκ.
B’ ημέρα: Άγκυρα – Σίβας, 470 χλμ.
Τα πρώτα 100 χλμ. και τα τελευταία 80 χλμ. της διαδρομής σήμερα έγιναν με βροχή. Αν εξαιρέσω αυτό, κατά τ’ άλλα η μέρα κύλησε ομαλά. Έκανα πολλές στάσεις στα χωριά καθοδόν, όπου έτυχα θερμής υποδοχής από τους ντόπιους. Για πολλούς ήταν η πρώτη φορά που έβλεπαν Έλληνα στα μέρη τους – και μάλιστα με παπί!
Πλησιάζοντας την Σίβας άρχισαν οι μεγάλες απελπιστικές ευθείες. Όμως, με κουράγιο και υπομονή τις άφησα πίσω μου. Σε αυτό βοήθησε και το μαύρο Crypton, που κατάφερνε να κρατά την ταχύτητά του, χωρίς να χρειάζομαι να παίζω με το κιβώτιο.
Το πιο μεγάλο βάσανο όμως καθ’ οδόν ήταν αναμφίβολα ο ανεφοδιασμός σε καύσιμα. Κάθε 90-100 χλμ. που σταματούσα μπροστά στην μάνικα, έπρεπε να λύνω και να κατεβάζω την μεγάλη μπλε τσάντα που είχα δεμένη πίσω μου, στην θέση του συνεπιβάτη.
Το ευτύχημα πάντως είναι ότι βενζινάδικα υπάρχουν παντού, σε κοντινές αποστάσεις, κι έτσι δεν έχει χρειαστεί ακόμα να επιστρατεύσω το μικρό ντεπόζιτο βενζίνης που έχω μαζί μου
Γ’ ημέρα: Σίβας – Ερζερούμ, 460 χλμ.
Το οδικό πρόγραμμα αυτής της ημέρας ήταν αρκετά δύσκολο. Μιλάμε για μια πανέμορφη ορεινή διαδρομή στο σύνολό της, με μεγάλες όμως υψομετρικές διαφορές. Σε τρία σημεία της διαδρομής χρειάστηκε να περάσω από ορεινές διαβάσεις των 2.100 μ. (η πιο ψηλή ήταν στα 2.190 μ. ).
Το ακούραστο παπί, χωρίς καθόλου να «διαμαρτυρηθεί», κατάφερε τελικά να ανέβει στις κορυφές των ορεινών περασμάτων. Tα χιόνια δεξιά και αριστερά του δρόμου να δημιουργούσαν ένα υπέροχο σκηνικό.
Όμως το τσουχτερό κρύο (0-2 βαθμοί Κελσίου) ο δυνατός αέρας και η βροχή που έπεφτε ασταμάτητα όλη την ημέρα δεν μου έδωσαν πολλά περιθώρια να απολαύσω την οδήγηση. Ήταν στιγμές που τα χαστούκια του ανέμου ήταν τόσο δυνατά που νόμιζα ότι θα αλλάξω …λωρίδα κυκλοφορίας!
Αργά το απόγευμα κατάφερα να φτάσω στην πόλη Ερζερούμ, την μεγαλύτερη πόλη της Ανατολικής Τουρκίας. Ο υδράργυρος που ακουμπούσε τους 3 βαθμούς Κελσίου δικαιολογούσε απόλυτα τον χαρακτηρισμό της Έρζερουμ ως τη “Σιβηρία της Τουρκίας”.
Αφού κατέλυσα σε ένα μικρό ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης, απόλαυσα ένα ζεστό μπάνιο και μετά βγήκα στην πόλη για να γνωρίσω την Θεοδωσιούπολη των βυζαντινών χρόνων.
Τα σύνορα του Ιράν απέχουν μόλις 270 χλμ. από το Ερζερούμ. Βάσει του προγράμματός μου, αύριο πρέπει να περάσω την συνοριακή μπάρα που χωρίζει την Τουρκία από το Ιράν, την δεύτερη κατά σειρά χώρα στο ταξίδι προς στις Ινδίες…
