Την πιο επικίνδυνη χώρα του πλανήτη, την Κολομβία, διέσχισε ο Κώστας Μητσάκης στην πορεία του από το Μπουένος Άιρες στην Νέα Υόρκη. Ονειρεμένες εικόνες αλλά και ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα συνόδευσαν τα τελευταία χιλιόμετρα στην Νότιο Αμερική.
Δυο μέρες πριν περάσω τα σύνορα της Κολομβίας (απείχαν περίπου 180 χλμ. βόρεια του Κίτο), δεκατέσσερις φερόμενοι ως αντάρτες των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων της Κολομβίας (FARC) σκοτώθηκαν στη διάρκεια συγκρούσεων με τον στρατό της Κολομβίας στο βορειοδυτικό τμήμα της χώρας (απ’ όπου θα περνούσα), σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση της κολομβιανής κυβέρνησης.
Δεν είναι μόνο η βιομηχανία της κοκαΐνης που εδώ και τουλάχιστον τρεις δεκαετίες προσπαθούν να «γκρεμίσουν» οι επίσημες αρχές της Κολομβίας. Τα τελευταία 40 χρόνια, η νοτιοαμερικανική χώρα σπαράσσεται επίσης από έναν εμφύλιο πόλεμο, που μόνο την τελευταία δεκαετία μετρά 40.000 ζωές.
Ο κύκλος της βίας, του αίματος και της κοκαΐνης παραμένει ανοικτός στην Κολομβία του 2014, ενώ πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται μήπως τελικά η μάχη για την κοκαΐνη και ο εμφύλιος έχουν τον ίδιο κοινό παρανομαστή!
Αυτός ήταν άλλωστε ο κυριότερος λόγος, που στην διάρκεια της παρουσίας μου στην Κολομβία, όλοι μου έκαναν την ίδια σχεδόν ερώτηση: «Τι γνώμη έχει ο έξω κόσμος για μας, την υπ’ αριθμόν ένα χώρα στον κόσμο σε επικινδυνότητα, σύμφωνα πάντα με τις αναφορές των διεθνών Μ.Μ.Ε;»
Έχοντας λοιπόν πλήρη επίγνωση της επικινδυνότητας ενός οδικού περάσματος 1.350 χλμ. από το έδαφος της Κολομβίας, θα έπρεπε να είμαι πλέον του δέοντος προσεκτικός και επιφυλακτικός απέναντι σε όλους και όλα.
Το πρόγραμμα περιελάμβανε στάσεις στις περιβόητες (λόγω καρτέλ ναρκωτικών) πόλεις Cali και Medellin, ενώ η πόλη-λιμάνι Cartagena, στις ακτές του Ατλαντικού, θα ήταν ο απώτερος προορισμός μου.
Από την Cartagena, ένα πλοίο θα με μετέφερε στον Παναμά, απ’ όπου θα συνέχιζα το διηπειρωτικό μου οδοιπορικό στην Κεντρική Αμερική.
Στο ύψος της πόλης Medellin, ο οδικός άξονας «Panamericana Route» διακόπτεται προσωρινά αφού η γεωμορφολογία της παραμεθόριας περιοχής (Darian Gap area) των δύο κρατών, που χαρακτηρίζεται από βαλτώδεις τροπικές εκτάσεις, δεν προσφέρεται για την κατασκευή οδικής αρτηρίας, με αποτέλεσμα να μην υφίσταται οδική σύνδεση Κολομβίας – Παναμά.
Τα πρώτα 80 χλμ. στην Κολομβία, ως την πόλη Pasto, είχα για παρέα τον Χοσέ, έναν νεαρό «συνάδελφο» μοτοσυκλετιστή, που συνεπαρμένος από το θέαμα της μαύρης ΚΤΜ, ζήτησε να ταξιδέψουμε παρέα μέχρι την πόλη του. Δέχτηκα με μεγάλη μου χαρά.
Παρά τις επίμονες παρεκκλίσεις του, δεν διανυκτέρευσα στο σπίτι του, αφού το ίδιο βράδυ έπρεπε να φτάσω στην πόλη Cali. Επειδή το πλοίο από την Cartagena έφευγε μια φορά την εβδομάδα, δεν είχα δυστυχώς την πολυτέλεια να καθυστερήσω ούτε μια μέρα στο πρόγραμμά μου.
Αφού ήπιαμε ένα καφέ στο κέντρο του Pasto, και πριν αποχαιρετιστούμε, ο Χοσέ με συμβούλεψε να μην οδηγήσω έξω από τον κεντρικό οδικό άξονα, να μην σταματήσω στις υποδείξεις ανθρώπων που δεν φορούν επίσημη στρατιωτική στολή και, φυσικά, να μην ταξιδέψω ποτέ μετά τη δύση του ηλίου.
Το εκπληκτικό πράσινο μοτίβο των Άνδεων που φιλοξενούσε την διαδρομή Pasto – Cali πρόσφερε ασύλληπτα τρομερές εναλλαγές και ποικιλία ορεινών τοπίων.
Μια πυκνή τροπική βλάστηση κυριολεκτικά «έπνιγε» τον στενό, φιδίσιο δρόμο, ο οποίος έφτασε μέχρι και τα 2.800 μ. υψόμετρο. Πάμπολλα τα στρατιωτικά μπλόκα που υπήρχαν εγκατεστημένα σε αρκετά σημεία της διαδρομής, ευτυχώς, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για την παρουσία μου…
Οι πόλεις Medellin και Cali έχουν συνδέσει το όνομα τους με το διεθνές εμπόριο ναρκωτικών. Η πρώτη αποτέλεσε όλη την δεκαετία του 1980 την παγκόσμια πρωτεύουσα των ναρκωτικών.
Ο «τίτλος» μεταβιβάστηκε στην δεκαετία του 1990 στη κοντινή Cali, όταν οι βαρόνοι των καρτέλ αποφάσισαν να αλλάξουν έδρα, μετά τον θάνατο του αρχηγού του καρτέλ της Medellin, του διαβόητου Pablo Escobar (1993).
Το σπίτι όπου σκοτώθηκε ο Pablo Escobar μετά από μάχη με επίλεκτες στρατιωτικές δυνάμεις, αποτέλεσε τον μοναδικό προορισμό μου στην πόλη Medellin.
Medellin – Cartagena (620 χλμ.). Η τελευταία διαδρομή μου στην Κολομβία, και κατ’ επέκταση στη Νότια Αμερική. Με την άφιξή μου στην Cartagena, στις ακτές του Ατλαντικού, το κοντέρ της ακούραστης ΚΤΜ είχε καταγράψει συνολικά από την αρχή του ταξιδιού 8.670 χλμ. και εγώ ατένιζα πίσω μου με νοσταλγία όλη την νοτιοαμερικανική υπο-ήπειρο, μετά από 26 μέρες ταξιδιού.
Το κοσμοπολίτικο Μπουένος Άιρες, τα άγονα υψίπεδα της Βολιβίας, τις επιβλητικές Άνδεις, το μυστηριακό Μάτσου Πίτσου, την γαλάζια Τιτικάκα…
Η Cartagena de Indias ήταν το τελευταίο –και ίσως το πιο αστραφτερό– αρχιτεκτονικό διαμάντι της Νότιας Αμερικής. Κτισμένη στη νοτιοδυτική ακτή της Καραϊβικής, είναι χωρίς αμφιβολία το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα ισπανικής αποικιακής αρχιτεκτονικής στην ευρύτερη περιοχή.
Περπατώντας στην παλιά πόλη της Cartagena, μέσα σ’ έναν λαβύρινθο από Καθεδρικούς ναούς, κρύπτες, παλάτια και καλοδιατηρημένες κατοικίες αποικιακού ρυθμού, αντίκρισα μια ρομαντική πολιτεία που δεν απορρίπτει το ιστορικό της παρελθόν, αλλά αντίθετα το προβάλει με δυναμικό τρόπο στους επισκέπτες της.
Αντιβασιλείς, μαρκήσιοι, έμποροι χρυσού και ασημιού, μάγισσες, σκλάβοι, πειρατές και Ισπανοί κονκισταδόρ έχουν «κτίσει» εδώ και αιώνες τον μύθο της Cartagena, μιας πόλης που μετά την δύση του ηλίου γλεντούσε ξέφρενα στους ρυθμούς της ρούμπας και του merengues.
Έπρεπε όμως να φύγω, το καράβι δεν θα με περίμενε για πολύ ακόμα. Προορισμός μου ο Παναμάς, η αφετηρία απ’ όπου θα ξεκινούσα την κεντροαμερικανική διαδρομή του «PANAMERICAN CROSSING 2014».
