Από την οργιώδη τροπική βλάστηση στο Βόρειο Παναμά, στα τροπικά δάση της Κόστα Ρίκα, ταξιδεύοντας ανάμεσα από τον Ειρηνικό και τον Ατλαντικό, φτάνει στη Νικαράγουα. Και συνεχίζει ακάθεκτος.
Διαβάστε την ανταπόκριση από το ταξίδι του…
«Γνώριζα ότι τα καράβια που εκτελούσαν το δρομολόγιο από την Καρταχένα στον Παναμά δεν ήταν αμιγώς επιβατικά (με την έννοια που γνωρίζουμε στην Ελλάδα).
Αλλά ότι θα ταξίδευα στην Καραϊβική μ’ ένα ιστιοφόρο του 1903, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν το είχα δει. Κι όμως, ήταν το μόνο διαθέσιμο μεταφορικό μέσον που υπήρχε στο λιμάνι της Καρταχένα για τις επόμενες 2 βδομάδες. Δεν είχα λοιπόν άλλη επιλογή και έκλεισα θέση…
Το συγκεκριμένο πλοίο πραγματοποιούσε μια φορά τον μήνα μια τετραήμερη κρουαζιέρα από την Καρταχένα της Κολομβίας στα νησιά San Blas του Παναμά, ενώ στη συνέχεια έδενε κάβους στο μικρό ψαροχώρι Carti του Βόρειου Παναμά, εκεί όπου θα αποβιβαζόμουν μαζί με τη μαύρη ΚΤΜ, για να ξεκινήσω την κεντροαμερικανική διαδρομή μου.
Υπήρχε όμως ένα μικρό πρόβλημα. Με ποιο τρόπο θα ανέβαινε η μοτοσυκλέτα στο ιστιοφόρο; Την απορία μου έσπευσε να λύσει ο καπετάνιος και το έμπειρο πλήρωμα, που μόνοι τους ανέλαβαν να πραγματοποιήσουν την φόρτωση και την εκφόρτωση της μοτοσυκλέτας, μ’ ένα αρκετά πρωτότυπο όσο και ριψοκίνδυνο τρόπο.
Έτσι, βρέθηκα μαζί με άλλα 18 άτομα (στην πλειοψηφία τους Ευρωπαίοι τουρίστες) να απολαμβάνω μια ονειρική κρουαζιέρα στα ζεστά νερά της Καραϊβικής, ξεχνώντας για λίγο τις ιστορίες δρόμου που έζησα στην Νότια Αμερική.
Για τέσσερις μέρες, το πρόγραμμα είχε κολύμπι σε τυρκουάζ νερά, επισκέψεις σε παραδεισένια νησιά με κοκοφοίνικες, ψάρεμα και καταδύσεις… Μετά από 8.800 χλμ. ταλαιπωρίας και σκόνης, είχα κι εγώ νομίζω το δικαίωμα να ξεκουραστώ…
Τα ωραία όμως τελειώνουν γρήγορα. Στο ψαροχώρι Carti, η μοτοσυκλέτα ξεφορτώθηκε με αρκετά θεαματικό τρόπο. Η αλήθεια είναι ότι λαχτάρησα αρκετά μέχρι να ακουμπήσουν οι ρόδες της ΚΤΜ στην μικρή προβλήτα.
Σφράγισα το διαβατήριό μου και ξεκίνησα την πορεία μου για την Πόλη του Παναμά, που απείχε μόλις 100 χλμ. δυτικά. Ήμουν και τυπικά πλέον στο έδαφος της Κεντρικής Αμερικής.
Επτά, περιορισμένα σε έκταση κράτη, απαρτίζουν τον βασικό κορμό της Κεντρικής Αμερικής. Έξι από αυτά (ο Παναμάς, η Κόστα Ρίκα, η Νικαράγουα, η Ονδούρα, το Ελ Σαλβαδόρ και η Γουατεμάλα) θα δέχονταν τις αμέσως επόμενες ημέρες την επίσκεψή μου. Μέχρι τα σύνορα του Μεξικού είχα να διανύσω περίπου 2.500 χλμ.
Το εντυπωσιακό κέντρο της Πόλης του Παναμά με τους φουτουριστικούς ουρανοξύστες ήταν μοιραίο να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μου στις δυο μέρες που παρέμεινα εδώ.
Εικόνες απαστράπτουσας χλιδής και πολυτέλειας που αντικατόπτριζαν την οικονομική ευρωστία της χώρας. Έχει βασικότερο πυλώνα τις εμπορικές και οικονομικές δραστηριότητες οι οποίες αναπτύσσονται γύρω από την τόσο σημαντική υδάτινη αρτηρία που λέγεται Διώρυγα του Παναμά.
Και φυσικά, δεν θα το συγχωρούσα ποτέ στον εαυτό μου αν δεν επισκεπτόμουν την περίφημη Διώρυγα, προκειμένου να δω από κοντά ένα από τα τολμηρότερα τεχνολογικά επιτεύγματα του 20ου αιώνα.
Καθ οδόν για τα σύνορα της Κόστα Ρίκα (495 χλμ. βορειοδυτικά της Πόλης του Παναμά), οδηγούσα λουσμένος κυριολεκτικά στον ιδρώτα. Η πνιγερή –λόγω απίστευτης υγρασίας– ατμόσφαιρα και ο ήλιος των 33ο C είχαν καταστήσει ένα ανυπόφορο μαρτύριο την οδήγηση.
Οι δυσβάστακτες τροπικές κλιματολογικές συνθήκες οφείλονταν κυρίως στη γεωγραφική θέση του Παναμά, καθώς η χώρα βρίσκεται τελείως εκτεθειμένη στους δύο ωκεανούς, τον Ειρηνικό και τον Ατλαντικό.
Όταν οι συνοριακοί υπάλληλοι της Κόστα Ρίκα αντιλήφθηκαν πως απέναντί τους είχαν έναν Έλληνα, αμέσως με πήραν στην «καζούρα». Η αιτία; Μα φυσικά ο πρόσφατος αποκλεισμός της Εθνικής μας ομάδας στο Μουντιάλ από την Κόστα Ρίκα, και μάλιστα στα πέναλτι! Δεν πειράζει βρε παιδιά, κι εσείς με την Ολλανδία στα πέναλτι αποκλειστήκατε…
Η οργιώδης τροπική βλάστηση που με συντρόφευε στο Βόρειο Παναμά, εδώ στην Κόστα Ρίκα εξελίχθηκε στην μεγαλοπρεπέστερη εκδήλωση φυτικής ζωής που είχα ποτέ γνωρίσει.
Ένα απόλυτο πράσινο μονογραφούσε το τοπίο, ενώ μια πλουσιότατη και εξαιρετικά ποικίλη χλωρίδα, αντιπροσωπευτική του τροπικού δάσους, συνιστούσε μια πραγματική γιορτή των αισθήσεων. Αποκορύφωμα, τα μαγευτικά περάσματα μέσα από πράσινα -σχεδόν αδιαπέραστα από τις ηλιαχτίδες- τούνελ που σχημάτιζαν τα γιγάντια δέντρα εκατέρωθεν του στενού δρόμου.
Είναι γνωστό ότι η Κόστα Ρίκα αποτελεί έναν διεθνή οικολογικό προορισμό, ιδανικό για οικοτουρισμό. Εδώ, ένας φυσιολάτρης μπορεί ν’ απολαύσει οτιδήποτε η φύση έχει να προσφέρει μέσα από το ίδιο της το παρθένο περιβάλλον. Τουλάχιστον το 30% της χώρας προστατεύεται και είναι ενταγμένο στο σύστημα των εθνικών πάρκων.
Σε αντίθεση με την συνολική εικόνα της Κόστα Ρίκα, που εντυπώθηκε στα μύχια του μυαλού μου ως ο υπέρτατος τροπικός παράδεισος, η πρωτεύουσα San Jose, μια πόλη 600.000 κατοίκων, δυστυχώς με απογοήτευε! Ήταν ένα άχρωμο και αδιάφορο αστικό κέντρο, που δεν μου πρόσφερε κάτι αξιόλογο να το καταγράψω στη μνήμη μου.
Σύμφωνα με το πρόγραμμά μου, στη Νικαράγουα, την επόμενη κεντροαμερικανική χώρα του “Panamerican Crossing 2014”, είχα μόνο 290 χλμ. να διανύσω και μια διανυκτέρευση να κάνω.
Έπρεπε ωστόσο να διαλέξω ανάμεσα στην παραλίμνια πρωτεύουσα Μανάγκουα και στην ιστορική πολιτεία Leon. Επέλεξα τελικά την δεύτερη, γιατί ήθελα να επισκεφθώ στο κέντρο της πόλης το μεγαλύτερο Καθεδρικό ναό της Κεντρικής Αμερικής.
Περίπου 100 χρόνια χρειάστηκαν για να αποπερατωθεί το θρησκευτικό αρχιτεκτόνημα της Leon (1747-1840), αλλά το αποτέλεσμα ήταν όντως εντυπωσιακό.
Μετά τη Νικαράγουα, άλλες τρεις χώρες είχαν απομείνει (Ονδούρα, Ελ Σαλβαντόρ, Γουατεμάλα) για να ολοκληρωθεί το κεντροαμερικανικό παζλ. Τρεις ακόμα σταθμούς ενός ταξιδιού γεμάτο χρώματα, γεύσεις, τροπικά τοπία και υπέροχους ανθρώπους».
