Λίγες αράδες για τον αδικοχαμένο Τζέιμς Φόλεϊ που δολοφονήθηκε με τον φρικτό τρόπο του αποκεφαλισμού που φιλοξενεί σε σημερινό της άρθρο η Εφημερίδα των Συντακτών. Πρόκειται για άρθρο που έγραψε ο φωτορεπόρτερ Γιώργος Μουτάφης, ο οποίος είχε γνωριστεί από το 2011 με το θύμα της θηριωδίας του Ισλαμικού Κράτους, όταν βρίσκονταν μαζί στη Λιβύη.

Διαβάστε το άρθρο

Τον Τζέιμς Φόλεϊ μού τον γνώρισε ο δημοσιογράφος Θανάσης Αργυράκης στη Λιβύη το 2011. Φτιάξαμε ένα κρεβάτι από θρανία και κοιμηθήκαμε μαζί σχεδόν 2 εβδομάδες σ’ ένα άδειο σχολείο, σε μια μικρή πόλη έξω από την Τρίπολη που μόλις είχαν καταλάβει οι αντάρτες. Λιγομίλητος, δραστήριος και πάντα σοβαρός. Ακούει με ενδιαφέρον τις ιστορίες των ανθρώπων και δίνει μεγάλη προσοχή σ’ αυτά που μεταδίδει μέσω των ρεπορτάζ του. Δουλέψαμε σε μια φυλακή όπου οι κρατούμενοι ήταν πλέον οι πρώην στρατιώτες του Καντάφι και ζούσαν σε άθλιες συνθήκες. Δίνει σημασία ακόμα και στην τελευταία λεπτομέρεια και δείχνει ιδιαίτερη προσοχή σε θέματα που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. «Πρέπει να είσαι προσεκτικός στα πάντα, ακόμα και σ’ αυτά που σου μεταφράζουνε. Ενα λάθος αρκεί για να χάσεις την αξιοπιστία σου», είναι αυτό που συνήθιζε να λέει.

Με τον Τζέιμς μετά τη Λιβύη παραμείναμε φίλοι ή μάλλον διαδικτυακοί φίλοι… στο facebook. Ανταλλάσσαμε συχνά πληροφορίες και επαφές, κυρίως για την κατάσταση στη Συρία.

Στις αρχές Δεκεμβρίου του 2012 ήταν η τελευταία φορά που πήγα στη Συρία. Λίγες μέρες πριν ο Τζέιμς είχε απαχθεί κοντά στο Ταφτανάζ, μια περιοχή που ήταν υπό τον έλεγχο των ανταρτών.

Η οικογένειά του και αρκετοί φίλοι του δημοσιογράφοι ξεκίνησαν να τον ψάχνουν, πάντα με διακριτικότητα για λόγους ασφαλείας. Το ίδιο έκανα κι εγώ εκείνες τις ημέρες με τις λίγες επαφές που είχα στη συγκεκριμένη περιοχή, αλλά χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Αρκετοί Σύροι φίλοι μού έλεγαν ότι πιθανότατα να τον έχουν απαγάγει αντικαθεστωτικοί εξτρεμιστές που σύντομα θα ζητούσαν λύτρα.

Το σενάριο να έχει πέσει στα χέρια της κυβέρνησης δεν το πίστευαν οι περισσότεροι γιατί η περιοχή μόλις είχε περάσει στα χέρια του Ελεύθερου Συριακού Στρατού.

Εκείνη την περίοδο διάφορες εξτρεμιστικές ομάδες έκαναν την εμφάνισή τους στη Συριά και ψάχνοντας τρόπους χρηματοδότησής τους ξεκίνησαν να απαγάγουν ακόμα και δημοσιογράφους. Σήμερα (χθες) τα ξημερώματα έλαβα ένα μήνυμα στο κινητό μου. «Εμαθες τα νέα για τον Τζέιμς;» έγραφε. Πετάχτηκα από το κρεβάτι και άνοιξα τον υπολογιστή μου προσπαθώντας να μάθω «τα νέα». Ημουν σίγουρος ότι απελευθερώθηκε. Είναι δυνατό παιδί, έχει εμπειρία και θάρρος. Επεσα επάνω σε μια φωτογραφία του, ήταν ντυμένος με μια πορτοκαλί φορεσιά και δίπλα του ένας μαυροντυμένος κουκουλοφόρος. Πάτησα το βίντεο να παίξει και το σταμάτησα στα πρώτα δευτερόλεπτα. Δεν άντεξα άλλο, είχα ήδη καταλάβει την εξέλιξη κι από τον τίτλο. Φοβήθηκα και ήθελα να κάνω εμετό.

Εχω σοκαριστεί με τον αρρωστημένο τρόπο που λειτουργούν ορισμένοι άνθρωποι στο όνομα μιας θρησκείας. Ο κόσμος κακώς αναδημοσιεύει το βίντεο, με αυτό τον τρόπο παίρνει μέρος σε μια απίστευτη εξτρεμιστική προπαγάνδα. Μου ζητήθηκε να γράψω αυτό το μικρό κείμενο επειδή, έστω και λίγο, γνωρίζω τον Τζέιμς Φόλεϊ. Εις μνήμην του Τζέιμς Φόλεϊ για εσάς… γιατί για αρκετούς από το σινάφι μας ζει περήφανος και θαρραλέος.