«…σιωπή… δεν υπάρχουν λόγια… δεν αναλύεται εύκολα αυτό που ζούμε… τη δολοφονία του Σωκράτη επειδή ήταν πρωτεργάτης σε ένα site… σε ένα blog που έτυχε να γίνει παγκοσμίως γνωστό, επειδή ρε φίλε… έλεγε αλήθειες… ναι ρε φίλε, τα έλεγε όπως ήταν, έβγαζε την φωνή σου που αλλιώς δεν είχε δύναμη, στην έριχνε σε μια βουβουζέλα που ο θόρυβος της ενόχλησε πολλούς, πολλούς μπάσταρδους… ναι ναιιιι… μπάσταρδους και γαμ… και λίγα σου λέω δικέ μου.

Τα έχωνε σε όλους και σε όλα…. σε αυτούς που είχανε κάνει την μαλακία δηλαδή… ήταν λόγια που ο καθένας μας μπορούσε να πει στον φίλο του, στο καφενείο… ήταν το δικό μας εναλλακτικό καφενείο, το μόνο στο οποίο μπορούμε να πάμε πλέον οι νέοι και να φωνάξουμε. Γιατί μας έχουν κάνει ρε φίλε… σπίτι, δουλειά … δουλειά, σπίτι… και η μόνη μας ψυχαγωγία είναι το διαδίκτυο.

Το troktiko ήταν από τα πρώτα site που άνοιγα όταν καθόμουν στον υπολογιστή μου. Μάλιστα θυμόμουν σε ποιο post είχα μείνει την τελευταία φορά και έβλεπα όλες τις αναρτήσεις που είχα χάσει από τη στιγμή που δούλευα ή έκανα κάτι άλλο. Πολλές δημοσιεύσεις φυσικά δε με ενδιέφεραν ή τις έβρισκα ανούσιες, όμως γούστα αυτά, ο καθένας έδινε βάση σε ότι του κινούσε το ενδιαφέρον… είχαμε την επιλογή, μπορούσαμε και να ενημερωθούμε και να γελάσουμε και να μαλακιστούμε όταν troktikάραμε.

Το κυριότερο ήταν ότι είχαμε βήμα…. αυτό που δεν έχουμε στην σημερινή κοινωνία, που στο λύκειο σου μαθαίνουν για την Βουλή των εφήβων και σου δίνουν οράματα για να μιλήσεις εκεί… που φυσικά κανείς δε σε ακούει… γιατί όλα είναι κατευθυνόμενα δικέ μου… η πολιτική (που δεν υπάρχει στην χώρα), τα Μ.Μ.Ε. που και αυτά αιμορραγούν και τηλεκατευθύνονται… δεν υπάρχει τίποτα σε αυτή την χώρα. Ίσως τελικά να μην υπάρχει αυτή η χώρα και να ζούμε σε μια ψευδαίσθηση, να μην υπάρχουμε και εμείς.

Γιατί απ’ ότι βλέπω δε θέλουν αυτοί να υπάρχουμε, εμείς που μεγαλώσαμε και ΜΙΛΑΜΕ ΔΥΝΑΤΑ, που ότι μας τη δίνει το λέμε και δεν κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας… εμείς που δε μασάμε να τα χώσουμε άγρια στους ίδιους μας τους γονείς… γιατί μάθαμε (μόνοι μας, δεν είχαμε κάποιον να μας τα μάθει… τα μάθαμε από το σχολείο του δρόμου) να εκφραζόμαστε και να λέμε αυτό που πιστεύουμε και που σκεφτόμαστε, χωρίς να μας νοιάζουν οι συνέπειες.

Έτσι λειτουργούσε και το troktiko, έτσι πιστεύω σκεφτόταν και ο Σωκράτης ο Γκιόλας και όλα τα παιδιά του troktiko.blogspot.com . Οι οποίοι ήταν αφορμή για τα περισσότερα blog που ξεπετάχτηκαν, ήταν οι πρωτεργάτες, μας δώσανε την ιδέα και μας δείξανε τον δρόμο και τους ευχαριστούμε από καρδιάς για αυτό. Περάσαμε πολύ όμορφα και θα λυπούμαστε που πλέον θα βλέπουμε το troktiko παγωμένο και νεκρό, όπως παγωμένο και νεκρό θέλησαν να δούνε τον Σωκράτη. Μπράβο ΜΑΛΑΚΕΣ, τα καταφέρατε καλά, όμως νομίζετε ότι τελειώσατε τώρα; Ότι ο δρόμος άνοιξε και φύγανε τα troktika ; Ρε βλάκες… πιστεύετε ότι τα παιδιά του troktiko και όλοι οι άλλοι, εμείς και τα άλλα τα blog , θα σταματήσουμε; Πόσο μικρά και βαθιά νυχτωμένα μυαλά έχετε… σας λυπάμαι!!!

Και επειδή η ανωνυμία που σας πείραξε, εμένα δε μου λέει κάτι, ούτε ήθελα ποτέ να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου ή από κάποιο ανώνυμο blog, σας αφήνω για υπογραφή το ονοματεπώνυμο μου και όχι το κλασικό Rokakias.gr… γιατί δε με νοιάζει ρε… στα @@ μου!!!»