Όταν έχασε πρόσφατα τον πατέρα του ο Αντώνης Κανάκης πέρασε την πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του. Η εκπομπή «Ραδιοαρβύλα» της επόμενης Δευτέρας δεν προβλήθηκε – όπως διέρρευσε από στελέχη του τηλεοπτικού σταθμού του ΑΝΤ1 – εξαιτίας ακριβώς του φοβερού γεγονότος. Ο πατέρας του νοσηλεύονταν σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη και κατέληξε, παρά τις προσπάθειες των γιατρών να τον κρατήσουν στη ζωή.
Ο Γιάννης – Δανιήλ Δούμας, όπως είναι το πραγματικό επίθετο του Αντώνη Κανάκη, ήταν καθηγητής Αγγλικών και εργάστηκε ως υπάλληλος σε διάφορες εταιρείες.
Σύμφωνα με το «Έθνος», αυτές τι μέρες κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ianos το βιβλίο του Αντώνη Κανάκη για τον πατέρα του με τίτλο «Μπαμπά… μια κανονική ημέρα», τα έσοδα από τις πωλήσεις του οποίου θα διατεθούν για την οικονομική ενίσχυση του Ορφανοτροφείου «Άγιος Στυλιανός». Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει στο σημείωμά του ο ίδιος ο Κανάκης, «…αυτό δεν είναι ένα λογοτεχνικό βιβλίο. Είναι ένα πέρα για πέρα αληθινό κείμενο που περιγράφει τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τις αντιδράσεις, τα γεγονότα είκοσι περίπου συγκεκριμένων ημερών.
Τις είκοσι αυτές ημέρες αυτά έζησα, αυτά ένιωσα, αυτά σκέφτηκα, αυτά φώναξα, αυτά έκανα. Το κείμενο αυτό γράφτηκε αυθόρμητα, άμεσα, ασταμάτητα. Γράφτηκε μόνο του, μέσα σε τέσσερις περίπου ημέρες, όταν συνέβη ό,τι συνέβη. Εκτός από τις εκ των υστέρων ορθογραφικές διορθώσεις, ούτε μία λέξη δεν άλλαξε από την αρχική άμεση – αυτόματη καταγραφή. Δεν σουλουπώθηκε στη συνέχεια, δεν στρογγύλεψε, δεν δουλεύτηκε το περιεχόμενο ή οι διατυπώσεις. Έμεινε έτσι, ακατέργαστο και ωμό. Το κείμενο αυτό είναι μια αντίδραση, μια ανάγκη, ένα καταφύγιο, μια ενέργεια που δεν την αποφάσισα εγώ. Το κείμενο αυτό δεν γράφτηκε για να δημοσιευτεί. Το κείμενο αυτό εύχομαι να μην είχε γραφτεί ποτέ. Το κείμενο αυτό γράφτηκε από εμένα για τον Μπαμπά μου, από μένα για μένα, αλλά και για όλους τους Μπαμπάδες, για όλους τους γιους, για όλες τις Μαμάδες-συντρόφους, για όλες τις κόρες… Για τους ιερούς αυτούς δεσμούς…».
Γράφοντας για την… επιτυχία, ο Αντώνης Κανάκης δίνει στο βιβλίο του ένα συγκλονιστικό απόσπασμα: «Ο μπαμπάς μου ήταν πετυχημένος, όχι εγώ. Το ένα δέκατο του ανθρώπου, του Πατέρα που ήταν, να καταφέρω να γίνω στη ζωή μου και τότε ίσως πω και εγώ πώς πέτυχα κάτι».