Από τότε που θυμάται τον εαυτό του αφηγείται παραμύθια. Κάποτε το έκανε για τους γονείς του και τα αδέρφια του, μετά για τους συμμαθητές του κι από ένα σημείο κι έπειτα, για το κοινό.

Το τελευταίο του παραμύθι το «Αν»… είναι η πρώτη του ταινία. Την έγραψε, τη σκηνοθέτησε, ανέλαβε τον πρωταγωνιστικό ρόλο και μιλάει για αυτήν σε συνέντευξή του στο περιοδικό Madame Figaro.

Πόσο κοντά ήταν αυτό που είδες σ’ αυτό που αρχικά είχες στο μυαλό σου;
Οι δουλειές μου είναι συνήθως πολύ κοντά σ’ αυτό που έχω φανταστεί – γι’ αυτό άλλωστε επιλέγω να είμαι σε τόσα πολλά πόστα. Το κόστος, βέβαια, είναι μια αδιανόητη κούραση, αλλά έτσι είμαι ως χαρακτήρας. Μέχρι και χθες ήθελα να κάνω διορθώσεις. Είναι η πρώτη μου απόπειρα στο σινεμά, το ξεκίνημά μου.

Η πρώτη βουτιά σε μια άλλη γλώσσα, σε έναν τρόπο αφήγησης πολύ πιο συμπυκνωμένο από τον τηλεοπτικό. Σίγουρα έχω κάνει λάθη, σίγουρα θα ήθελα λίγο περισσότερο χρόνο για να τα διορθώσω και σίγουρα θα το κάνω στην επόμενη ταινία. Έμαθα πάρα πολλά με το «Αν».

Στο «Αν» παρουσιάζεται τόσο η εκδοχή της σχέσης, του έρωτα όσο και η εκδοχή της μοναξιάς. Η μοναξιά, μάλιστα, αντιμετωπίζεται και λίγο σαν ελευθερία. Εσύ πού ανήκεις; Είσαι αυτό που λέμε «σχεσάκιας» ή φανατικός εργένης;
Είμαι ένας φανατικός εργένης, που όταν ερωτεύεται γίνεται «σχεσάκιας». Όταν του φεύγει ο έρωτας, αποζητά πάλι την εργένικη ζωή του. Τα πάω πολύ καλά με την πάρτη μου, οπότε μπορώ να μείνω πολύ καιρό και μόνος μου.

Τα τελευταία χρόνια σου «χρεώνουν» ερωτικά τις συμπρωταγωνίστριές σου. Σε τι ποσοστό ισχύει;
Σε μικρό.

Ακόμα κι αν δεν ισχύει καθόλου, είναι κάτι σαν win-win situation: το περιοδικό που το κάνει ανεβάζει πωλήσεις και η δουλειά σου -έστω κι έτσι- διαφημίζεται. Εσύ πόσο διατεθειμένος είσαι κάθε φορά να παίξεις αυτό το παιχνίδι των media προκειμένου να προωθήσεις μια δουλειά σου, που την πιστεύεις και την αγαπάς;
Επί της ουσίας, ποτέ δεν έπαιξα κάποιο ιδιαίτερο παιχνίδι, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν το χρειάστηκα. Οι δουλειές από μόνες τους έκαναν πάντα αυτό που έπρεπε. Κι έχω συνηθίσει να πετυχαίνω μέσα απ’ τη δουλειά μου, όχι μέσα απ’ τις σχέσεις μου. Η παραφιλολογία και τα μυθεύματα είναι ένα άλλο, πολύ γοητευτικό παράλληλο σύμπαν, στο οποίο, όμως, εγώ δεν προλαβαίνω να μπω.

Με την τηλεόραση έχεις ξεμπερδέψει;
Όχι, καθόλου. Γιατί δένομαι με οτιδήποτε αγαπάω και την τηλεόραση την αγαπάω πολύ. Αλλά για μένα η τηλεόραση είναι σίριαλ, παραγωγές, μυθοπλασία. Σήμερα όσοι μιλάνε για την τηλεόραση εννοούν τις εκπομπές. Δεν είναι η τηλεόραση που θέλω, ούτε η τηλεόραση που ξέρω. Το μέσο περνάει μια φάση και μια εποχή που δεν μου ταιριάζει. Δεν υπάρχει καν χώρος για μένα.

Σε έχει ιντριγκάρει ποτέ η ιδέα να γράψεις έναν γκέι ρόλο για τον εαυτό σου; Κάτι εντελώς «κόντρα» στην ως τώρα εικόνα σου;
Ναι, αμέ.