Ως Χριστόφορος Μπουραντάς στην σειρά του Alpha «Παράδεισος των κυριών» καταφέρνει να «παγώσει» τους πάντες με ένα και μόνο βλέμμα. Ως «Έρικ» στη θεατρική παράσταση «Humans» έρχεται αντιμέτωπος με τους φόβους του και φέρνει τους θεατές αντιμέτωπους με τους δικούς τους. Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος δεν χρειάζεται συστάσεις καθώς η δουλειά του, στα 40 χρόνια της επαγγελματικής του πορείας σε θέατρο και τηλεόραση, «μιλάει» από μόνη της.
Ο ηθοποιός μίλησε στο Newsbeast για την τύχη που έχει να βιώνει μια ζωή χωρίς σκαμπανεβάσματα, τον ηλικιακό ρατσισμό στην υποκριτική, τους φόβους του και εξηγεί πότε ένας ηθοποιός σταμάτα να εξελίσσεται.
– Δεύτερη σεζόν για τον «Παράδεισο των κυριών» όπου υποδύεστε τον Χριστόφορο Μπουραντά. Θα μαλακώσει καθόλου ο χαρακτήρας που υποδύεστε;
Έχει μαλακώσει πολύ…
– Παραμένει απόλυτος ο Χριστόφορος Μπουραντάς…
Απόλυτος μπορεί να ήταν, απλώς με τον λάθος τρόπο. Τώρα όμως είναι πολύ πιο καλά τοποθετημένος στα πράγματα. Είναι πολύ πιο ανεκτικός με τα παιδιά του. Καταλαβαίνει ότι τα πράγματα πρέπει να γίνονται, όχι όπως τα θέλει ο ίδιος αλλά έτσι όπως τα θέλει και ο άλλος. Με την Αμαλία πια είναι πολύ πιο «ανοιχτός».
– Ναι, αλλά η Αμαλία είναι η μεγάλη του αδυναμία…
Ναι είναι αλλά και με τον Άγη δεν είναι όπως άρχισε. Μετά την εξαφάνιση του Άγη υπήρξε ένα σημείο καμπής που είδε τα πράγματα διαφορετικά. Αναγνώρισε τα λάθη του, το πώς έχει συμπεριφερθεί όλα αυτά τα χρόνια, το τι κακό έχει κάνει στα παιδιά του με τις επιλογές του και άρχισε να αναθεωρεί τη ζωή του. Ήταν τεράστιο σοκ αυτό και άρχισε ποια να σκέφτεται διαφορετικά. Ο Χριστόφορος μεταλλάσσεται σιγά – σιγά. Δεν είναι αυτός που ήταν στην αρχή.
– Εσείς έχετε περάσει κάποιο σοκ που να σας φέρει σε σημείο να αναθεωρήσετε πράγματα στη ζωή σας;
Ευτυχώς όχι! Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί δεν είχε μεγάλα σκαμπανεβάσματα η ζωή μου. Αυτό το θεωρώ τύχη. Κάποιος άλλος ενδεχομένως όχι, αλλά για μένα είναι μεγάλη τύχη τα πράγματα να πηγαίνουν ομαλά, σιγά προς το καλύτερο. Να είναι εύκολα. Δεν είχα δυσκολίες.
– Είστε απόλυτος όπως ο Χριστόφορος Μπουραντάς;
Ναι ήμουν πολύ. Τρομακτικά απόλυτος. Σιγά – σιγά με τα χρόνια αυτό έχει μαλακώσει. Βέβαια, αν κάποιος δεν μου «πάει», αν κάποιον τον θεωρώ τοξικό θα του βάλω ένα X και δεν πρόκειται να ξαναγυρίσω ποτέ να τον δω.
– Πώς βγαίνει η τοξικότητα από τη ζωή μας με δεδομένο ότι είναι παντού γύρω μας;
Εγώ έχω αποφασίσει ότι οι τοξικοί άνθρωποι μου κάνουν τόσο κακό που δεν τους θέλω στη ζωή μου. Πια είναι σαν διαφάνεια, σα να μην τους βλέπω. Είμαι ευγενικός αν μου μιλήσουν αλλά μετά είναι σα να μην έχει υπάρξει αυτή η στιγμή. Τους έχω διαγράψει τελείως. Δεν μπορώ την τοξικότητα.
– Πόσο εύκολο είναι αυτό στο επάγγελμά σας;
Δεν είναι αλλά προτιμώ την ψυχική μου υγεία. Όταν ξέρω για την τοξικότητα κάποιων ανθρώπων δεν θα δεχθώ μια δουλειά. Αν αυτή η τοξικότητα βγει στη διάρκεια μιας παράστασης, επειδή είμαι αρκετά επαγγελματίας και δεν θα αφήσω την παράσταση στη μέση, θα συνεχίσω αλλά θα είναι σα να μην υπάρχει το συγκεκριμένο άτομο.
– Θα λέγατε «ναι» σε τρίτο κύκλο του «Παράδεισου των κυριών»;
Ανάλογα… Είναι κάτι που δεν το έχω σκεφτεί προς το παρόν. Είναι δύσκολη μια καθημερινή σειρά, θέλει πολύ διάβασμα και πολύ χρόνο. Εγώ είμαι τυχερός γιατί έχω πιο λίγα γυρίσματα από τους υπόλοιπους. Αλλά είναι δύσκολο και θέλει μεγάλη προετοιμασία γιατί οι χρόνοι είναι πολύ γρήγοροι. Δεν έχεις πολλά περιθώρια να ξαναγυρίσεις σκηνές και πρέπει να είσαι πολύ καλά προετοιμασμένος. Και αυτό θέλει πολύ κόπο και δεν ξέρω… Μετά, πάντοτε έχει να κάνει με το σενάριο, προς το πού θα πάει ένας ρόλος, πού θα κινηθεί και αν σε ενδιαφέρει. Βέβαια, πάντοτε, έχεις και μια υποχρέωση σε έναν τρίτο κύκλο, από την στιγμή που είσαι ένα βασικό πρόσωπο μιας σειράς, να συνεχίσεις. Αλλά, θα πρέπει να ξέρω πολλά πράγματα πώς θα εξελιχθούν.
– Η τηλεθέαση σας ενδιαφέρει;
Με ενδιαφέρει γιατί με ενδιαφέρει να δω τι αντίκτυπο έχει μια δουλειά στον κόσμο. Τι είναι αυτό που τους αρέσει και τι είναι αυτό που δεν τους αρέσει. Όχι για να κάνεις αυτό που θέλει το κοινό αλλά για να έχεις μια γνώση προς τα πού στρέφεται ο κόσμος την δεδομένη στιγμή. Όταν κάνω κάτι με ενδιαφέρουν τα πάντα.
– Επηρεάζεστε αν τα νούμερα τηλεθέασης είναι χαμηλά;
Δεν με επηρεάζει καθόλου στη δουλειά μου. Εγώ θα παίξω όπως θα έπαιζα. Αλλά με ενδιαφέρει να δω ποιος είναι ο αντίκτυπος στο κοινό. Στο θέατρο το βλέπεις άμεσα. Έχεις πέντε θεατές ή πεντακόσιους. Το βλέπεις αν υπάρχει ενδιαφέρον για μια δουλειά. Το βλέπεις και στο χειροκρότημα αν άρεσε η παράσταση. Με την τηλεόραση δεν το ξέρεις. Έχεις μια εικόνα για το πώς πάει μια σειρά από τον κόσμο που συναντάς στον δρόμο και πώς θα σου μιλήσουν. Για παράδειγμα, δεν χρειαζόμουν τα νούμερα τηλεθέασης για να καταλάβω ότι ο «Σασμός» είχε μεγαλύτερη επιτυχία από τον «Παράδεισο» γιατί ο κόσμος με σταματούσε πολύ περισσότερο. Με αυτήν την έννοια… Αλλά πάντοτε θες να δεις σε μια μέτρηση περίπου πού κινείται η σειρά σε σχέση με τον ανταγωνισμό χωρίς να με επηρεάζει όμως. Απλά θέλω να ξέρω. Εγώ θα κάνω την δουλειά μου όπως μπορώ καλύτερα.
– Τι φοβάται ο Χριστόφορος Μπουραντάς;
Νομίζω, φοβάται τον εαυτό του. Επειδή έχει μαζέψει πάρα πολλές πληροφορίες όλο αυτό τον καιρό για άτομα, θα έλεγα ότι φοβάται το πώς θα αντιδράσει αν συμβούν όλα αυτά που θεωρεί ο ίδιος πολύ πιθανά. Πάντοτε φοβόμαστε τον εαυτό μας…
– Και εσείς τον φοβάστε;
Ναι, βέβαια γιατί κανείς δεν ξέρει τα όριά του. Με το θέατρο λίγο τα μαθαίνεις περισσότερο μέσα από τους ρόλους αλλά σίγουρα δεν ξέρουμε μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε αν μας συμβεί κάτι. Πάντοτε φαντάζεσαι πώς θα αντιδράσεις σε μια κατάσταση αλλά ουσιαστικά δεν ξέρεις μέχρι να σου συμβεί πραγματικά. Και μένα με φοβίζει αυτό. Ξέρω ότι μπορεί να γίνω ενδεχομένως βίαιος σε πράγματα και το φοβάμαι αυτό. Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να έχει κάποια εσωτερικά ξεσπάσματα αρκετά έντονα, πιο ακραία και αυτό με φοβίζει. Δεν ξέρουμε τον εαυτό μας πραγματικά.
– Θα μου μιλήσετε για την παράσταση «Humans» στην οποία πρωταγωνιστείτε;
Η παράσταση είναι πολύ αγαπημένη. Τρελάθηκα όταν μου έδωσε το έργο ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, πραγματικά το ερωτεύτηκα. Είναι ρεαλιστικό θέατρο και εγώ έχω μεγάλη αγάπη σε αυτό το είδος θεάτρου γιατί είναι η βάση των πάντων. Είναι η βάση της υποκριτικής. Είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα γιατί ο θεατής μπορεί εύκολα να αναγνωρίσει το ψέμα και την αλήθεια. Είναι κάτι που το ξέρει, αφού το βλέπει στη ζωή του. Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε σε αυτήν την παράσταση είναι η απόλυτη ζωή. Έτσι είναι γραμμένο και το έργο. Είναι άνθρωποι οι οποίοι βρίσκονται για μια γιορτή, την Γιορτή των Ευχαριστιών που έχουν οι Αμερικάνοι. Καθημερινές κουβέντες για τις αγωνίες τους, τους φόβους τους, τις ματαιώσεις τους, την φτώχεια, την θρησκεία. Αισθάνεσαι ότι παρακολουθείς μέσα από μια κλειδαρότρυπα. Κάποιος θεατής μου είχε πει «αισθανόμουν ότι ήμουν μαζί σας, νόμιζα ότι ήμουν και εγώ στο τραπέζι». Μου αρέσει πάρα πολύ ο θεατής να μπαίνει τόσο πολύ μέσα στην παράσταση. Είμαστε ένας πολύ ωραίος θίασος και πηγαίνουμε πολύ καλά. Η παράσταση μιλάει περισσότερο για τις φοβίες του ανθρώπου τις οποίες είτε θα περάσει είτε τις έχει περάσει στη ζωή του.
Ο φόβος της κριτικής, ο φόβος της φτώχειας, ο φόβος της αρρώστιας, ο φόβος να μην χάσεις την αγάπη των άλλων, ο φόβος των γηρατειών και ο φόβος του θανάτου. Οπότε ένας άνθρωπος, αν δεν έχει περάσει κάποιον από αυτούς τους φόβους, σίγουρα θα τους περάσει μέσα στη ζωή του. Έναν, δύο, τρεις ή και όλους…
Τον ενδιαφέρον σε αυτό το έργο είναι ότι είμαστε έξι ηθοποιοί στην σκηνή αλλά υπάρχει και ένας έβδομος «ηθοποιός» που είναι το σπίτι το οποίο σιγά – σιγά αρχίζει και λειτουργεί περίεργα… Από την αρχή έχουμε κάποια δείγματα αλλά όσο προχωράει το έργο αρχίζει και λειτουργεί προς μια κατεύθυνση που δεν μπορούμε να καταλάβουμε μέχρι το φινάλε που οδηγεί τον Έρικ, τον ρόλο που κάνω εγώ, στον εφιάλτη του.
– Ο δικός σας ο ρόλος, ο Έρικ, ποιον φόβο έχει;
Έχει όλους τους φόβους, όμως ο βασικός και μεγαλύτερος φόβος του είναι το θα χάσει την αγάπη των άλλων, δηλαδή των παιδιών του. Είναι ένας πατέρας με δύο κόρες. Έρχεται στο σπίτι της μικρότερης κόρης που συζεί με κάποιον και καταλαβαίνουμε σιγά – σιγά, ότι έρχεται για να πει κάτι. Και εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι γιατί αισθάνεται ότι θα χάσει αυτό που νιώθει ότι είναι ότι πολυτιμότερο έχει στη ζωή του. Το έργο δεν ασχολείται με μεγάλα πράγματα αλλά με μικρά που κάνουν τεράστιο θόρυβο και μπορούν να σου αλλάξουν ολόκληρη τη ζωή.
– Εσείς έχετε αυτό το φόβο που έχει ο Έρικ; Μην χάσετε την αγάπη των άλλων;
Βέβαια, θέλω τους ανθρώπους που αγαπώ να τους έχω κοντά. Ένας άλλος φόβος που με απασχολεί είναι ο φόβος της αρρώστιας. Ο φόβος του θανάτου δεν υπάρχει σε μένα για μένα. Με φοβίζει σε σχέση με το παιδί μου και τους ανθρώπους που αγαπώ αλλά όχι για μένα. Ίσα – ίσα που θα έλεγα ότι έχω ένα τεράστιο ενδιαφέρον για το αν και τι υπάρχει μετά. Ξέρω ότι αυτό είναι κάτι που θα συμβεί αναπόφευκτα σε όλους μας. Θέλω όμωςνα έρθει όσο το δυνατόν αργότερα, θέλω πολλά πράγματα να κάνω ακόμα
– Έχετε πάρα πολλούς στόχους για το μέλλον;
Έχω πολλά όνειρα! Και αν ένας άνθρωπος έχει περισσότερες αναμνήσεις από όνειρα νομίζω ότι κάτι δεν πάει καλά.
– Έχετε πετύχει τους στόχους που είχατε βάλει στο παρελθόν;
Ποτέ δεν είχα βάλει στόχους. Ζούσα το τώρα. Μπορεί όταν ήμουν στην σχολή να είχα 2-3 ρόλους που ήθελα να παίξω πάρα πολύ. Τους δύο τους έπαιξα, τον άλλον μου τον πρότειναν αλλά αρνήθηκα γιατί έκανα κάτι άλλο. Αλλά ποτέ δεν σκεφτόμουν το μέλλον… Όνειρα έχω αλλά όχι στόχους.
– Ποιο είναι το πιο μεγάλο όνειρο που έχετε τώρα που μιλάμε;
Όνειρο μεγάλο είναι να κάνω πράγματα που με ενδιαφέρουν πάρα πολύ, με συνεργάτες που εκτιμώ, έργα που μου αρέσουν. Όχι κάτι συγκεκριμένο όμως.
– Πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας σε 10 χρόνια από σήμερα;
Τον φαντάζομαι καλύτερο απ’ ότι είναι τώρα. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι με τα χρόνια το σώμα αρχίζει να γίνεται χειρότερο, ο οργανισμός γίνεται χειρότερος, αρχίζεις να παίζεις ενδεχομένως χειρότερα γιατί δεν έχεις τις αντοχές που είχες. Όχι! Αισθάνομαι ότι ένας άνθρωπος πρέπει να πηγαίνει στο καλύτερο, είναι στο χέρι μας. Οπότε με σκέφτομαι σε πολύ καλύτερη κατάσταση απ’ ότι είμαι τώρα.
– Έχει όριο ηλικίας ένας ηθοποιός; Με δεδομένο ότι υπάρχει ηλικιακός ρατσισμός στον χώρο της υποκριτικής…
Ναι, κακώς αλλά υπάρχει. Γι’ αυτό και είμαστε πολύ ευτυχισμένοι που έχουμε μαζί μας την Ξένια Καλογεροπούλου που κάνει έναν εξαιρετικό ρόλο σε μια μεγάλη ηλικία. Ενδεχομένως κάποιος θα επέλεγε κάποια νεότερη ηθοποιό λόγω φυσικής κατάστασης . Ήταν πολύ ωραίο που ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης ήθελε την Ξένια Καλογεροπούλου γιατί νομίζω ότι όλες οι ηλικίες χρειάζονται και στο θέατρο και στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, είναι πολ΄ύ συγκινητικό. Επίσης είναι μεγάλη μου χαρά που βρίσκομαι ξανά με την Ξένια γιατί έπαιξα το έργο της Ελίζα, σε μια καταπληκτική δουλειά του Σταμάτη Φασουλή στο θέατρο Πόρτα. Μία παράσταση που την αγάπησα πολύ και που πολύς κόσμος ακόμα μου μιλάει γι’ αυτήν.
Πότε ένας ηθοποιός γίνεται χειρότερος όμως;
Όταν σταματάει να τον ενδιαφέρει αυτό που κάνει και δεν το εξελίσσει. Όταν θεωρεί ότι ξέρει πώς παίζει και επικρατεί η στασιμότητα. Δεν υπάρχει όμως στασιμότητα στη ζωή υπάρχει μόνο μπροτά, και αν δεν πας μπροστά θα πας πίσω. Δεν υπάρχει στασιμότητα στη φύση. Με αυτή την έννοια κάποιος μπορεί να γίνει χειρότερος.
Η υποκριτική έχει τεράστια μυστικά που ουσιαστικά είναι αυτά που σε οδηγούν στο ένα τεράστιο μυστικό που είναι το να είσαι παρών ανά πάσα στιγμή, να έχεις ροή. Θέλει κουράγιο να ασχολείσαι συνέχεια με την υποκριτική γιατί δεν είναι μια δουλειά που σταματάει σε αυτές τις δύο ώρες της παράστασης. Είναι ένα «επάγγελμα» το οποίο σε απασχολεί όλο το 24ωρο. Είναι δύσκολο γιατί το μυαλό σου είναι συνέχεια εκεί.
– Θα μου κάνετε ένα σχόλιο για την πληθώρα των τηλεοπτικών σειρών που υπάρχουν τη φετινή σεζόν;
Μένει να αποδεχθεί αν θα έχει κάποιο αποτέλεσμα. Για όλους τους ανθρώπους όμως που ασχολούνται με την τηλεόραση μπροστά και πίσω από τις κάμερες είναι πάρα πολύ θετικό. Αλλά και το κοινό. Έχει την δυνατότητα να διαλέξει τι θα δει, έχει πολλές επιλογές. Μπορεί στην αρχή να τον μπερδεύει αλλά σιγά σιγά θα βρει αυτό που τον ενδιαφέρει πραγματικά. Ο κόσμος θέλει ουσιαστικά μια σειρά, είτε κωμωδία είτε δράμα, που κάτι να του πει βαθιά στη ψυχή του και αυτό έχει να κάνει με την ποιότητα της σειράς. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος. Ακούγεται ότι κάποιες σειρές θα κοπούν πρόωρα, είναι πραγματικά πολύ στενάχωρο.
– Θα σας δούμε σε κωμωδία;
Δεν ξέρω… Δεν έχω κάνει ποτέ. Έχω κάνει ρόλους που έχουν χιούμορ αλλά όχι καθαρή κωμωδία. Πάντα όμως έχει να κάνει με τις συνθήκες και το σενάριο. Μου έχουν προτείνει να κάνω κωμωδία αλλά δεν έτυχε. Πάντοτε προτεραιότητα μου ήταν το θέατρο και έχω αρνηθεί πολλές δουλειές όταν δεν μπορούσα να τις συνδυάσω με αυτό. Τώρα βέβαια , μετά από τόσα χρόνια παραστάσεων, κάπως έχω αλλάξει. Μερικές φορές τώρα πια προτιμώ την ενναλλαγή των σκηνών που σου προσφέρει η τηλεόραση και ο κινηματογράφος από την θεατρική επαναληπτικότητα.
