Ο δήμος Προσοτσάνης στην ακριτική Δράμα τίμησε τη μνήμη της νηπιαγωγού Αρετής Βογιατζή – Μελαδίνη, δίνοντας το όνομά της στο 1ο νηπιαγωγείο Προσοτσάνης. Η Αρετή Βογιατζή – Μελαδίνη το χειμώνα του 1931 έσωσε από βέβαιο θάνατο τα σαράντα νήπια που φοιτούσαν τότε στο νηπιαγωγείο του χωριού όταν ξέσπασε πυρκαγιά. Η ηρωική αυτή πράξη συγκίνησε τους κατοίκους του χωριού και έμελλε να το σημαδεύσει για όλα τα επόμενα χρόνια. Στη συνείδηση τον κατοίκων η γυναίκα ήταν μια ηρωίδα και μια αφοσιωμένη εκπαιδευτικός που αγαπούσε τη δουλειά της.

Παρόν στην εκδήλωση ήταν και ο γιος της νηπιαγωγού, Βασίλης Μελαδίνης, που δεν έκρυψε τη συγκίνησή του για τη μεταθάνατον τιμή προς το πρόσωπο της μητέρας του.

Η πρόταση για την ονοματοδοσία του 1ου νηπιαγωγείου Προσοτσάνης σε «Αρετή Βογιατζή – Μελαδίνη» προήλθε από τον μουσικοχορευτικό σύλλογο Προσοτσάνης «Μέγας Αλέξανδρος» και αγκαλιάστηκε από το σχολικό συμβούλιο του νηπιαγωγείου και το δημοτικό συμβούλιο του δήμου Προσοτσάνης, για να λάβει στη συνέχεια την έγκριση από το Yπουργείο Παιδείας.

Ποια ήταν η Αρετή Βογιατζή – Μελαδίνη

Η Αρετή Βογιατζή – Μελαδίνη γεννήθηκε στη Δράμα το 1915. Στα 12 της χρόνια, πήγε εσώκλειστη στο παρθεναγωγείο – διδασκαλείο των Σερρών, απ’ όπου αποφοίτησε ως νηπιαγωγός τρία χρόνια μετά. Ορκίστηκε στη Δράμα και διορίστηκε στην Προσοτσάνη το 1930.

Στη διάρκεια της τρίτης βουλγαρικής κατοχής (1941-44), όλο το διδακτικό προσωπικό της ανατολικής Μακεδονίας μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη. Εκεί, τα χρόνια του πολέμου, υπηρέτησε στο 12ο νηπιαγωγείο.

Παντρεύτηκε το 1941 τον Προσοτσανιώτη δάσκαλο Αριστείδη Μελαδίνη. Επέστρεψε στην Προσοτσάνη το 1947, μαζί με τον άντρα της και τα δύο της παιδιά, Βασίλη και Ελένη και εργάστηκε ως νηπιαγωγός μέχρι και το 1965 οπότε και συνταξιοδοτήθηκε.

Πέθανε στην Αθήνα στις 18 Μαΐου του 1979, σε ηλικία 64 χρονών.

«Με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία κατάφερε να διασώσει όλα τα νήπια»

Η διευθύντρια του 1ου νηπιαγωγείου Προσοτσάνης, Ευαγγελία Γαζιώτου στην ομιλία της τόνισε μεταξύ άλλων σύμφωνα με το ΑΠΕ-ΜΠΕ: «συμπληρώνονται φέτος 91 χρόνια από ένα άγνωστο στους περισσότερους, αλλά σημαντικό γεγονός που αφορά την τοπική ιστορία της Προσοτσάνης. Τον Νοέμβριο του 1931 κάηκε το μοναδικό τότε νηπιαγωγείο του χωριού από πυρκαγιά που εκδηλώθηκε στον υπόγειο χώρο όπου στεγαζόταν ξυλουργείο. Η νηπιαγωγός Αρετή Βογιατζή ήταν μόλις 16 ετών όταν συνέβη το εν λόγω γεγονός και η δεύτερη σχολική της χρονιά στην Προσοτσάνη. Με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία, κατάφερε να διασώσει όλα τα νήπια, περί τα σαράντα, από το φλεγόμενο κτίριο πριν αυτό καταρρεύσει».

«Η εργασία των διδασκόντων την εποχή εκείνη, οι συνθήκες, τα ωράρια και οι υπηρεσιακές υποχρεώσεις», τόνισε σε άλλο σημείο της ομιλίας της η κ. Γαζιώτου, «ήταν απόλυτα διαφορετικές από τις σημερινές. Η προσπάθεια όλων τότε ήταν, πέρα από τη μάθηση, να διασκεδάσουν την ένδεια των ανθρώπων. Με δική της πρωτοβουλία μέσω παρεμβάσεών της στην Επιθεώρηση, εισήγε εποπτικά μέσα διδασκαλίας με τη μορφή εκπαιδευτικών παιχνιδιών της σχολής Μοντεσόρι. Η Αρετή ανέβαζε συχνά θεατρικές παραστάσεις, γράφοντας τη μουσική, σκηνοθετώντας και ζωγραφίζοντας τα σκηνικά, παρασέρνοντας έτσι σε αυτή τη δημιουργικότητα τα νήπια του σχολείου της και όχι μόνον. Αυτό ήταν ένα χαρακτηριστικό που διατήρησε μέχρι τέλους».

Ο αείμνηστος Γεώργιος Βουλτσιάδης που ως παιδί έζησε αυτό το γεγονός το περιγράφει στο βιβλίο του «Η Προσοτσάνη μέσα από την Ιστορία». «Θυμάμαι ζωντανά την περιπέτειά μας το 1931, όταν κάηκε το σαθρό οίκημα που υπήρχε δίπλα στα σχολεία, όπου στεγαζόταν το νηπιαγωγείο. Η αυτοθυσία της και η αυταπάρνησή της ήταν παραδειγματική. Μας κατέβασε από τα παράθυρα σαράντα παιδιά, ενώ στον δρόμο περίμεναν με αγωνία εκατοντάδες κάτοικοι να μας δεχθούν στις αγκαλιές τους. Τελευταία πήδησε και η ίδια, όταν το πάτωμα έφευγε κάτω από τα πόδια της».

Ο γιος της Αρετής Βογιατζή – Μελαδίνη, Βασίλης Μελαδίνης στο τέλος της εκδήλωσης προσέφερε στο 1ο νηπιαγωγείο Προσοτσάνης μια συλλογή από σφραγίδες με θέματα και παραμύθια με τις οποίες η μητέρα του όπως είπε χαρακτηριστικά, «διαπαιδαγωγούσε τα παιδιά της». Όπως εξήγησε, «όταν τα νήπια πέρναγαν το κατώφλι του νηπιαγωγείου, για όση ώρα ήταν μαζί της, ήταν παιδιά της».