Την αγανάκτησή τους, για την κατάσταση στις φυλακές και το καθεστώς στο οποίο εργάζονται εξέδωσαν οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι, μετά από την εκτέλεση του αρχιφύλακα Μάκη Γκαλιμάνη.

Αναλυτικά η ανακοίνωση:

«Δυστυχώς, το αίμα που έχει κυλήσει εντός και εκτός των φυλακών δεν έχει ικανοποιήσει ακόμα τους ηθικούς αυτουργούς και αυτής της άνανδρης και καλά σχεδιασμένης τρομοκρατικής ενέργειας. Δεν ξεδίψασαν με το αίμα που κύλησε από το λαρύγγι του συναδέλφου μας Γιώργου που δολοφονήθηκε στο Κ.Κ. Μαλανδρίνου και πολύ φοβόμαστε ότι ούτε το τρύπιο κορμί με 40 και πλέον σφαίρες του Μάκη θα τους χορτάσει. Όπως δεν τους χόρτασε η θέα του Σπύρου στο αναπηρικό καροτσάκι. Ούτε το καθημερινό αίμα που χύνεται από τόσους συναδέλφους, θύματα συμπλοκών από κρατουμένους.

Κουραστήκαμε να προειδοποιούμε εδώ και χρόνια ότι οι φυλακές, αυτό το ρημαδιασμένο ”σωφρονιστικό σύστημα”, όπως επιμένουν να το αποκαλούν, έχει καταρρεύσει. Τίποτα δεν πρόκειται να σταματήσει την βία και την εξαθλίωση, ούτε οι ψευτοφυλακές υψίστης μαλάκυνσης! Το σύστημα κράτησης πρέπει να επαναδιατυπωθεί σε άλλη βάση και εξαρχής.
Βαρεθήκαμε να τρώμε ξύλο, να μας φτύνουνε, να μας μαχαιρώνουν, να μας απειλούν, να μας βάζουν βόμβες και όλα τα γνωστά συνοδευτικά που τα ακολουθούν. Ήρθε η στιγμή που είχαμε προειδοποιήσει, αλλά όλοι δήθεν δημοκράτες, φιλελεύθεροι σφύριζαν αδιάφορα.

Τί έχουν να πουν τώρα οι πολιτικοί, οι υπουργοί και υπερυπουργοί, οι βουλευτές, οι εισαγγελείς και δικαστές που ορισμένοι εξ αυτών δεν έχουν περάσει ούτε καν έξω από μία φυλακή;

Τι έχουν να πουν οι διάφοροι καλοθελητές-υπερασπιστές που έρχονται στις φυλακές και μας κουνούν επιδεικτικά το δάκτυλο, επειδή μας βλέπουν ως δεσμοφύλακες, βασανιστές και δυνάστες; Τους βολεύει πολύ αυτή η κατάσταση, τους εξυπηρετεί πολύ να παίζουμε αυτόν τον ρόλο. Όμως εμείς με τις καθημερινές μας πράξεις αποδεικνύουμε ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να έχουμε αυτόν τον ρόλο.

Τι έχουν να πουν τα μεγαλοστελέχη της σκοτεινής και μεγάλης λεωφόρου Μεσογείων, των υπουργείων και των κλειστών γραφείων, που αυταρέσκονται να λένε ότι διοικούν τις φυλακές; Διοικούν την τύφλα τους! Επιμένουμε και λέμε, οι φυλακές της χώρας είναι ένα απέραντο χάος, σε συνθήκες καθημερινού πολέμου. Μόνο που ο πόλεμος αυτός δεν είναι δικός μας, ούτε των κρατουμένων. Είναι ο πόλεμος που προήλθε από την σταδιακή εγκατάλειψη. Είναι ο πόλεμος με τα αθώα θύματα, όπως αθώο θύμα είναι και ο Μάκης.

Δεν θέλουμε να παίζουμε τον ρόλο του εξιλαστήριου θύματος, δεν βασανίζουμε κανένα, διότι το ίδιο το σύστημα μας βασανίζει όλους. Δεν θέλουμε να πηγαίνουμε στην δουλειά σαν πρόβατα που είναι έτοιμα να τα σφάξουν. Δεν θέλουμε να φεύγουμε από την δουλειά τρέχοντας. Δεν θέλουμε να μετέχουμε σε αυτόν τον πόλεμο. Δεν είναι ο ρόλος μας και δεν είναι η δουλειά μας. Δεν είναι δικός μας αυτός ο πόλεμος.

Πρέπει να επανέλθει η ειρήνη και μέσα στις φυλακές. Φτάνει το μίσος που έσπειραν σε όλη την κοινωνία. Δεν ξέρουμε αν το σύστημα αυτό μπορεί να γίνει σωφρονιστικό, ξέρουμε όμως ότι έχει χυθεί πολύ αίμα. Φτάνουν οι επιτροπές, φτάνουν οι εμπειρογνώμονες και οι ειδήμονες. Και μέχρι να φτιαχτεί κάτι καινούριο από τις στάχτες και μέχρι να στεγνώσει το αίμα, αρνούμαστε να παίζουμε το ψευτορολάκι του ”σωφρονιστικού υπαλλήλου”. Σταματάμε τις τελευταίες προσπάθειες που έκαναν κάποιοι εναπομείναντες υπάλληλοι για να λειτουργούν ανθρώπινα και στοιχειωδώς οι φυλακές.

Τα κλειδιά των φυλακών να παραδοθούν στο υπουργείο Δικαιοσύνης και ας έρθουν όλοι αυτοί να βρουν τις λύσεις. Ας έρθουν αυτοί να δουν το μαύρο χάλι των φυλακών, ας έρθουν έστω και μια μέρα να δούνε πως βγαίνει το μεροκάματα του τρόμου και όχι μόνο όταν τους καλούν κρατούμενοι να έρχονται για μια απλή επίσκεψη, έτσι για τα μάτια του κόσμου.

Ο Μάκης αφήνει πίσω του δύο ορφανά παιδιά, τους χαροκαμένους γονείς του, την οικογένειά του, τους φίλους του και τους συναδέλφους του, που τόσο πολύ τον αγαπούσαμε και ο ίδιος μας ανταπέδιδε αμέριστα την αγάπη του. Ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος, ένας τίμιος και άριστος συν-αδελφός. Κρίμα… Καλό Παράδεισο Μάκη!».