Αθεράπευτοι λάτρεις της ιπποδύναμης, αψηφώντας τον κίνδυνο, συναντιούνται τα περισσότερα βράδια της εβδομάδας, σε διαφορετικά κάθε φορά σημεία, για μια επίδειξη ταχύτητας. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα, γέφυρες πάνω από δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, αλάνες, ποδηλατοδρόμια και χώροι στάθμευσης μετατρέπονται σε πίστες ταχύτητας για τους «ερασιτέχνες» των αγώνων δρόμου.

Ρεπορτάζ: Νίκη Παπάζογλου
Φωτογραφίες/Βίντεο: Γιάννης Κέμμος

Αν κάποιος παρευρεθεί στο νυχτερινό ραντεβού διαπιστώνει πως η «κόντρα ταχύτητας» στις μέρες μας δεν έχει εκλείψει, έχει όμως εν μέρει διαφοροποιηθεί. Συμμετέχοντες και κοινό μιλώντας στο newsbeast.gr περιγράφουν με ποιο τρόπο έχει αναδιαμορφωθεί το σκηνικό των παράνομων αγώνων δρόμου, ενώ ταυτόχρονα βεβαιώνουν πως το πάθος τους για την ταχύτητα και το «φτιαγμένο» αυτοκίνητο υπερβαίνει το φόβο του κινδύνου, αλλά και αυτού της αστυνομικής παρέμβασης.

Το συγκεντρωμένο πλήθος αποτελείται από τους συμμετέχοντες σε αγώνες δρόμου είτε με μηχανή είτε με αυτοκίνητο χωρίς να λείπουν και οι απλοί θεατές που δεν διαγωνίζονται. Στις μέρες μας, το έπαθλο του νικητή περιλαμβάνει συνήθως τη βενζίνη του μήνα ή τις μπύρες της βραδιάς και σε σπάνιες περιπτώσεις είναι χρηματικό ποσό. Όταν δε είναι, δεν ξεπερνάει τα 50 ευρώ, τουλάχιστον στις κόντρες που παρακολουθεί πολυάριθμο κοινό. Αν και οι παρεμβάσεις της αστυνομίας είναι συχνές, καταφέρνουν να απομακρύνουν προσωρινά τους παρευρισκόμενους. Μόλις το φως του φάρου του περιπολικού χαθεί από το οπτικό πεδίο, αυτοκίνητα και μηχανές μαζεύονται εκ νέου για να ολοκληρωθεί η βραδιά.

Οι ερασιτεχνικές κόντρες ταχύτητας εκτός πίστας δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Παρόλο που η κρίση έχει μειώσει αισθητά τα χρηματικά ποσά που «τζογάρονται», οι συμμετέχοντες επιβεβαιώνουν πως ακόμα και χωρίς χρηματικό έπαθλο θα συνεχίσουν να συγκεντρώνονται και πολλοί από αυτούς να τρέχουν.

Το σημείο συνάντησης διαφέρει ανάλογα με την μέρα. Τετάρτες στα βόρεια, Πέμπτες στα νότια, Παρασκευές στα παραλιακά βορειοανατολικά προάστια του νομού.

«Σπάνια τρέχω πια» δηλώνει ο Φώτης, ιδιοκτήτης μιας Yamaha R1, ένας από τους παλαίμαχους στις «κόντρες ταχύτητας». Μόλις έχει πατήσει τα 40, οικογενειάρχης, συνεχίζει να πηγαίνει στα σημεία συνάντησης τώρα πια ως θεατής. «Οι εποχές έχουν αλλάξει. Τη δεκαετία του ‘90 είχα βρεθεί σε κόντρες, όπου ο νικητής έπαιρνε τα κλειδιά του αυτοκινήτου ή της μηχανής του αντιπάλου κι έφευγε. Το έπαθλο ήταν το ίδιο το μέσο. Τα χρηματικά ποσά που κέρδιζες τότε, ήταν μεγάλα, να φανταστείς πως έχω γυρίσει σχεδόν όλα τα ελληνικά νησιά με τα λεφτά που έβγαζα από τις κόντρες. Ήταν ο εύκολος τρόπος για να εξασφαλίσεις τις καλοκαιρινές σου διακοπές. Σήμερα το έπαθλο στην καλύτερη περίπτωση είναι η βενζίνη του μήνα, στη χειρότερη τα σουβλάκια που θα φας το βράδυ. Οπότε εύχεσαι τουλάχιστον ο αντίπαλος να μην ζυγίζει πολύ…» αναφέρει χαριτολογώντας. Τόσο ο Φώτης όσο και οι υπόλοιποι θαμώνες, υποδεικνύουν ως κίνητρο την αγάπη για την ταχύτητα και τον κινητήρα αλλά και την αδρεναλίνη που ανεβαίνει στα ύψη τόσο από τον κίνδυνο όσο και από την νίκη, όταν και εάν έρθει. «Φυσικά και είναι επικίνδυνο, όταν πας με 250 χιλιόμετρα την ώρα γνωρίζεις εκ των προτέρων πως το πιο πιθανό είναι να μην προλάβεις να σταματήσεις ότι κι αν βρεθεί μπροστά σου. Κι αν σταματήσεις δεν θα ‘ναι σε όρθια στάση…». Τρεις είναι οι φίλοι που έχει χάσει από ατυχήματα με μηχανές, στις δύο περιπτώσεις από υπερβολική ταχύτητα αλλά αυτό δεν τον πτοεί. Τις άλλες ώρες που οδηγεί δεν υπερβαίνει συνήθως τα προβλεπόμενα όρια ταχύτητας.

Από τα 15 του που πήρε μηχανάκι άρχισε να πηγαίνει στα σημεία που γίνονται κόντρες. «Σε μικρότερες ηλικίες συνήθως κάνεις σούζες και φιγούρες μιας και τα μηχανάκια δεν ενδείκνυνται για κάτι περισσότερο. Όταν αποκτάς μηχανή αρχίζεις αρχικά με κόντρες με φίλους και στη συνέχεια με άλλους που θεωρούν το όχημά τους καλύτερο από το δικό σου. Βέβαια τα λεφτά που βγάζεις πολλές φορές τα διαθέτεις για να το βελτιώσεις. Αλλάζεις εξάτμιση, ολόκληρη όχι μόνο το τελικό, και βάζοντας κι ένα ιντερκούλερ αποκτάς μεγαλύτερη ιπποδύναμη, αλλάζεις τουρμπίνα, δισκόφρενα για μεγαλύτερη ροπή, το τι μετατροπές μπορείς να κάνεις … λεφτά να ‘χεις και όρεξη» Οι τιμές ποικίλλουν ανάλογα με το τι θέλεις να αλλάξεις, τι ανταλλακτικό θα χρησιμοποιήσεις και σε ποιο συνεργείο θα το φτιάξεις.

Ο Φώτης τις περισσότερες φορές πηγαίνει εν αγνοία της οικογένειάς του. «Και φυσικά η οικογένεια μου δεν το ξέρει ότι είμαι εδώ τώρα, έχω πάει για μπύρα με τον αδερφό μου» αναφέρει την ώρα που μας δείχνει τον αδερφό του να στήνει τη Ηayabusa του δίπλα σε μια Honda Integra.

Ο Γιώργος, γύρω στα 30, στέκεται λίγο πιο κάτω παρέα με άλλου δύο φίλους. Έχει έρθει σήμερα σαν απλός θεατής. Κάποιες φορές συμμετέχει, τις άλλες απλά παρατηρεί. «Οι πλειονότητα των παρευρισκομένων εδώ δεν τρέχει, χαζεύει. Οι κόντρες με τα λεφτά γίνονται αλλού κι αν δεν συμμετέχεις ενεργά, δεν τις μαθαίνεις. Όταν στα στοιχήματα παίζει χρήμα, ο κύκλος είναι κλειστός, η ώρα προσδιορίζεται λίγο νωρίτερα και οι θεατές είναι λίγοι κι εκλεκτοί…». Τις περισσότερες φορές τέτοιου είδους αγώνες ταχύτητας διοργανώνονται από ιδιοκτήτες συνεργείων αυτοκινήτων που κάνουν μετατροπές σε αυτοκίνητο όπως μας επιβεβαιώνουν αρκετοί συμμετέχοντες. «Διαγωνίζονται αυτοκίνητα ή μηχανές «φτιαγμένες», υπάρχει χρηματικό έπαθλο και ο απώτερος σκοπός είναι η διαφήμιση του συνεργείου και η προσέλκυση πελατείας, γι’ αυτό και το κοινό απαρτίζεται από δυνητικούς πελάτες…».

Οι ταχύτητες που φτάνεις εξαρτώνται από την ιπποδύναμη του αυτοκινήτου, «υπάρχουν φορές που ξεπερνούν και τα 220 χιλιόμετρα την ώρα κι άλλες φορές και τα 250». Παρά το γεγονός ότι και ο Γιώργος έχει χάσει φίλους από ατύχημα με μηχανή δεν πτοείται. «Ναι το γνωρίζω ότι είναι επικίνδυνο αλλά η αδρεναλίνη όταν ανεβαίνει έχει άλλη γλύκα».

Ο Μάνος έχει ένα FIAT Punto είναι 24 και πηγαίνει στις «κόντρες» από τα 15 του. Προτιμά το αυτοκίνητο αν και παλαιότερα είχε και μηχανή. Την άφησε πριν δύο χρόνια όταν βίωσε ένα άσχημο τρακάρισμα και έμεινε 7 μέρες σε κώμα. Δεν διαγωνίζεται συχνά, αυξάνει όμως ταχύτητα όταν μπορεί και τραβάει χειρόφρενα στις στροφές με κάθε ευκαιρία. «Το πρόβλημα με την Ελλάδα είναι ότι δεν υπάρχουν πίστες, κι έτσι αναγκαζόμαστε και κάνουμε αυτές τις ανοησίες στους δρόμους, διακινδυνεύοντας όχι μόνο τις ζωές μας αλλά και τις ζωές των άλλων». Στην ερώτησή μας πως και το κάνει ενώ και ο ίδιος το χαρακτηρίζει ανοησία, χαμογελά απαντώντας «αν δεν ήταν ανοησία δεν θα το κάναμε τόσοι πολλοί».

«Η αστυνομία γνωρίζει τους χώρους συγκέντρωσης. Έρχεται για να διαλύσει το πλήθος και τις περισσότερες φορές γράφει όσους περισσότερους μπορεί και φεύγει» αναφέρει ο Μάνος.

Το βράδυ που βρεθήκαμε στο σημείο των αγώνων η αστυνομία ήρθε δύο φορές. Όταν έφευγε, το πλήθος συγκεντρωνόταν εκ νέου και οι κόντρες ξεκινούσαν και πάλι από την αρχή…