Αν εξαιρέσουμε τον Ιωάννη Δασκαλογιάννη, δύσκολα θα βρεθεί σημαντικότερος οπλαρχηγός στην Κρήτη από τον καπετάν Μιχαήλ Κόρακα, έναν άνθρωπο που άπλωσε την επαναστατική του δράση σε όλη την Ελλάδα και πολέμησε κυριολεκτικά μέχρι τα βαθιά του γεράματα.
Ο Κόρακας έπιασε τα όπλα με το που ξέσπασε η επανάσταση στο νησί (Μάιος 1821), για να αναδειχθεί σε έναν από τους σπουδαιότερους ηγέτες της Μεγάλης Κρητικής Επανάστασης.
Όχι ότι περιορίστηκε μόνο στην Κρήτη, κάθε άλλο, πολεμώντας ακόμα και τον Κιουταχή στην Αττική!
Ο «Γέρος», όπως ήταν το παρατσούκλι του, ξεκίνησε λοιπόν τη δράση του ως αρματολός και έκανε έναν τέτοιον πόλεμο στην Κρήτη που έγινε γνωστός σε όλους τους επαναστατημένους Ραγιάδες.
Ήταν τόσο ταγμένος στα ιδανικά του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα που όταν το 1825 φάνηκε ότι η επανάσταση στην Κρήτη είχε καταπνιγεί, πέρασε στην ηπειρωτική Ελλάδα και συνέχισε τον πόλεμο στην Πελοπόννησο και τη Στερεά Ελλάδα, πολεμώντας ακόμα και δίπλα στον Καραϊσκάκη στη Μάχη της Ακρόπολης.
Μετά γύρισε στην Κρήτη για να συνεχίσει τον άσβεστο αγώνα του. Τώρα ήταν πειρατής και χτυπούσε τους Τούρκους στο Αιγαίο.
Όταν η ελληνική κυβέρνηση θέλησε λοιπόν να τον επιβραβεύσει για την προσφορά του κάνοντάς τον λοχαγό, ο Κόρακας θα έδειχνε για άλλη μια φορά από τι ήταν φτιαγμένος.
Όχι μόνο αρνήθηκε, αλλά κατσάδιασε κιόλας τους αξιωματούχους, λέγοντας ότι δεν έδωσε μάχες για να πάρει ανταλλάγματα. Και μετά ζώστηκε ξανά τα φυσίγγια. Λοχαγός έγινε μόνο στο όνομα, καθώς δεν πήρε ποτέ τον μισθό του.
Ο Κόρακας πολεμούσε καθ’ όλη τη διάρκεια του βίου του (κρητική επανάσταση του 1841, κρητική επανάσταση του 1858), παίρνοντας μέρος μέχρι και στη μεγάλη κρητική επανάσταση του 1866-69 ως γενικός αρχηγός.
Παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, συμμετείχε σε δεκάδες μάχες σε όλη την ανατολική Κρήτη προλαβαίνοντας να ρίξει άλλη μια ντουφεκιά στην επανάσταση του 1878, παρά το γεγονός ότι είχε ήδη υπερβεί το 80ό έτος της ηλικίας του…
