«Ο πόνος δεν θα επουλωθεί ποτέ αλλά η απόφαση του δικαστηρίου μας δικαίωσε», λέει στο newsbeast.gr ο εκπρόσωπος της Τζίνας Τσαλικιάν.
Έχουν συμπληρωθεί τέσσερα χρόνια από το μοιραίο βράδυ του Σαββάτου της 6ης Δεκεμβρίου που έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες του ειδικού φρουρού, Επαμεινώνδα Κορκονέα, ο 15χρονος γιος της, Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος.
Τα συναισθήματα της οικογένειας ανάμικτα αλλά ο πόνος δεν πρόκειται να επουλωθεί ποτέ. «Το αποτέλεσμα της δίκης μας δικαίωσε απόλυτα», αναφέρει ο κ. Κωνσταντίνου και μεταφέρει αυτά του τα λόγια σαν να μιλά η μητέρα του 15χρονου. Περιγράφει τον Αλέξη που δεν πρόλαβε να χαρεί τη ζωή. Αναφέρεται βέβαια και στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που ακολούθησαν της δολοφονίας αλλά και εκείνες που γίνονται κάθε χρόνο ανήμερα της 6ης Δεκέμβρη.
– Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου. Πώς το αντιμετωπίζει σήμερα η κυρία Τσαλικιάν;
«Ο πόνος δεν θα επουλωθεί ποτέ. Όμως επήλθε δικαιοσύνη με την απόφαση του δικαστηρίου. Αυτή η απόφαση για εμάς ήταν πάρα πολύ σημαντική γιατί θυμάστε ότι από την πρώτη στιγμή μετά τη δολοφονία υπήρχε μία συγκεκριμένη εκδοχή κατά του Αλέξανδρου που απερρίφθη με τον πιο επίσημο και θεσμικό μέσο».
– Αισθάνεστε δικαιωμένοι από τη δικαστική απόφαση;
«Απόλυτα. Μάλιστα, απεδείχθη ότι αυτά τα οποία έχουν λεχθεί από τους κατηγορούμενους και από τον δικηγόρο τους, τον κ. Αλέξη Κούγια, ήταν εντελώς ψευδή και ανυπόστατα».
– Μετά τη δολοφονία ακολούθησαν μια σειρά από αντιδράσεις. Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να στείλετε στους διαδηλωτές που θα διαμαρτυρηθούν σήμερα για την δολοφονία του;
«Τότε υπήρξαν αντιδράσεις και πολύ σοβαρές μάλιστα. Εμείς σε καμία περίπτωση δεν είμαστε υπέρ των ταραξιών. Θα έλεγα όμως ότι η στάση και των δολοφόνων αλλά και του δικηγόρου τους όξυνε περισσότερο τα πράγματα. Δηλαδή το παιδί αυτό ήταν παιδί μιας πολύ γνωστής οικογένειας, τον έβλεπε χιλιάδες κόσμου. Με το να βλέπουν λοιπόν από την τηλεόραση αλλά και από τις εφημερίδες τους δολοφόνους και τους δικηγόρους των δολοφόνων να στηρίζουν τέτοια πράγματα, τα οποία διαψεύδονταν την ίδια στιγμή από πάρα πολλούς ανθρώπους, οι οποίοι ήταν δάσκαλοι στο σχολείο του Αλέξη, φίλοι κ.λπ., καταλαβαίνετε ότι αυτά όξυναν περισσότερο τις αντιδράσεις. Τώρα σε ό,τι αφορά τη βία, ξεκαθαρίζουμε ότι η βία αυτή δεν αντιπροσώπευε καθόλου τον Αλέξανδρο αλλά ούτε και την οικογένειά του. Έχετε δει και πολύ αργότερα σε οποιεσδήποτε διαμαρτυρίες γίνονταν για οποιοδήποτε θέμα στην Ελλάδα και πολύ πρόσφατα, θυμάστε το καλοκαίρι στο Σύνταγμα αλλά και άλλες διαμαρτυρίες, ότι κάποιοι έβρισκαν τρόπο να αμαυρώσουν αυτές τις εκδηλώσεις, να χρησιμοποιήσουν βία. Θυμάστε… Έσπαγαν μάρμαρα, έκαιγαν και πολλά ακόμη. Οπότε, αυτό το φαινόμενο υπήρχε ανέκαθεν στην Ελλάδα. Υπάρχει και ελπίζουμε κάποτε ή να εξαφανιστεί ή να μην έχει αυτή την έκταση και την ένταση».
– Τι θα λέγατε στον Αλέξανδρο αν ήταν σήμερα μαζί σας;
«Να είναι αυτός που ήταν. Τίποτε περισσότερο. Να είναι γενναίος, θαρραλέος, να έχει το θάρρος της γνώμης του. Να είναι όπως ήταν πάντοτε ο Αλέξανδρος. Να νοιάζεται για τους γύρω του, την οικογένειά του και τους φίλους του. Αυτά και τίποτε παραπάνω».
– Ποια ήταν τα όνειρά του;
«Πρώτα απ’ όλα ο Αλέξανδρος ήταν ένα φιλότιμο παιδί. Ένα πάρα πολύ φιλότιμο και ευγενικό παιδί. Έδινε χαρά όπου πήγαινε με το χαμόγελό του. Το όνειρό του ήταν στο μέλλον να δουλέψει και να δημιουργήσει οικογένεια. Τα υγιή όνειρα που έχει ένα παιδί όταν είναι στην εφηβεία. Να μορφωθεί και μέσω της δικής του χαράς, να δώσει χαρά στην οικογένειά του».
