Για την πολιτική, τη νέα του ταινία «Αν» που βγαίνει σε λίγες μέρες στις αίθουσες, καθώς και για το αν θα έφευγε ποτέ από την Ελλάδα, μίλησε σε συνέντευξή του ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης. Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός δηλώνει στα Νέα ότι οι πολιτικοί αποδείχτηκαν κοντόφθαλμοι ενώ εκφράζει την άποψη ότι η Ελλάδα θα ανακάμψει γρήγορα… αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε και να αλλάξουμε τρόπο ζωής.
Ακολουθεί ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη…
Παρακολούθησες Βουλή τις δέκα τελευταίες ημέρες;
Τις τελευταίες δέκα ημέρες όχι. Αλλά φαντάζομαι ότι θα είναι ίδιες με τις 10 προηγούμενες και τις 10 επόμενες. Οταν βλέπεις Βουλή συνειδητοποιείς γιατί τίποτα δεν προχωράει σε αυτόν τον τόπο. Ολοι αποκρύπτουν και από κάτι.
Ψήφισες; Ψήφισες εύκολα;
Καθόλου εύκολα.
Κανείς από τους αρχηγούς δεν σου λέει κάτι;
Κανένας. Μερικές φορές, όταν κλείνω τα μάτια και ακούω, μπορεί και να πιστέψω κάποιον. Οταν όμως τα ανοίγω και τον βλέπω, τότε ξανά δεν τον πιστεύω.
Οι πολιτικοί, λοιπόν, φταίνε για όλα;
Οχι βέβαια. Ομως οι πολιτικοί υποτίθεται πως είναι αυτοί που εκπαιδεύουν έναν λαό. Οι αρχηγοί μας όμως, δυστυχώς, αποδείχθηκαν κοντόφθαλμοι. Η χώρα στήθηκε πάνω σε σαθρά θεμέλια. Με διαπλοκή και αναξιοκρατία.
Είσαι δηλαδή από αυτούς που τα βράδια γκρινιάζουν στις παρέες
Το αντίθετο. Είμαι ο αισιόδοξος της παρέας. Αργά ή γρήγορα θα τελειώσει αυτή η κρίση. Είμαστε μικρή χώρα, αυτό έχει και τα καλά του. Νομοτελειακά, θα ανακάμψουμε πιο γρήγορα. Το μικρό χωριό καίγεται εύκολα αλλά και ανασταίνεται εύκολα. Αν βέβαια το πάρουμε χαμπάρι και αλλάξουμε ζωή.
Στο «Αν» έβαλες και λίγο «κρίση» μέσα. Για να αντισταθμίσεις την κατηγορία ότι γράφεις χολιγουντιανά παραμύθια;
Γράφω οτιδήποτε με αφορά πρώτα ως θεατή, ανάλογα την ηλικία και την εποχή. Τα παραμύθια είναι ο τρόπος για να πεις κάτι, είναι το μέσο δηλαδή. Αρα ακόμη και η κρίση που ζούμε χωράει σε ένα παραμύθι. Ή μπορείς να το δεις και αλλιώς. Αυτή η κρίση είναι ένα παραμύθι. Κακό, αλλά παραμύθι.
Ποιο θα ήταν το καλύτερο για την ταινία;
Να πάει τόσο καλά ώστε να ανοίξει ο κύκλος των ελληνικών κινηματογραφικών παραγωγών. Οσα πιο πολλά εισιτήρια, τόσο περισσότερες ταινίες και τόσο περισσότερος κόσμος θα ζει από τη δουλειά αυτή. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τις ταινίες, ισχύει για όλα τα προϊόντα.
Μεγαλώνοντας γίνεσαι πιο αυστηρός ή πιο ανεκτικός με τους συνεργάτες σου;
Οταν κάτι με βασανίζει πολύ, και η ταινία με βασάνισε πολύ, γίνομαι απαιτητικός, αυστηρός και μερικές φορές σπαστικός.
Ποιος είναι για σένα «αντιεπαγγελματίας»;
Αυτός που προσπαθεί να πετύχει κάτι χωρίς κόπο. Είναι ηλίθιος στην τελική, γιατί στο τέλος θα το λουστεί. Παρατηρώ γύρω μου πολλούς που ακόμα δεν έχουν πάρει χαμπάρι πως αν δεν δουλέψεις σκληρά τότε ό,τι πετύχεις, αν πετύχεις, θα είναι προσωρινό. Λούφα, και αρπαχτή. Στην ίδια χώρα ζούμε, καταλαβαίνεις…
Θα έφευγες από την Ελλάδα;
Απαξ και δεν θα μπορούσα να κάνω αυτό που ξέρω τότε ναι, θα έφευγα. Με δυσκολία, αλλά ναι. Θα πήγαινα σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, αρκεί να έκανα αυτό που γουστάρω.
