Έκφραση απόλυτης καταστροφής είναι και το «δεν έμεινε ρουθούνι» που συχνά λέμε όταν έχουμε ξεπαστρέψει τα πάντα και τους πάντες.
Σύμφωνα με τον Τάκη Νατσούλη, κατά τον Μεσαίωνα επικρατούσε η συνήθεια να κόβουν οι νικητές στρατηγοί τα αυτιά και τις μύτες των εχθρών τους, που είχαν πέσει στις μάχες…
Αυτά τα «τρόπαια», τα έβαζαν μέσα σε σάκους και τα έστελναν στο κέντρο, για να γίνει γνωστό το μέγεθος της νίκης τους.
Ο χρονικογράφος Γεώργιος Κερδηνός αναφέρει πως ο στρατηγός Γεώργιος Μανιακής, αφού σκότωσε πολλούς Άραβες: τας ρίνας και τα ώτα των πεσόντων αποτεμών διεκόμισεν εν Καπποδοκία τω βασιλεί».
Ένα δε ποντιακό ακριτικό τραγούδι μάς λέει ότι ο ήρωας: «Χιλίους απ’ έμπρ’ εσκότωσεν και μύριους απ’ οπίσω, εννιά κοφίνα φόρτωσεν ωτία και μυτία».
Δεν έμεινε δηλαδή κατ’ αυτόν τον τρόπο άκοφτο ρουθούνι. Έτσι εξηγείται η σημερινή φράση «δεν έμεινε ρουθούνι» και στη Λέσβο «δεν έμεινε μύτη».
