Πολίτες της Θεσσαλονίκης με αναπηρία τυφλότητας και άλλοι που δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα όρασης θα επιχειρήσουν απόψε να βιώσουν μία κοινή εμπειρία, με σημείο συνάντησης τη Λογοτεχνία. Πρόκειται για την – ανοιχτή στο κοινό- βιωματική εκδήλωση «διαβάζοντας στο σκοτάδι, εκεί που η λογοτεχνία συναντά την τυφλότητα», που διοργανώνουν (στις 19:00, Καφέ Bazaar, Αλ. Σβώλου με Φιλικής Εταιρείας) το Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών (ΚΕΑΤ) Θεσσαλονίκης και το βιβλιοπωλείο «Το Κεντρί», με αφορμή την Ημέρα του Λευκού Μπαστουνιού.

Δύο ηθοποιοί, χωρίς προβλήματα όρασης- οι Κυριάκος Δανιηλίδης και Θοδωρής Ρακόπουλος- και οι εκπαιδευόμενοι από το ΚΕΑΚ Θεσσαλονίκης Καίτη Γκέρτζα, Γιώργος Διαμαντής, Στέλλα Προσωτσανιώτου, Αντιγόνη Χατζηαποστολίδου και Ευδοκία Χασιώτη, θα διαβάσουν αποσπάσματα λογοτεχνικών βιβλίων, οι συγγραφείς των οποίων είτε είχαν οι ίδιοι αναπηρία όρασης, είτε ήταν ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι πάνω στα θέματα τυφλότητας. Οι πρώτοι θα αποπειραθούν να διαβάσουν, ενώ στην αίθουσα θα υπάρχει συσκότιση, με τη βοήθεια μίας μικρής φωτεινής «ψείρας» και οι δεύτεροι με τη μέθοδο μπράιγ. Στο κοινό θα μοιραστούν μάσκες, ώστε η εμπειρία του διαβάσματος, χωρίς οπτικά ερεθίσματα να είναι βιωματική για όλους.

«Αποφασίσαμε φέτος να διοργανώσουμε μία βραδιά λογοτεχνική, με κείμενα που αναφέρονται στην τυφλότητα ή τα είχαν γράψει άτομα που είχαν προβλήματα όρασης. Εκδηλώσεις βιωματικές κάνουμε πολλές σε σχολεία, πανεπιστήμια, μουσεία, πριν από κάποια χρόνια είχαμε διοργανώσει το άφωτο δείπνο, επειδή η έλλειψη ευαισθητοποίησης είναι κυρίως θέμα άγνοιας, έτσι προσπαθούμε να ευαισθητοποιήσουμε τους πολίτες μέσα από τέτοιες εκδηλώσεις», δηλώνει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων η Λεία Αβραάμ, εκπαιδεύτρια κινητικότητας, συνεργάτης του ΚΕΑΤ Θεσσαλονίκης και εκ των συντονιστριών της αποψινής εκδήλωσης.

«Θα προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα μικρό βιωματικό, πώς είναι μόνο να ακούς Λογοτεχνία, ενώ στη συνέχεια, αν κάποιος επιθυμεί, θα κάνει και έναν μικρό περίπατο έξω, όπου οι βλέποντες θα φορούν μάσκα και θα τους συνοδεύουν τα άτομα με απώλεια όρασης, με τη βοήθεια λευκού μπαστουνιού», προσθέτει η κ. Αβραάμ, εξηγώντας ότι «το σημαντικό είναι να συμμετάσχουν οι βλέποντες, ώστε να μπουν στη θέση των μερικώς βλεπόντων ή τυφλών, με στόχο να γίνει η πόλη πιο φιλόξενη».

«Αν κάποιος δε βάλει μάσκα και δεν κυκλοφορήσει στους δρόμους δε μπορεί να καταλάβει, πώς είναι να υπάρχουν εμπόδια, δε μπορεί να φανταστεί το χάος που επικρατεί, γι’ αυτό όποιος το δοκιμάσει φαντάζομαι, ότι δε θα παρκάρει ποτέ ξανά σε οδηγό τυφλών, δε θα αφήσει εμπόδια», αναφέρει η κ Αβραάμ, διευκρινίζοντας ότι «η Θεσσαλονίκη είναι εύκολη πόλη στην κίνηση και η δυσκολία έχει να κάνει με το ανθρώπινο στοιχείο, τα ακάλυπτα έργα και άλλα εμπόδια».

Μάλιστα ως χαρακτηριστικό παράδειγμα κακού σχεδιασμού αναφέρει την περίπτωση δημόσιας υπηρεσίας στη Θεσσαλονίκης, όπου οι πλάκες που προορίζονταν για την κατασκευή οδηγού όδευσης τυφλών, τοποθετήθηκαν με τρόπο, που να σχηματίζουν καλλιτεχνικό σχέδιο! «Είναι χαρακτηριστική περίπτωση κακού χειρισμού όπου ο αρχιτέκτονας, ο πολιτικός μηχανικός κ.λπ. έχουν φροντίσει και έχουν προβλέψει πώς πρέπει να είναι το έργο, όμως οι εργάτες δε γνωρίζουν τις προδιαγραφές και τοποθετούν τους οδηγούς ως σχέδια ή να καταλήγουν π.χ. σε κολώνες και περίπτερα», σημειώνει η κ Αβραάμ.