Τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου έχουν μείνει χαραγμένα στη μνήμη της αεροσυνοδού Κατερίνας Λέκκα, που με την πτήση 411/412 της Olympic Airways βρέθηκε εκείνη την ημέρα με το Αirbus 340 κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής από τους δίδυμους πύργους, που στέγαζαν το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου. Η κυρία Λέκκα ήταν μέσα στο πλήρωμα του αεροσκάφους που εκτελούσε το δρομολόγιο Αθήνα-Νέα Υόρκη τον Σεπτέμβριο του 2001.
Είκοσι πέντε συναπτά έτη αεροσυνοδός και δεκαοχτώ χρόνια εκπαιδεύτρια, η ίδια μιλά για τον φόβο εκείνων των εννέα ημερών που έζησε στο Μανχάταν. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στην αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στο Newsbeast, «από τα χειρότερα πράγματα που βιώσαμε ήταν ο φόβος για την επόμενη ώρα, την επόμενη μέρα και το τι θα μας συμβεί. Δεν περιγράφεται με λέξεις το γεγονός ότι παντού μύριζε καμένη ανθρώπινη σάρκα και αποκαΐδια μετά την κατάρρευση των δίδυμων πύργων!».
– Κυρία Λέκκα, μιλήστε μας για εκείνο το ταξίδι σας στη Νέα Υόρκη, τον Σεπτέμβριο του 2001.
Παίρνοντας το πρόγραμμα του Σεπτεμβρίου του 2001 μέσα στις πολλές πτήσεις του μηνός υπήρχε η πτήση 411/412 για Νέα Υόρκη, από τις 9 μέχρι και τις 12 του Σεπτέμβρη. Πετάξαμε με Airbus 340 από Αθήνα για αεροδρόμιο Κένεντι στις 9 του Σεπτεμβρίου και φθάσαμε την ίδια ημέρα με προγραμματισμό για αναχώρηση από Νέα Υόρκη στις 11 του μήνα και επιστροφή στην Αθήνα στις 12 του μηνός. Η πτήση άφιξης στη Νέα Υόρκη πραγματοποιήθηκε και εμείς καταλύσαμε στο ξενοδοχείο «Ρούσβελτ», όπου έμεναν πάντα τα πληρώματα της Ολυμπιακής επί Ωνάση, το οποίο βρίσκεται στην 6η λεωφόρο, στην καρδιά του Μανχάταν. Το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου, έχοντας μια συνήθεια μαζί με τον πρωινό μου καφέ στο δωμάτιο, ενημερωνόμουν πάντα για τον καιρό.
Έτσι, λοιπόν, παρακολουθούσα το κανάλι 14 στην τηλεόραση, προκειμένου να μάθω για τον καιρό και να κάνω τα ψώνια που ήθελα στη Νέα Υόρκη. Είχα, λοιπόν, τη συνήθεια να αλλάζω τα κανάλια από το ένα μέχρι και το δεκατέσσερα διαδοχικά. Εκείνο το πρωινό, κάνοντας κάτι αντίστοιχο, διαπίστωσα ότι τα κανάλια στην τηλεόραση όπως τα άλλαζα διαδοχικά είχαν ένα stop καρέ, μια εικόνα «παγωμένη». Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι κάτι κακό πρέπει να είχε συμβεί.
– Και τι κάνατε αμέσως μετά;
Αμέσως πήρα τον καφέ μου και πήγα στο crew room της Ολυμπιακής, που βρισκόταν στον ίδιο όροφο του ξενοδοχείου. Το crew room ήταν το δωμάτιο που διέθετε το ξενοδοχείο Ρούσβελτ αποκλειστικά στα πληρώματα της Ολυμπιακής, προκειμένου να μαζευόμαστε όλοι μαζί, να μας γίνονται ενημερώσεις από τους κυβερνήτες, αλλά και για να τρώμε, αν δεν θέλαμε να κατέβουμε στην τραπεζαρία, να παίξουμε χαρτιά ή κάποιο επιτραπέζιο.
Στο crew room, λοιπόν, εκείνο το πρωινό υπήρχαν πολλοί συνάδελφοι και στην τηλεόραση έδειχνε την πρόσκρουση του δεύτερου αεροσκάφους στον ανατολικό Πύργο. Αρχικά προσπαθούσαμε να καταλάβουμε αν πρόκειται για ατύχημα ή για οτιδήποτε άλλο. Ώσπου κυκλοφόρησαν τα νέα και για την πρόσκρουση του πρώτου αεροπλάνου στον βόρειο Πύργο του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου. Ταυτόχρονα, είχαμε και ειδοποίηση από τα γραφεία της Ολυμπιακής ότι η πτήση της δικής μας επιστροφής αναβάλλεται – ακυρώνεται επ’ αόριστον! Η ενημέρωση έγινε από τον διευθυντή του γραφείου της Ολυμπιακής στη Νέα Υόρκη, καθώς η Ολυμπιακή είχε γραφεία, αντιπροσώπους σε όλα τα μέρη του κόσμου, όπου πηγαίναμε.
Σε εμάς, λοιπόν, η ενημέρωση ήρθε από τον διευθυντή ή, όπως τον αποκαλούσαμε εμείς, τον «αεροσταθμό», που ενημέρωσε τον κυβερνήτη μας και εκείνος στη συνέχεια εμάς. Στη συνέχεια αποφασίσαμε να κατέβουμε στο lobby του ξενοδοχείου όλοι μαζί, μήπως μάθουμε κάτι περισσότερο για την πρόσκρουση των αεροσκαφών στα twins. Την ώρα που κατεβαίναμε είχε γίνει στο ξενοδοχείο τηλέφωνο-φάρσα για βόμβα. Και όλοι έτρεχαν πανικόβλητοι προς τις εξόδους. Την ίδια ώρα δύο συνάδελφοί μας, που επέστρεφαν από τα twins και είχαν κατορθώσει να σωθούν, στην προσπάθειά τους να μπουν στο ξενοδοχείο τραυματίστηκαν, ελαφρά ευτυχώς. Όλοι μαζί πλέον αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου και καταφέραμε να φθάσουμε στη συμβολή της 6ης λεωφόρου με τη 10η οδό, στο Γκρίνουιτς Βίλατζ περίπου, γιατί από εκεί και μετά τα πάντα ήταν αποκλεισμένα. Το μόνο που ακούγαμε ήταν σειρήνες παντού: πυροσβεστική, ασθενοφόρα, αστυνομία, ενώ η αίσθηση ότι μυρίζουμε καμένη σάρκα και αποκαΐδια ήταν κάτι ανατριχιαστικό.
– Περιγράψτε μας τι αντικρίσατε περπατώντας στους δρόμους της Νέας Υόρκης εκείνο το πρωινό
Καθώς απομακρυνόμασταν από το σημείο που είχε αποκλειστεί υπήρχε νεκρική σιγή παντού! Έρημοι δρόμοι, χωρίς αυτοκίνητα, χωρίς κόσμο και εκείνη η απαίσια μυρωδιά… Τα πάντα ήταν κλειστά. Τα υπερκαταστήματα Σακς, Μπλούμιντειλς και Μέισις είχαν καλύψει τις βιτρίνες τους με μεγάλα μαύρα χαρτιά, ενώ πολλοί λίγοι ήταν και οι ταραξίες που κυκλοφορούσαν στην πόλη, λόγω του μεγάλου φόβου. Εκείνη την εποχή, μάλιστα, ο τότε δήμαρχος της Νέας Υόρκης, ο Τζουλιάνι, είχε καταφέρει να «καθαρίσει» το Μανχάταν από κακοποιούς και ταραχοποιά στοιχεία, σε μεγάλο βαθμό να φανταστείτε, όμως ο φόβος υπερίσχυε όλων. Τις επόμενες ημέρες ο κόσμος φοβόταν να περάσει από τούνελ, γέφυρες ή να πάει σε πλατείες και πάρκα.
– Πόσες μέρες μείνατε, κυρία Λέκκα, στη Νέα Υόρκη μετά το τραγικό συμβάν;
Το αεροδρόμιο Κένεντι άνοιξε μετά από εννέα ημέρες και η πτήση της Ολυμπιακής ήταν από τις πρώτες που απογειώθηκαν μετά την άρση του απαγορευτικού από το αεροδρόμιο Κένεντι. Συνήθως όταν φεύγαμε από Νέα Υόρκη χρειαζόμασταν τρεις ώρες πριν από την απογείωση. Να φύγουμε από το ξενοδοχείο, για να ολοκληρωθούν όλες οι διαδικασίες στο αεροδρόμιο και το αεροπλάνο έγκαιρα. Σε αυτό το ταξίδι της επιστροφής στην Αθήνα ξεκινήσαμε έξι ώρες νωρίτερα από την απογείωση, λόγω των εξονυχιστικών ελέγχων σε πληρώματα αεροσκαφών και επιβάτες.
Το υπόλοιπο διάστημα παραμείναμε στο ξενοδοχείο, αν και δεν είχαμε κάποια απαγόρευση, ούτε από την εταιρεία μας αλλά ούτε και από τις Αρχές. Κάθε μέρα είχαμε την ενημέρωση και κάθε μέρα κατεβαίναμε στη ρεσεψιόν για να πάρουμε σε φάκελο χρήματα από την εταιρεία που κάλυπταν τα τρία γεύματα της ημέρας, αλλά και τα εκτός έδρας που λαμβάναμε.
– Κατά τη διάρκεια της πτήσης της επιστροφής ή στο welcome είχατε κάποιες συζητήσεις με τους επιβάτες σχετικά με το τραγικό συμβάν στους δίδυμους πύργους;
Το αίσθημα του φόβου και η παγωμάρα ήταν παντού εμφανή. Στους διαδρόμους του ξενοδοχείου, στο lobby του αεροδρομίου και μέσα στο αεροπλάνο κατά την επιστροφή μας. Ο κόσμος, ωστόσο, ήταν αξιοπρεπέστατος. Εκείνο μόνο που αντιλήφθηκα ήταν πως οι συζητήσεις μεταξύ των επιβατών περιστρέφονταν γύρω από την είδηση πως μια μερίδα ανθρώπων εκείνο το μοιραίο πρωινό δεν πήγε στις εργασίες του στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου. Από την άλλη, και θέλω να το τονίσω αυτό, αμέσως μετά και την πρόσκρουση του δεύτερου αεροπλάνου ξεκίνησαν να έρχονται από την Ελλάδα τα πρώτα ανέκδοτα για τον Μπιν Λάντεν. Και μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση μέσα σε όλη αυτή την καταστροφή για το ποιος νους τα είχε σκεφτεί.
