Από τη μια το θαύμα της ζωής, και από την άλλη εγώ, κάπως μικρός, κάπως πελαγωμένος, κάπως αδέξιος, κάπως «ανήλικος πατέρας». Η αγωνία και τα άγχη, που σε κάθε ηλικία άλλαζαν, με άλλαζαν και μένα.
Στο κεφάλι μου στερεότυπα, κανόνες, όρια, αυστηρά πλαίσια, κοινωνία, χωρισμένοι γονείς, να μην ζήσουν αυτά που έζησα και έκανα εγώ. Και απέναντι μου ένα εκπαιδευτικό παγκόσμιο σύστημα τόσο μα τόσο παλιακό, παγιωμένο και παγωμένο, που οι λέξεις ενσυναίσθηση, αποδοχή συναισθημάτων, αυτοπεποίθηση, ανθεκτικότητα, διαχείριση αριστείας, αποτυχία, αυτοφροντίδα, διαφορετικότητα, αλληλεγγύη, αγάπη ήταν… εκτός ύλης. Είχα μεγάλες προσδοκίες από το σχολείο…
Διάβασε περισσότερα στο Love Yourself
