Υλικά

Είναι μια αλήθεια που ξέρουν οι πάντες, πως το κόκκινο κρασί πάει με το κρέας και το λευκό με το ψάρι. Ένας γαστρονομικός κανόνας που μοιάζει προαιώνιος και απαράβατος. Σωστά; Εντελώς λάθος! Και δεν μιλάμε απλώς για το προσωπικό του γούστου, πως πίνεις ό,τι κρασί θες δηλαδή με ό,τι φαγητό προτιμάς, αλλά για εξαιρέσεις στον κανόνα που προτείνουν οι κορυφαίοι σεφ και σομελιέ. Οι οποίοι σπεύδουν εξάλλου να τονίσουν πως και ο γενικός κανόνας δεν ισχύει εν πολλοίς. Η υψηλή γαστρονομία απεικονίζει μια εντελώς διαφορετική εικόνα, θέλοντας τα πλούσια ψάρια και το μοσχάρι να ταιριάζουν γάντι με τα κόκκινα κρασιά, ενώ με το χοιρινό να πηγαίνουν οι λευκοί οίνοι. Σημασία έχει περισσότερο η θερμοκρασία του φαγητού. Αυτή είναι η νέα τάση. Πιάτα που σερβίρονται κρύα αναζητούν πιο ελαφρά κρασιά από ζεστά, πλούσια πιάτα ή ψητά στα κάρβουνα. Ταυτοχρόνως, ρόλο παίζουν και τα καρυκεύματα. Έντονα μπαχαρικά, όπως το κάρι ας πούμε, που καθορίζουν τον τελικό χαρακτήρα του πιάτου, αποκτούν σημαντικότερη σημασία από το είδος του κρέατος. Μιλώντας πάντως για ψάρια, το μυστικό βρίσκεται στην υφή, αλλά και στη γεύση του ψαριού. Σολωμός, τόνος και ξιφίας ταιριάζουν περισσότερο με ένα ελαφρύ και φρουτώδες κόκκινο παρά με λευκό. Ψάρια και θαλασσινά που μαγειρεύονται με πικάντικο τρόπο και βαριές σάλτσες, κι αυτά ταιριάζουν περισσότερο με το κόκκινο κρασί. Αλλά και κάθε ψάρι που σερβίρεται ζεστό, με κόκκινο κι αυτό. Σολωμός, παέγια, μυλοκόπι, ξιφίας, λαβράκι, ψάρια μαγειρεμένα στον φούρνο, φιλέτα τόνου και ό,τι έχει πλούσια και καυτερή γεύση, θέλουν κόκκινο κρασί. Κόκκινο ελαφρύ κρασί, με πολύ απαλές τανίνες, όπως το αγιωργίτικο, το Pinot Noir, το Syrah, το Beaujolais κ.λπ.