Μια «επιτροπή σοφών» θα αναλάβει να διαμορφώσει τις προτάσεις για το σχέδιο σωτηρίας του ευρώ στην επόμενη πενταετία. Με αυτή την πρόταση το Βερολίνο θα κατέβει στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουνίου, για να απαντήσει στην ταχύτατα διευρυνόμενη κρίση ιδιωτικού και κρατικού χρέους στην ευρωζώνη, με σημείο αναφοράς πλέον την τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία της, την ισπανική.

Κεντρικό στοιχείο της γερμανικής πρωτοβουλίας όπως αναφέρει το Κεφάλαιο, είναι το περιβόητο «Εuropean Redemption Pact» και το αντίστοιχο χρηματοδοτικό του εργαλείο, το «Redemption Fund» σε συνδυασμό με τη μεσομακροπρόθεσμη δημοσιονομική ενοποίηση της ευρωζώνης, που θα συνοδεύεται από την ενοποίηση του τραπεζικού συστήματος υπό κεντρική εποπτεία.

Το ERP προβλέπει σε γενικές γραμμές τη δημιουργία ενός ταμείου το οποίο θα λειτουργεί ως εγγυητικός μηχανισμός για το ποσοστό του εθνικού χρέους των χωρών – μελών που υπερβαίνει το 60% του ΑΕΠ.

Η περιουσία του ταμείου αυτού, που θα λειτουργεί ως εγγύηση του κρατικού χρέους, θα αποτελείται από τα έσοδα ενός «εθνικού» ειδικού φρουρού και αναλογική του χρέους δέσμευση των διαθεσίμων σε χρυσό και συνάλλαγμα των χωρών που θα συμμετέχουν.

Αυτά θα μπορούσαν να είναι καλά νέα για την Ελλάδα. Αλλά δεν είναι . Η συμμετοχή στο ERP έχει δύο προϋποθέσεις, πέρα από τη δέσμευση του χρυσού και του φόρου. Προϋποθέτει ότι οι χώρες που θα συμμετέχουν δεν βρίσκονται σε πρόγραμμα στήριξης από το EFSF και τηρούν αυστηρά τις δεσμεύσεις του Συμφώνου Σταθερότητας. Με άλλα λόγια αφήνει την Αθήνα εκτός του τείχους προστασίας.

Η συμφωνία για το ERP, εφόσον υπάρξει, δημιουργεί ένα προστατευτικό τείχος διασφάλισης και εγγύησης του κρατικού και μέσω αυτού του τραπεζικού χρέους του, απέναντι στις συνέπειες που θα υπάρξουν από ένα «ατύχημα» γι’αυτούς που θα μείνουν εκτός, όπως π.χ. η Ελλάδα.

Οι «μέτοχοι» του ERP  από την άλλη υποχρεώνονται να βάλουν ενέχυρο τα τελευταία οικονομικά υπολείμματα της «εθνικής κυριαρχίας» τους, τα διαθέσιμα σε χρυσό και έναν «εθνικό» φόρο που δεν θα ελέγχουν.

Διπλωμάτες στις Βρυξέλλες χαρακτήρισαν την πρόταση «ενεχυροδανειστήριο του Βερολίνου». Με άλλα λόγια, έναν μηχανισμό ο οποίος, χωρίς δαπάνη των Γερμανών, βάζει υπό τον έλεγχο των δικών τους όρων τα τελευταία στοιχεία εθνικής οικονομικής ανεξαρτησίας στην ευρωζώνη και ανοίγει το δρόμο για μια γερμανικής εποπτείας πολιτική και οικονομική ενοποίηση στη ζώνη του ευρώ.