«Αναλφάβητους» χαρακτηρίζει ο αρθρογράφος των Financial Times, Wolfgang Munchau, όσους μιλούν τόσο ανεύθυνα για έξοδο μίας χώρας από την Ευρωζώνη. Αφορμή για τη σκληρή κριτική του, στάθηκε το οικονομικό βραβείο Wolfson, που δίνει χρηματικό έπαθλο σε όποιον επεξεργαστεί το καλύτερο σχέδιο εξόδου μίας χώρας από το ευρώ.
«Έχω συχνά αναφερθεί στον μακροοικονομικό αναλφαβητισμό της καθεστηκυίας τάξης που διαμορφώνει την οικονομική πολιτική της Ευρωζώνης», αναφέρει ο Munchau. «Ομοίως, αν όχι περισσότερο, ενοχλητικός είναι ο πολιτικός και νομικός αναλφαβητισμός των οικονομολόγων, που πραγματεύονται τις υποθέσεις της Ευρωζώνης. Το οικονομικό βραβείο Wolfson είναι η επιτομή αυτού του αναλφαβητισμού», συμπληρώνει καυστικά ο αρθρογράφος.
«Το ερώτημα που τίθεται από την επιτροπή του βραβείου Wolfson είναι το εξής: Εάν τα κράτη – μέλη εγκαταλείψουν την Οικονομική & Νομισματική Ένωση, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος διαχείρισης αυτής της οικονομικής διαδικασίας, ώστε να υπάρξει το πιο στέρεο υπόβαθρο για τη μελλοντική ανάπτυξη και ευημερία που απολάμβανε εντός της ΟΝΕ;». «Το ερώτημα έχει δύο διφορούμενες υποθέσεις: Η πρώτη είναι εάν η προϋπόθεση που θέτει είναι εφικτή, γιατί σε αντίθετη περίπτωση η ερώτηση είναι άνευ νοήματος. Η δεύτερη είναι πιο ουσιαστική: όταν ρωτάς ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για κάτι, υποτίθεται πώς θεωρείς ότι υπάρχει τέτοιος τρόπος», σχολιάζει καυστικά ο αρθρογράφος.
«Οι οικονομολόγοι, που ασχολούνται με την μακροοικονομία, τείνουν να συγχέουν την νομισματική ένωση , για την οποία δεν έχουν μοντέλο, με ένα χαλαρό σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών ή με μία ένωση ενιαίου νομίσματος, για το οποίο έχουν μοντέλο. Μία νομισματική ένωση είναι κάτι πολύ πιο περίπλοκο, γιατί δεν πρόκειται ούτε για κράτος, ούτε για μία χαλαρή συμφωνία κατά την οποία όλοι διατηρούν την εθνική κυριαρχία τους.
Η συμμετοχή σε μία νομισματική ένωση δεν είναι ένα συμβόλαιο, αλλά κατοχυρώνεται από τις ευρωπαϊκές Συνθήκες, που υπαγορεύουν ότι το νόμισμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι το ευρώ. Υπάρχουν μεγάλα περιθώρια ελιγμών σχετικά με την είσοδο, ειδικά για τις χώρες που επέλεξαν να μην ενταχθούν, όπως η Βρετανία και η Δανία. Ωστόσο, δεν υπάρχουν περιθώρια ελιγμών για την έξοδο από την Ευρωζώνη», αναφέρει ο Munchau.
«Νομικά, υπάρχουν 2 τρόποι για έξοδο. Ο πρώτος θα ήταν μία αλλαγή των Συνθηκών. Πέρασαν 9 χρόνια για να εφαρμοστεί η τρέχουσα Συνθήκη της Λισαβόνας. Εάν ακολουθήσουμε αυτό το δρόμο, θα πρέπει να συγκληθεί διακυβερνητική σύνοδος, να επιτευχθεί συμφωνία και αυτή να επικυρωθεί από όλα τα κοινοβούλια. Η πρόταση είναι τόσο ανέφικτη που είναι χάσιμο χρόνου να τη συζητούμε. Ο δεύτερος τρόπος θα ήταν η έξοδος του κράτους – μέλους από την Ε.Ε. Αυτό είναι εφικτό με βάση το άρθρο 50 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης», υπογραμμίζει ο αρθρογράφος.
