Πριν από λίγες ημέρες, βρέθηκα με μια πολιτική παρέα που σπατάλησε το μεγαλύτερο μέρος ενός εξαίσιου δείπνου, αναλύοντας την «ευφυέστατη» φράση του Νταβούτογλου : «Το Καστελόριζο ανήκει στη Μεσόγειο και όχι στο Αιγαίο»!
Οι παρευρισκόμενοι, αφού αναφέρθηκαν πολλές φορές στην προφανή υστέρηση του υπουργού εξωτερικών σε σχέση με τον –όποιο- Τούρκο ομόλογό του, εκθείασαν την ατάκα του Νταβούτογλου συμπεραίνοντας ότι με αυτή την κίνηση, το θέμα ξέφυγε πλέον από τα στενά περιθώρια του Αιγαίου και έγινε πλέον πρόβλημα της Μεσογείου!
Κανείς βέβαια από τους ίδιους ή τους συναδέλφους τους βουλευτές, αρχηγούς κομμάτων, υπουργούς κ.λ.π. δεν τόλμησε να απαντήσει στη βλακώδη έμπνευση του Νταβούτογλου με τρόπο που να αρμόζει στη γελοιότητα του ισχυρισμού!
Για παράδειγμα, μια τέτοια απάντηση θα μπορούσε να ήταν ένα δυνατό γέλιο του Δρούτσα στη μούρη του Νταβούτογλου την ώρα που αυτός εκστόμιζε τη βαρύγδουπη ασυναρτησία του. Έτσι απλά. Χωρίς λόγια.
Η ανικανότητα της επίσημης ελληνικής πλευράς να αρθρώσει λόγο και να υψώσει ανάστημα συνεχίστηκε ακόμα και όταν -8 ημέρες αργότερα- συνέβη το γνωστό περιστατικό με τη νηοψία ιταλικού πλοίου από τις τουρκικές αρχές, όταν αυτό έπλεε σε ελληνική θαλάσσια ζώνη , νοτίως του Καστελόριζου!
Το περίεργο είναι ότι οι συνομιλητές μου, δύο εβδομάδες αργότερα, αντί να συζητούν για την ουσία των σοβαρότατων παρενοχλήσεων της Τουρκικής πλευράς, υποκλίνονται στη «διαβολική ευφυία» του Νταβούτογλου , θαυμάζοντας άλλη μία πτυχή της κυβέρνησης Ερντογάν.
Αυτό ακριβώς είναι και το μεγάλο ράπισμα στον ταλαιπωρημένο σβέρκο του ελληνικού λαού.
Διότι αντί να αναζητούν τρόπους να θρέψουν τη πληγωμένη υπερηφάνεια ενός λαού που στιγματίζεται και υποφέρει καθημερινά, αυτοί κάθονται και θαυμάζουν το ύψος του «Γολιάθ».
Αντί να δείχνουν πυγμή απέναντι στον κάθε ευφυή ή βλάκα – δεν έχει σημασία άλλωστε- που εποφθαλμιά ελληνική γη ή θάλασσα, σκύβουν το κεφάλι, το βουλώνουν και φυτεύουν δεντράκια στο Καστελόριζο…
Συλλογιστείτε δε ότι η επίσημη ελληνική απάντηση στις πρόσφατες προσβλητικές δηλώσεις του Τούρκου υπουργού Επικρατείας ήταν η εξής: «η άποψη του κ. Αρίντς, εικάζουμε ότι δεν αποτελεί θέση της τουρκικής κυβέρνησης γιατί στερείται αλήθειας και σοβαρότητας.» (Το τελευταίο το είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιώργος Πεταλωτής, ο άνθρωπος που μιλάει πάντα κοιτώντας την κάμερα, ασχέτως με το που βρίσκεται ο συνομιλητής του!)
Μα πότε επιτέλους θα βρεθεί ένας γνήσιος Έλληνας Καραγκιόζης για να κοροϊδέψει και να γελοιοποιήσει όλους αυτούς τους νεόπλουτους πασάδες με τα αλεπουδομούστακα που νομίζουν ότι θα αλώσουν τη χώρα μας μόνο και μόνο γιατί οι Έλληνες πολιτικοί πουλάνε τα …πάντα για να καπαρώσουν μια καρέκλα;
Η έλλειψη επίσημης πατριωτικής φωνής είναι πλέον σκανδαλώδης. Εξαιτίας της έλλειψης αυτής, γίνεται σήμερα περισσότερη κουβέντα για το αν θα παραμείνει ο Βαλβέρδε στον Ολυμπιακό, παρά για τις άκρως επιθετικές κινήσεις της Τουρκίας σε πολλαπλά επίπεδα!
Διότι τα κανάλια και οι εφημερίδες έκαναν ό,τι μπορούσαν. Το είπαν μία, το είπαν δύο αλλά όταν βλέπουν ότι οι Έλληνες βουλευτές -στην πλειονότητά τους- κάνουν την πάπια, αναγκάζονται να σταματήσουν και να ασχοληθούν με άλλα, πιο εύπεπτα θέματα.
Δυστυχώς, αυτό που δεν έχουν καταλάβει ακόμα οι πολιτικοί μας, είναι ότι ο λαός, για να μην γονατίσει, χρειάζεται ή «τα λεφτά» ή «τη φανέλα»! Δεν γίνεται να του στερήσεις και τα δύο!
Η περίεργη σιωπή γύρω από τα εθνικά θέματα, εκτός από το ότι αρχίζει να φαντάζει ύποπτη, αποτελεί πλέον ένα μόνιμο βασανιστήριο στην καρδιά του ελληνικού λαού, που –συνήθως- σφύζει από εθνική υπερηφάνεια.
Ο ίδιος λαός έχει περιγράψει πολύ εύστοχα την παρούσα κατάσταση πολύ καιρό πριν κι έχει προειδοποιήσει ανάλογα με την σοφή ρήση: «Και κερατάς και δαρμένος δεν γίνεται!» Φοβούμαι ότι αυτό κάποιοι δεν το έχουν καταλάβει και συνεχίζουν ανερυθρίαστα να προκαλούν και τις δύο προαναφερθείσες ιδιότητες στους Έλληνες πολίτες.
Αν κρίνω όμως από αυτά που ακούω και βλέπω γύρω μου, η κλεψύδρα αδειάζει τάχιστα. Ακόμα και τα τελευταία ρινίσματα ανοχής τελειώνουν…
Έχω ακούσει από παλιούς πολιτικούς να λένε ότι η βία στα γήπεδα ανέκαθεν εξυπηρετούσε έναν συγκεκριμένο σκοπό: Tο ξέσπασμα των νεανικών/φτωχών κοινωνικών στρωμάτων εντός συγκεκριμένου χώρου, ενός γηπέδου δηλαδή, έτσι ώστε η αναμενόμενη ένταση να εκτονώνεται μέσα σε ένα σχετικά ελεγχόμενο περιβάλλον. Φαντάζομαι όμως ότι αυτή η λογική που βασίστηκε στο δεδομένο ότι τα νεανικά/φτωχικά στρώματα θα αποτελούνταν από μερικές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους , τώρα μπορεί να μην ισχύει…
Αναρωτιέμαι λοιπόν, τώρα που η πραγματικότητα αλλάζει άρδην προς το χειρότερο, τι είδους «γήπεδα» θα πρέπει να χτίσουμε για να εκτονωθούν μερικά εκατομμύρια νέοι και φτωχοί που όχι μόνο δεν θα έχουν να φάνε αλλά θα βλέπουν τη χώρα τους να διασύρεται και να διαλύεται…γενικώς…
Γράφει ο Πάτροκλος Κουδούνης στο euro2day.gr
