«Έχω ταξιδέψει σε ορισμένες από τις πιο απομακρυσμένες περιοχές σε όλο τον κόσμο, από το Οκαβάνγκο στη Μποτσουάνα, τα τροπικά δάση του Νοτίου Βιετνάμ, και τις Αλεούτιες νήσους στα ανοικτά των ακτών της Αλάσκας, αλλά ποτέ δεν έχω καταφέρει να ξεφύγω εντελώς από την παρουσία των ανθρώπων», γράφει ο βιολόγος Max Seigal στο matadornetwork.com, περιγράφοντας την εμπειρία του στην Ανταρκτική.
«Η γοητεία της Ανταρκτικής ως ένα από τα τελευταία σύνορα στη Γη είναι συντριπτική. Ως βιολόγος η σύνδεσή μου με την Ανταρκτική ήταν πολύ βαθύτερη από ό, τι είχα φανταστεί. Ενώ πολλές εικόνες παρουσιάζουν τη συγκεκριμένη γη ως άγονη και άψυχη, η πραγματικότητα είναι ότι ολόκληρη η ακτογραμμή είναι γεμάτη με πουλιά, φώκιες, φάλαινες, ψάρια, και πολλά άλλα», συμπληρώνει παραθέτοντας και μια σειρά από μαγευτικές φωτογραφίες από τη παραμονή του για επιστημονικούς λόγους στη περιοχή αυτή.
«Για μένα, η Ανταρκτική ήταν μια απόδραση από τους γρήγορους ρυθμούς της κοινωνίας που ζούμε, μια ματιά σε ένα κόσμο που ευδοκιμεί και στερείται της ανθρώπινης παρουσίας…».
