Το έξω «κέλυφος» της Γης βρίσκεται συνεχώς σε κίνηση, απομακρύνοντας και ωθώντας πιο κοντά τις ηπείρους μεταξύ τους.

Το τι ακριβώς όμως προκάλεσε αυτή την κολοσσιαία μετακίνηση πριν από τρία δισεκατομμύρια χρόνια παραμένει ένα μυστήριο.

Ερευνητές από την Αυστραλία υποστηρίζουν ότι έχουν την απάντηση: η κίνηση, λένε, ξεκίνησε εξαιτίας της βαρύτητας.

Η ομάδα ερευνητών από το πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ υποστηρίζει, ότι ολόκληρες ήπειροι κατέρρευσαν από το δικό τους βάρος και πως αυτό τελικά έγινε μια αυτοσυντηρούμενη διαδικασία.

Η ομάδα δημιούργησε υπολογιστικά μοντέλα για να εξηγήσει, πώς στρώσεις πετρωμάτων μπορούν να εμφανίζονται σε μια «νεαρή, καυτή Γη ακόμη και χωρίς τις σύγχρονες τεκτονικές πλάκες», αναφέρει δημοσίευμα στην ιστοσελίδα της βρετανικής εφημερίδας Daily Mail.

Υπάρχουν οκτώ μεγάλες τεκτονικές πλάκες που κινούνται επάνω στο μανδύα της Γης με ρυθμό έως και 150 χιλιοστά κάθε χρόνο.

Η διαδικασία περιλαμβάνει πλάκες, που έλκονται σε ορισμένα σημεία στο μανδύα της Γης και απομακρύνονται από άλλα, κάτι που έχει ονομαστεί ως «ιμάντας μεταφοράς».

Όταν συγκρούονται οι πλάκες, δημιουργούνται βουνά και όταν απομακρύνονται, τα λιωμένα πετρώματα βγαίνουν στην επιφάνεια και δημιουργούν ένα νέο φλοιό.

Οι κινήσεις εξαρτώνται από τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στην πυκνότητα των πετρωμάτων και τη θερμοκρασία.
Για παράδειγμα, στις μέσες-ωκεάνιες ράχες τα πετρώματα είναι ζεστά και η πυκνότητά τους χαμηλή, καθιστώντας τα πιο δυναμικά και κάνοντας τα να επιπλέουν πιο εύκολα.

Καθώς απομακρύνονται από τις κορυφογραμμές κρυώνουν και η πυκνότητά τους αυξάνεται, έως ότου να γίνουν λιγότερο πυκνά από τον υποκείμενο ζεστό μανδύα και να βυθιστούν προς τα «μέσα».

Όμως, πριν από 3 ή 4 δισεκατομμύρια χρόνια, το εσωτερικό της Γης ήταν πιο θερμό, η ηφαιστειακή δραστηριότητα πιο εμφανής και οι τεκτονικές πλάκες δεν κρύωναν και γίνονταν πιο πυκνές τόσο, ώστε να βυθιστούν αυτόματα.

«Επομένως, η κινητήρια μηχανή της κίνησης των τεκτονικών πλακών δεν υπήρχε» εξήγησε η αναπληρώτρια καθηγήτρια από το Τμήμα Γεωπιστημών του πανεπιστημίου του Σίδνεϊ, Patrice Rey.

«Αντίθετα, οι παχιές και δυναμικές πρώιμες ήπειροι ξεπήδησαν στη μέση ακίνητων πλακών» είπε ακόμη και κατέληξε: «Το μοντέλο μας δείχνει ότι αυτές οι πρώιμες ήπειροι, θα μπορούσαν να έχουν ασκήσει πολύ μεγάλη πίεση στις γύρω πλάκες. Ακριβώς επειδή ήταν ανοδικές διασκορπίστηκαν οριζόντια, αναγκάζοντας τις παρακείμενες πλάκες να ωθηθούν προς τις άκρες τους. Αυτός ο διασκορπισμός των πρώιμων ηπείρων, θα μπορούσε να έχει προκαλέσει διακοπτόμενα επεισόδια μετακίνησης των τεκτονικών πλακών, μέχρι το εσωτερικό της Γης να κρυώσει και ο μανδύας της να γίνει πιο βαρύς. Η τεκτονική των πλακών έγινε μια αυτοσυντηρούμενη διαδικασία, η οποία δεν έπαψε ποτέ και έχει διαμορφώσει το “πρόσωπο” του σύγχρονου πλανήτη μας».