Σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης, συγγενείς, φίλοι και συνάδελφοι αποχαιρέτησαν την Καίτη Κωνσταντίνου, στον Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνα στη Ροδάνθη Αιγίου, σήμερα Τετάρτη 12 Μαρτίου.
Η ηθοποιός, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 61 ετών, συγκέντρωσε πλήθος κόσμου για το τελευταίο «αντίο». Τα αγαπημένα της πρόσωπα, συντετριμμένα, έδωσαν το «παρών» για να τιμήσουν τη μνήμη της.


Μεταξύ των άλλων συγκινητικών στιγμών που εκτυλίχθηκαν στην κηδεία της ηθοποιού, ήταν και η παρουσία του πιστού της σκύλου. Ο Τζόρας ήταν παρών για να την αποχαιρετήσει. Η οικογένεια της ηθοποιού, αναγνωρίζοντας τη βαθιά αγάπη που υπήρχε μεταξύ τους, αποφάσισε να φέρει τον Τζόρα στον τελευταίο αποχαιρετισμό, τιμώντας τη στενή σχέση που είχαν.

Δείτε την παρουσία του Τζόρα στην κηδεία της ηθοποιού στο παρακάτω βίντεο, στο 3:03


Ο Τζόρας ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της Καίτης Κωνσταντίνου, προσφέροντάς της αγάπη και αφοσίωση επί οκτώ ολόκληρα χρόνια. Ήταν το πρώτο κατοικίδιο της ηθοποιού και ο πιστός της σύντροφος, που βρισκόταν πάντα δίπλα της.

«Ποτέ δεν πίστευα ότι θα νιώσω έτσι για κάποιο ζώο» είχε πει σε συνέντευξή της στην εκπομπή «Πλάνα με ουρά» η ηθοποιός, περιγράφοντάς τον ως «παιδί» της, με τον οποίο περνούσε πολλές ώρες και απολάμβανε τις βόλτες τους.


«Νομίζω ότι αν ο Τζόρας είχε φωνή, θα έλεγε “περνάω μια χαρά”. Το εύχομαι κιόλας! Τον βλέπω να είναι καλά και χαρούμενος. Εγώ είμαι πιο χαρούμενη, βέβαια, μαζί του, αλλά νομίζω ότι κι εκείνος είναι καλά, περνάει καλά. Τον πήραμε δύο μηνών!


Είναι ο Τζόρας και είναι όνομα και πράγμα. Όταν ήταν μικρός, ήταν ακόμα πιο τζόρας. Είναι το πρώτο μου σκυλί και λέω: “Ευχαριστώ, Θεέ μου, που τον απέκτησα”. Μου έχει αλλάξει τη ζωή. Σαν χαρακτήρας είναι ξεροκέφαλος. Θα κάνει το δικό του, δεν υπάρχει περίπτωση! Και στη βόλτα, δηλαδή, τον τραβάω να τον πάω προς μία κατεύθυνση, αλλά πάντα θα πάει εκεί που θέλει αυτός. Νομίζω ότι θα κερδίσω, αλλά δεν συμβαίνει ποτέ, πάντα υποχωρώ.


Είναι αξιαγάπητος! Τα βράδια που γυρνάω από το γύρισμα, νομίζεις ότι έχει να με δει δύο χρόνια από τη χαρά που κάνει. Κάθεται δίπλα μου πάντα στον καναπέ και διαβάζουμε μαζί για το γύρισμα τις επόμενες ημέρες. Τα πρωινά έρχεται και μου χτυπάει την πόρτα, όταν είναι κλειστή, για να με ξυπνήσει και θα ανέβει στο κρεβάτι και θα με φιλάει 5 ώρες. Η αγάπη που του έχω είναι τεράστια, δεν το περίμενα ότι θα μπορέσω να νιώσω έτσι για ένα ζώο. Δεν το γνώριζα αυτό το συναίσθημα! Του κάνω όλα τα χατίρια και με εμένα είναι πολύ ζαβολιάρης, δηλαδή, ξέρει ότι του περνάει και ό,τι παλαβομάρα θέλει, έρχεται να τη ζητήσει σε εμένα.


Είναι δώρο να θέλεις να συμβιώσεις με ένα ζώο. Είναι μεγάλη δέσμευση, αλλά αυτά που χάνεις από την πίεση που μπορεί να έχεις, νομίζω ότι τα αναπληρώνει όλα η αγάπη που σου δίνει και όχι μόνο που σου δίνει, η αγάπη που σου δημιουργεί για να του δώσεις. Νομίζω μαλακώνει την ψυχή σου γενικότερα, όχι μόνο προς τα ζώα. Εγώ αυτό έχω συνειδητοποιήσει με τον Τζόρα».