Τα κύτταρα ζουν έναν πολυάσχολο βίο, καθώς μπορεί να διαιρεθούν κάπου 50-70 φορές στη ζωή τους. Κι ενώ οι διαιρέσεις είναι παραγωγικές, προκαλούν συνήθως παράπλευρες απώλειες. Τα πολύτιμα τελομερή των χρωμοσωμάτων φθείρονται τελικά και συρρικνώνονται και κάθε διαίρεση αφήνει το στίγμα της πάνω τους. Παρά το γεγονός όμως ότι δεν περιέχουν και μεγάλη πληροφοριακή αξία, τα τελομερή συνδέονται με τον κύκλο του γήρατος και τη θνητότητα. Στους ηλικιωμένους, για παράδειγμα, τα τελομερή έχουν λιγότερο από το μισό του μήκους τους από την εποχή της νιότης. Αυτό βέβαια συμβαίνει στους ανθρώπους, γιατί σε κάποια είδη νυχτερίδας τα πράγματα είναι ολότελα διαφορετικά. Όχι όμως και λιγότερο ενδιαφέροντα. Οι νυχτερίδες του γένους Myotis αψηφούν λοιπόν τις γνώσεις μας περί DNA, αλλά και τον ίδιο τον τρόπο που δουλεύει η φύση, καθώς διά στόματος της ακαδημαϊκής βιολόγου Emma Teeling του University College Dublin: «τα μικρά πράγματα ζουν γρήγορα και πεθαίνουν νέα, ενώ τα μεγάλα πράγματα ζουν αργά και πεθαίνουν αργά». Μόνο που οι Myotis φαίνεται πως δεν το ξέρουν αυτό, καθώς τουλάχιστον 13 είδη του γένους ζουν πάνω από 20 χρόνια, παρά το μικροσκοπικό τους μέγεθος (2-45 γραμμάρια). Αυτός ο συνδυασμός είναι μοναδικός και εντελώς αξιοσημείωτος στον κόσμο, καθώς παρουσιάζουν τη μεγαλύτερη ψαλίδα μεταξύ σωματικής μάζας και προσδόκιμου ζωής. 
Οι νυχτερίδες που δεν γερνάνε ποτέ!
Πεθαίνουν τελικά, μόνο που τα κύτταρά τους παραμένουν ισοβίως νέα
