Πενήντα χρόνια καριέρας για την Τάνια Τσανακλίδου, πενήντα χρόνια πολύτιμα τραγούδια που μας μεγάλωσαν, μας συντρόφευσαν σε εύκολες μέρες και δύσκολα βράδια. Τραγούδια συνδεδεμένα με μεγάλους έρωτες, με πικρούς χωρισμούς, με προσωπικά ξεσκαρταρίσματα και υποσχέσεις. Τραγούδια ψυχής που πάντα θα μας συγκινούν, ειδικά από τη φωνή της Τάνιας.

Αυτά σε προσωπικό επίπεδο. Γιατί όλα αυτά τα πολύτιμα τραγούδια είναι όλη η καριέρα της Τσανακλίδου μέχρι σήμερα και που το καθένα ξεχωριστά είναι κομμάτι και της δικής της προσωπικής ιστορίας και πορείας, από τότε που νεαρό κορίτσι κατέφτασε από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, μέχρι σήμερα που γιορτάζει τον μισό αιώνα της στη δισκογραφία, όπως ταιριάζει στην Τάνια Τσανακλίδου… εξομολογητικά.

Μετά τα sold out στο Ηρώδειο, η ερμηνεύτρια ανανέωσε το ραντεβού της με το κοινό στο Παλλάς (για δύο βραδιές στις 22 και 23 Σεπτεμβρίου) και το βράδυ της Κυριακής (22/9) ήμασταν εκεί για να γιορτάσουμε μαζί της τα 50ά της γενέθλια στη δισκογραφία και τα «όμορφα πράγματα στη ζωή». Από τη χθεσινή παράσταση – γιορτή της Τσανακλίδου ήταν πολλά εκείνα που κρατήσαμε ως τα highlights μιας βραδιάς που θα τη θυμόμαστε για καιρό.

Δείτε παρακάτω τα 15 +1 highlights που ξεχωρίσαμε

#1. Όταν ήταν παιδί, δεν ήθελε να γίνει τραγουδίστρια, αλλά αστρονόμος ή γιατρός. Αλλά η ζωή από νωρίς είχε άλλα σχέδια για εκείνη και στα 8 της χρόνια, στο παιδικό θέατρο που συμμετείχε, έπαιζε με την κιθάρα του ένα σχεδόν συνομήλικο αγόρι, ο «Κωστάκης». Έγιναν αμέσως κολλητοί και τραγουδούσαν μαζί παντού και πάντα… Η Τάνια Τσανακλίδου, το βράδυ της Κυριακής, κάλεσε στη σκηνή του Παλλάς τον παιδικό της φίλο, τον «Κωστάκη» που σήμερα είναι ο Κώστας Θωμαΐδης κι ερμήνευσαν μαζί το τραγούδι του Νίκου Ξυλούρη, σε στίχους Γιάννη Ρίτσου, «Και να αδελφέ μου». Σίγουρα, από τις πιο συγκινητικές στιγμές της βραδιάς.

#2. Σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς, η Τάνια Τσανακλίδου έβγαζε μια «ησυχία», γαλήνη κι εσωτερικότητα…. Από το ντύσιμο μέχρι το στήσιμό της, τα vibes που εισέπραττες ήταν συναισθηματικά. Γενικά, ένιωθες πως ήταν μια γιορτή περισσότερο νοσταλγική και συναισθηματική και λιγότερο…. «φασαριόζικη».

#3. Η στιγμή που μίλησε για τον ερχομό της στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη και αργότερα για τη γνωριμία της με τον Γιάννη Μαρκόπουλο. Μάλιστα, σε αυτό το σημείο τραγούδησε τον «Μορμόλη» και έγινε και η ίδια πάλι παιδί, μαζί κι εμείς…

#4. Ξεχωριστή και η στιγμή που τραγούδησε το «Τσάρλι Τσάπλιν», με το οποίο εκπροσώπησε την Ελλάδα στον διαγωνισμό της Eurovision το 1978. Και ναι, είχαμε κι εμείς την ευκαιρία να το ακούσουμε για πρώτη φορά ζωντανά!

#5. Η Τάνια Τσανακλίδου ήταν «τόσο όσο» εξομολογητική. Αποκάλυψε πράγματα προσωπικά για εκείνη, που όμως είχαν να κάνουν κυρίως με τις ιστορίες πίσω από τα τραγούδια της. Κάποια από όσα εξομολογήθηκε από τη σκηνή, τα είχαμε ακούσει ξανά.

#6. Υπέροχη και η εξομολόγηση για τα χρόνια που τραγουδούσε στην Πλάκα και τα οποία χαρακτήρισε ως «αριστούργημα». Με εξαίρεση τις ημέρες των Αποκριών, όπως μας ξεκαθάρισε, γιατί -όπως εξήγησε- τότε οι μασκαράδες της εποχής, με πλαστικά ρόπαλα και σφυριά, έριχναν ξύλο στους διερχόμενους. «Ένα βράδυ που της έχω φάει πολύ γερά, πήρα το δρόμο για Παγκράτι που έμενα με τα πόδια γιατί δεν έβρισκα ταξί. Έβρεχε και φυσούσε πολύ. Μία ριπή του ανέμου με έριξε κάτω. Ένιωσα τόσο αδύναμη και έκλαψα εκεί κάτω στο δρόμο. Έφτασα σπίτι μου στις τρεισήμισι το βράδυ. Αισθάνθηκα μεγάλη μοναξιά», εξομολογήθηκε. Και αλήθεια πόσοι και πόσες από εμάς που ήρθαμε από την επαρχία στην Αθήνα δε νιώσαμε τέτοιες στιγμές αδυναμίας και απέραντης μοναξιάς; Σίγουρα μια στιγμή που ταυτιστήκαμε μαζί της.

#7. Δεν γίνεται, όμως, να μη σταθούμε στο σημείο που μίλησε για τους έρωτες που τη… «συντρίψανε» («και καλά μου έκαναν», συμπλήρωσε) και τους «συνέτριψε». Αυτοί οι έρωτες ήταν και ο λόγος που αποφάσισε να γίνει «μινοράκιας».

#8. Ωστόσο, το τραγούδι που μας έχει κάνει να κλάψουμε και να νιώθουμε την καρδιά μας να πονάει, το «Μαμά γερνάω», είναι ματζόρε. Θα παραδεχτούμε εδώ πως περιμέναμε να ήταν πιο δυνατή αυτή η στιγμή που το παρουσίασε. Ίσως γι’ αυτή τη λίγο «φλατ» παρουσίαση να έπαιξε ρόλο η απουσία του Σταμάτη Κραουνάκη, ο οποίος έλειπε λόγω προσωπικού κωλύματος.

#9. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η Τάνια Τσανακλίδου ερμήνευσε τραγούδια που αγαπήσαμε και μας συντρόφευσαν σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μας. «Αν μ’ αγαπάς», «Φίλε», «Η Σουλτάνα η Φωφώ», «Μοίρες», «Γυφτάκι», «Ανθρωπάκος» ήταν κάποια από αυτά που οι στίχοι τους «έντυσαν» με τη μελωδική φωνή της Τάνιας τα… slides της ζωής μας.

#10. Η εξομολόγηση για την ημέρα που έγινε 40 χρόνων. Όπως μοιράστηκε με το κοινό, την ημέρα εκείνη των γενεθλίων της, έσκυψε να σβήσει τα κεριά στην τούρτα και είδε το είδωλό της να αντικατοπτρίζεται στον δίσκο. «Είδα το πρόσωπό μου να έχει κρεμάσει και τον χρόνο να με “χτυπάει”», ανέφερε χαρακτηριστικά.

#11. Στα 50 της, η Τάνια Τσανακλίδου είχε προαποφασίσει πως θα σταματήσει από το τραγούδι. Ευτυχώς, αυτό δε συνέβη, αφού ήρθε η πρόταση για τον Ζυγό με τη Δήμητρα Γαλάνη και ένα «υπέροχο πλάσμα», ο Μιχάλης Δέλτα που τη σύστησε στον κόσμο της ηλεκτρονικής μουσικής, ανοίγοντάς της τον δρόμο για νέες περιπλανήσεις. Στο σημείο αυτό, ο Δέλτα ανέβηκε στη σκηνή και ο χώρος του Παλλάς «πλημμύρισε» με τους ήχους του.

#12. Το κοινό σε όλη τη διάρκεια της παράστασης δεν σταμάτησε να σιγοτραγουδά, να αναπολεί και να συγκινείται με τις αφηγήσεις της ερμηνεύτριας.

#13. Η ορχήστρα της ήταν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ. Το γράφουμε με κεφαλαία γιατί πραγματικά, ο ενθουσιασμός μας είναι μεγάλος. Ειδικά, ο Νίκος Κατσίκης όταν σόλαρε με το μπουζούκι του, ήταν ανατριχιαστικός. Την ορχήστρα αποτελούν οι: Κώστας Νικολόπουλος: κιθάρες, Νίκος Παπαϊωάννου: τσέλο, Δημήτρης Τσεκούρας: μπάσο, Νίκος Κατσίκης: μπουζούκι, Φώτης Σιώτας: βιολί, Βασίλης Παναγιωτόπουλος: τρομπόνι – ακορντεόν, Γιώργος Δούσος: φλάουτο κλαρίνο, Γιάννης Αγγελόπουλος: ντράμς, Δημήτρης Σίντος: πλήκτρα, Νεοκλής Νεοφυτίδης: πιάνο.

#14. Η Τάνια Τσανακλίδου απέτισε φόρο τιμής στον Γιάννη Σπανό, τραγουδώντας το αγαπημένο του κομμάτι, αλλά και τραγούδια λιγότερο γνωστά, αλλά σίγουρα εξαιρετικά.

#15. Τραγούδησε και το θεατρικό «Τη λένε Εύα» της Λένας Πλάτωνος και αυτή η στιγμή ήταν και η πιο… θεατράλε της, η οποία έχουμε να παρατηρήσουμε -ως γενική αίσθηση που μας άφησε- δεν είχε αυτή την εκρηκτικότητα και «θεατρινισμό» που έχουμε συνηθίσει στις εμφανίσεις της. Ήταν πιο εσωτερική, σίγουρα αρκετά νοσταλγική, με μια εύθραυστη ευαισθησία, αλλά από τα μισά της παράστασης είχαμε μία μικρή αίσθηση ότι κάτι έλειπε.

#16. Εννοείται, όμως, πως φεύγοντας από το Παλλάς μόνο θετικά συναισθήματα μάς άφησε αυτή η νοσταλγική γιορτή για τους 50 χειμώνες και καλοκαίρια της Τάνιας Τσανακλίδου στη δισκογραφία!