Γιατί αγαπάμε άραγε τόσο παθιασμένα τις ταινίες με ληστείες, απάτες, κλοπές και ριφιφί; Είναι το εύκολο χρήμα που υπόσχονται, η παράκαμψη που σε βγάζει κατευθείαν στο αμερικάνικο όνειρο, ή μήπως το γεγονός πως οι περισσότεροι έχουμε φανταστεί να φοράμε τις μάσκες μας και να εκτελούμε στην εντέλεια ένα δαιμόνιο πλάνο άμεσης επιτυχίας; Ό,τι κι αν είναι, αυτή η θεματική της έβδομης τέχνης παραμένει από τις πλέον αγαπημένες του παγκόσμιου κοινού. Γι’ αυτό ίσως και έχουν ασχοληθεί μαζί της τόσο διαφορετικοί δημιουργοί, σκηνοθέτες που δεν μοιράζονται κατά τα άλλα τίποτα κοινό. Από τον Στάνλεϊ Κιούμπρικ μέχρι και τον Κουέντιν Ταραντίνο δηλαδή. Είναι βέβαια και η έξαψη που δημιουργούν στον θεατή, με το σασπένς να χτυπά κόκκινο και τη συγκίνηση να ξεχειλίζει από τη μεγάλη οθόνη. Η δαιμόνια ομάδα των απατεώνων, αυτό το σχέδιο που δεν μπορεί να αποτύχει και το κυνηγητό με την αστυνομία εγγυώνται δύο ώρες γεμάτες κινηματογραφική μαγεία. Το δύσκολο πια είναι να ξεχωρίσεις πέντε. Ή δέκα. Ή πενήντα! Όλες τους τόσο διαφορετικές μεταξύ τους, κι όμως τόσο υπέροχες. Από το «Μπόνι και Κλάιντ» (1967) μέχρι και το «Inception» (2010), από τη «Ληστεία αλά ιταλικά» του 1969 και το remake της «The Italian job» του 2003, ή ακόμα και το «The bank job» (2008), όλες συνεπαίρνουν τον κινηματογραφόφιλο. Πώς να ξεχάσεις το «Heat» (1995) με τους δυο θρύλους (Πατσίνο και ΝτεΝίρο) να παίζουν πλάι-πλάι ή τη φοβερή «Σκυλίσια μέρα» (1975); Αμ τους «Συνήθεις Ύποπτους» (1995) πώς να τους αφήσεις απέξω ή τα ταραντινικά αριστουργήματα «Reservoir Dogs» (1992) και «Jackie Brown» (1997); Ακόμα και η ανεπανάληπτη κωμωδία «Ένα ψάρι που το έλεγαν Γουάντα» (1988) γύρω από μια ληστεία περιστρέφεται! Και οι παρακάτω ταινιάρες όμως είναι, μην αμφιβάλετε…
