Καθόλου τυχαία, η «Προφητεία» βγήκε στις ευρωπαϊκές αίθουσες στις 6/6/1976, με την επιλογή της ημερομηνίας να μην αποτελεί απλώς έναν θρίαμβο του μάρκετινγκ, αλλά μάλλον μια μοιραία απόφαση που φαινόταν να έχει παρθεί από άλλα κέντρα. Κι αν πρέπει να το πούμε, απόκοσμα και ανατριχιαστικά!
Οι «κατάρες» που σημάδεψαν τα γυρίσματά της, εντός ή εκτός εισαγωγικών, είναι σήμερα γνωστές και αρκούντως θρυλικές, λες και ο Αντίχριστος ήταν όντως εκεί. Ατυχήματα και αναποδιές που κανείς δεν θέλησε -ή δεν τόλμησε- να διερευνήσει, μιας και κάποια μεταφυσικά πράγματα καλό είναι να μένουν στην ησυχία τους.
Τρία αεροπλάνα χτυπήθηκαν λοιπόν από κεραυνό, αυτά που μετέφεραν στα γυρίσματα του Λονδίνου τον πρωταγωνιστή Γκρέγκορι Πεκ, τον σεναριογράφο Ντέιβιντ Σέλτζερ και τον παραγωγό Mace Neufeld. Όσο για το αεροπλάνο που είχε ναυλώσει η παραγωγή για μερικά εναέρια πλάνα και τελικά δεν το χρησιμοποίησαν, κατέπεσε στην αμέσως επόμενη πτήση του σκοτώνοντας τους πάντες εντός του.
Ταυτοχρόνως, το ξενοδοχείο που διέμενε ο σκηνοθέτης Ρίτσαρντ Ντόνερ χτυπήθηκε από τρομοκρατικό χτύπημα του IRA, ο φύλακας του ζωολογικού κήπου που γυρίστηκαν μερικές σκηνές σκοτώθηκε την επομένη του γυρίσματος από εξαγριωμένα λιοντάρια και ο κασκαντέρ που αντικαθιστούσε τον Πεκ δέχτηκε λυσσαλέα επίθεση από τα ροτβάιλερ (στη σκηνή του νεκροταφείου).
Περιμένετε όμως, έχει κι άλλα, καθώς το πράγμα φαινόταν από την αρχή. Την πρώτη κιόλας μέρα του γυρίσματος λοιπόν, μέλη του συνεργείου τραυματίστηκαν σε τροχαίο ατύχημα. Ακόμα πιο τραγικά ήταν τα πράγματα για τον υπεύθυνο των ειδικών εφέ Τζον Ρίτσαρντσον και τον βοηθού του Λιζ Μουρ. Αμέσως μετά το τέλος των γυρισμάτων, πήγαν στην Ολλανδία για την επόμενη δουλειά τους, όταν και θα είχαν ένα φριχτό τροχαίο, στο οποίο ο Ρίτσαρντσον τραυματίστηκε σοβαρά αλλά ο βοηθός του αποκεφαλίστηκε. Κάτι που λογίστηκε εντελώς ανατριχιαστικό, μιας και ο Ρίτσαρντσον ήταν υπεύθυνος για την περιβόητη σκηνή αποκεφαλισμού της «Προφητείας» (1976)!
Ήταν όμως και το άλλο, ακόμα τραγικότερο, πως ο γιος του Πεκ αυτοκτόνησε λίγο πριν ξεκινήσει η παραγωγή του φιλμ, κάτι που έβγαλε από την ημι-αποστρατεία τον γνωστό ηθοποιό και είπε το «ναι» για τον ρόλο του Robert Thorn ώστε να βγει από το σπίτι και να αποσπάσει για λίγο το μυαλό του από την οικογενειακή τραγωδία.
Όσο για τον διαβολικό πιτσιρικά, τον τετράχρονο Χάρβεϊ Στίβενς που ενσαρκώνει τον Damien, τον πήρε τελικά ο Ντόνερ στην ταινία του απλώς και μόνο γιατί κατά το δοκιμαστικό του ο μικρούλης του επιτέθηκε! Τον έβαλε να παίξει ένα από τα πιο απαιτητικά κομμάτια του ρόλου του που έπρεπε να κάνει μια επίθεση και την έκανε, μόνο που του την έπεσε στα απόκρυφά του. Η τολμηρή κίνηση του εξασφάλισε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Αυτή ήταν λίγο-πολύ η διαβόητη παραφιλολογία που συνοδεύει την «Προφητεία», το ανεπανάληπτο φιλμ τρόμου που είναι πλασμένο με τα διαχρονικά υλικά του κλασικού. Αυτό το χαριτωμένο παιδάκι, ο γιος του αμερικανού πρεσβευτή στο Λονδίνο, που βάζει σε μεταφυσικούς μπελάδες τόσο τους φυσικούς νόμους όσο και τους φουκαράδες τους γονείς του. Γιατί όπως θα μάθουμε τελικά, ο υιοθετημένος Damien είναι στην πραγματικότητα ο Αντίχριστος. Κι αν πρέπει να το πούμε, το όνομα «Damien» εξαφανίστηκε από τις αγγλοσαξονικές οικογένειες για αρκετές δεκαετίες μετά την προβολή του «The Omen».
Η συνταγή της τρομακτικής επιτυχίας του οποίου βασιζόταν στο σφιχτοδεμένο σενάριο, τις υπέροχα φοβερές ερμηνείες, το ανατριχιαστικό μουσικό θέμα του Τζέρι Γκόλντσμιθ (που τιμήθηκε με Όσκαρ) και τη γνήσια απαισιόδοξη ατμόσφαιρα, μπολιάζοντας ψυχολογικό τρόμο με μια σειρά από τουλάχιστον συγκλονιστικούς φόνους.
Εγγεγραμμένη στην παράδοση του θρησκευτικού τρόμου που καθιέρωσαν τα εξίσου εμβληματικά «Το μωρό της Ρόζμαρι» (1968) και «Ο εξορκιστής» (1973), η «Προφητεία» έμελλε να είναι εξίσου διαχρονική, διεκδικώντας τις δικές της δάφνες και αποτελώντας μια καλή υποψηφιότητα για την ταινία που μας χάρισε τις περισσότερες ανατριχίλες.
Και παρά το γεγονός ότι οι κριτικοί κινηματογράφου σπανίως αγαπούν φιλμ τρόμου ή του αναγνωρίζουν καλλιτεχνική ιδιοσυστασία, η «Προφητεία» δοξάστηκε από την κριτική και σάρωσε κυριολεκτικά στα ταμεία, εγκαινιάζοντας ένα από τα γνωστότερα franchise της σκοτεινής πλευράς της έβδομης τέχνης.
Ο Αντίχριστος κατεβαίνει λοιπόν στη Γη με τη μορφή του πιτσιρικά Damien, τον οποίο υιοθετεί ο φιλόδοξος διπλωμάτης μετά την αποβολή της συζύγου του, αντικαθιστώντας έτσι τον νεκρό του γιο με ένα νεογέννητο, εν αγνοία πάντοτε της γυναίκας του. Η οικογενειακή ευτυχία θα καταστρατηγηθεί βέβαια από μια σειρά από τουλάχιστον ανησυχητικά περιστατικά, αν και οι γονείς δεν φαίνεται να κλονίζονται από τα καμώματα που κάνει το αγγελούδι τους. Ή το διαβολάκι, που είναι και πιο ταιριαστό εδώ.
Ο πατέρας θα τον χάσει πάντως τον ύπνο του και θα βαλθεί τελικά να μάθει για τη φύση του υιοθετημένου παιδιού του, καθώς οι συμπτώσεις και πολλές είναι και εξόχως σατανικές. Πατώντας σε ένα ομολογουμένως καλογραμμένο σενάριο, ο Ρίτσαρντ Ντόνερ θα μας χαρίσει ένα μεγάλο φιλμ τρόμου, με άξονα αναφοράς το καταιγιστικό μοντάζ, την υποβλητική σκηνοθεσία και την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, αυτό τον μεταφυσικό πεσιμισμό που τόσο αγαπούσε η κινηματογραφική δεκαετία του 1970.
Σήμερα οι θεωρητικοί του κινηματογράφου συζητούν χωρίς περιστροφές αν η «Προφητεία» έχει παλιώσει ή αν μπορεί ακόμα να μεταδώσει το εφιαλτικό της μήνυμα με την πρωτοτυπία και την αυθεντικότητα που το έκανε πριν από 40 χρόνια. Και πιθανότατα η ακαδημαϊκή της κινηματογράφηση μπορεί και να ξενίζει στις μέρες μας κάποιους, όχι όμως και το θέμα της ή η εντιμότητα της προσέγγισής του. Το παιδί-δαίμονας, αυτός ο διαβολικός συνδυασμός αθωότητας και μοχθηρίας, τρομάζει ακόμα με τον γνήσιο τρόπο που το έκανε κάποτε και ανάγκαζε κόσμο και κοσμάκη να μετανοεί μπροστά στο ενδεχόμενο να επικρατήσει στη Γη ο άρχοντας του Σκότους!
Γιατί να τη δεις: Γιατί είναι μια άρτια ταινία, ένα καθαρόαιμο φιλμ τρόμου που ακόμα και χωρίς τις μεταφυσικές πτυχές του θα ήταν ένα έξοχο οικογενειακό δράμα για μια φαμίλια που μεγαλώνει ένα τουλάχιστον δυσλειτουργικό παιδί. Δεν είναι φυσικά, καθώς η κανονικότητα νοθεύεται εδώ από τον μεθυστικό εφιάλτη του τρόμου. Τον ίδιο τον στρατάρχη του κακού.
Να τη δεις όμως και γιατί ένα ιερό τέρας της υποκριτικής, ο μεγάλος Γκρέγκορι Πεκ, καταδέχεται να παίξει σε ένα φιλμ τρόμου, φτιαγμένο μάλιστα από έναν άγνωστο ακόμα σκηνοθέτη. Όπως ο Μαξ φον Σίντοφ είπε το «ναι» στον «Εξορκιστή», έτσι και ο Πεκ δεν αρνήθηκε να παίξει στην «Προφητεία», αποδεικνύοντας με τον πιο αποστομωτικό τρόμο που δεν πρόκειται για b-movie. Αλλά για ένα αριστούργημα του είδους, ένα ανατριχιαστικό έπος που θα έκανε τους θρησκόληπτους της εποχής του να ανασκουμπωθούν.
Και κλείνοντας λες το μάτι στα σύγχρονα κοινά, δεν επιστρατεύει μόνο ψυχολογικό τρόμο και ατμόσφαιρα θρίλερ, αλλά ακόμα και σπλατεριά! Αυτό τον αποκεφαλισμό που έγραψε τη δική του ιστορία. Και με τον έντεχνο μάλιστα τρόπο που τα έκαναν άλλοτε. Το κακό λοιπόν είναι εδώ, υποδεχτείτε το…
«Η προφητεία»
Παραγωγή: Αγγλία-Αμερική
Σκηνοθεσία: Ρίτσαρντ Ντόνερ
Πρωταγωνιστούν: Γκρέγκορι Πεκ, Λι Ρέμικ, Ντέιβιντ Γουόρνερ, Μπίλι Γουάιτλο, Χάρβεϊ Σπένσερ Στίβενς
