ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ #«Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου»#Νένα Μεντή

Τρεις τελευταίες παραστάσεις για την «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου»

Μια παράσταση-θρύλος με τη Νένα Μεντή

29·05·2014 07:27

Η Νένα Μεντή με μια συγκλονιστική ερμηνεία, σε μια παράσταση που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της και επηρέασε βαθιά τα θεατρικά δεδομένα, επιστρέφει για 3 τελευταίες παραστάσεις, για να συναντήσει τους παλιούς και νέους της φίλους και να ξαναζωντανέψει μαζί τους την συγκινητική ιστορία της μεγάλης «στιχουργού και ποιήτριας» του Eλληνικού τραγουδιού.

Μια ιστορία με μοναδικά τραγούδια, που γράφτηκαν με ψυχή, από μια γυναίκα που έζησε με πάθος τη ζωή, μια ιστορία που συνδέεται με τις μεγάλες και ιστορικές στιγμές της πολιτικής και κοινωνικής εξέλιξης στην Ελλάδα. Όλοι έχουμε τραγουδήσει τα τραγούδια όπως Είμαι αητός χωρίς φτερά, Όνειρο απατηλό, Η φαντασία, Ηλιοβασιλέματα, Όλα είναι ένα ψέμα, Πήρα απ΄ τη νιότη χρώματα, Πετραδάκι πετραδάκι Μαλάμω, Τι έχει και κλαίει το παιδί, Περασμένες μου αγάπες, αλλά δεν ξέραμε οι περισσότεροι ότι ήταν δικά της, δεν ξέραμε μέχρι τώρα την ιστορία που έκρυβαν αυτά τα τραγούδια. Δεν ξέραμε ότι κουβέντες που πέρασαν από το στόμα μας, από γενιά σε γενιά, ήταν δικές της. Λαϊκή ποίηση αυθεντική. Απόσταγμα ζωής και σκέψης. Δεν ξέραμε τη δύναμη, τον πόνο, αλλά και την όρεξη για ζωή που είχε μέσα της η μεγάλη Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου.

Το 2007, η ανάγκη για την παράσταση βγήκε μέσα από την επιθυμία για ένα ταξίδι στη μνήμη μιας εποχής και σαν καταβολή ελάχιστου φόρου τιμής στην πρώτη μεγάλη Ελληνίδα στιχουργό, την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Σήμερα έχουμε την ανάγκη να ξανασυναντηθούμε με την Ευτυχία. Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, εκπροσωπεί τον Έλληνα που η ψυχή του έχει δύναμη, στέκεται στα πόδια του, χαμογελάει και αγωνίζεται να ξεπεράσει την σκληρή πραγματικότητα. Διαπιστώσαμε από τη συμμετοχή του κοινού, πόσο βαθιά ριζωμένες μνήμες έχουν αυτά τα τραγούδια στη ψυχή του Έλληνα και πόσο σημαντική ήταν η συμβολή τους στην περιγραφή μιας κοινωνικής και ενίοτε πολιτικής και πολιτιστικής πραγματικότητας.

Η Ευτυχία θέλει να συναντηθεί ξανά με τους φίλους της, που τόσο την αγάπησαν αλλά και να γνωριστεί με καινούργιους που δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να την συναντήσουν μέχρι τώρα.

Το βιβλίο της Ρέας Μανέλη «Η γιαγιά μου η Ευτυχία» (εκδόσεις Άγκυρα), με τη δύναμη και την αμεσότητα της προσωπικής μαρτυρίας προσέφερε το υλικό της θεατρικής αφήγησης. Μιας αφήγησης αποσπασματικής και ακροβατικής, ανάλογης της προσωπικότητας που βιογραφείται.

Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου (Νένα Μεντή) μονολογεί συνομιλώντας με τα επτά πρόσωπα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή της και το έργο της σαν στιχουργού: τη Μαρίκα Κοτοπούλη, το Γιώργο τον άντρα της, τη Μαίρη την κόρη της, τον Τσιτσάνη, το Χιώτη, τη Ρέα την εγγονή της και τη Μαριόγκα τη μητέρα της.

Μέσα από την πολυτάραχη ζωή της Παπαγιαννοπούλου ξεδιπλώνεται όλη η νεότερη ιστορία της Ελλάδας, αλλά και η σύγχρονη ιστορία του λαϊκού μας τραγουδιού. Η ιστορία της Ευτυχίας συναντά την εθνική τραγωδία μιας χαμένης πατρίδας, της Μικράς Ασίας, περνά από την εποχή των μπουλουκιών και της Αθηναϊκής επιθεώρησης, για να φτάσει ως τα καταγώγια του ρεμπέτικου και την άνθιση του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού.

Η παράσταση αναπαριστά στιγμιότυπα, σχέσεις και καταστάσεις σαν ένα αφηγηματικό παζλ, που σκοπό έχει να αναδείξει τη βιωματική λαϊκή ποίηση και την πολυδιάστατη μοναδική προσωπικότητα, της πρωτοπόρας για την εποχή της, δημιουργού. Η Ευτυχία έγινε η φωνή της ψυχής ενός ολόκληρου λαού και με τον στίχο της εκφράζει τους καημούς και τις ελπίδες του. Χθες, σήμερα, αύριο.

Η Ευτυχία, σαν ένας άλλος Ζορμπάς, μυρίζει Ελλάδα και μας οδηγεί γραμμή στις ρίζες, σε ότι αυθεντικό έμεινε από αυτό που λέμε γνήσια ελληνική ψυχή και λεβεντιά.

Συντελεστές

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας
Σκηνικά κοστούμια: Αναστασία Αρσένη
Φωτισμοί: Ανδρέας Μπέλης
Επιλογή τραγουδιών: Ελεάνα Βραχάλη
Μουσική επένδυση: Γιάννης Χριστοδουλόπουλος
Φωτογραφίες: Γιώργος Καβαλλιεράκης