Είναι ένας από τους δίσκους που έγραψαν ιστορία στον χώρο της μουσικής, όντας κατά πολλούς ειδικούς το απόλυτο «δεκάρι». Το «Morrison Hotel» κυκλοφόρησε στις 9 Φεβρουαρίου του 1970, αλλά ακόμη η επίδρασή του είναι μεγάλη, ακόμη και για ανθρώπους που τότε δεν ήταν καν… ιδέα για τους γονείς τους.
Μια χαρακτηριστική περίπτωση είναι η Leah Moore, η οποία ήταν μαγεμένη από την αύρα των Doors και το μυστήριο που τους περιέβαλε. Τώρα, ετοιμάζει σε κόμικ την ιστορία της μπάντας προς τιμήν των 50 χρόνων του συγκεκριμένου άλμπουμ, το οποίο αναμένεται πως θα κυκλοφορήσει στις 13 Οκτωβρίου από τον εκδοτικό οίκο Z2 Comics.
Αφηγείται στο περιοδικό Rolling Stone το ταξίδι που έκανε η τάξη της στο Παρίσι το 1992 και το ότι έπεισε τους καθηγητές φυσικής να τους πάνε στο Περ Λασέζ να επισκεφθούν τον τάφο του Jim Morrison. «Έβρεχε καταρρακτωδώς, είχαν ανοίξει οι ουρανοί και εκεί ήμασταν εμείς, μια όχι πολλά υποσχόμενη παρέα από 13χρονα και 14χρονα σπασικλάκια με αδιάβροχα, αλλά το να είσαι εκεί στον τάφο του ήταν μνημειώδες, αληθινά επικό. Όλα αυτά τα λουλούδια, και τα μπαστουνάκια θυμιάματος, και τα γκράφιτι».
Στο κόμικ, η κόρη του Alan Moore, συγγραφέα του «Watchman», αναφέρεται στο άλμπουμ και στην περίοδο που προηγήθηκε: τον Πόλεμο του Βιετνάμ, το Κίνημα για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, τους φόνους του Τσαρλς Μάνσον, τις συναυλίες της μπάντας, την περίοδο που τους συνέλαβαν και τους εμβληματικούς μουσικούς που συνάντησαν.
The Doors’ Morrison Hotel Becomes a Graphic Novel > https://t.co/ju1Ho9BKYE#music #books #art #illustration #popculture #comics pic.twitter.com/KdbpEyApbP
— Sherwin Marasigan (@findingcain) June 10, 2020
Δουλεύει την ιστορία με τα εναπομείναντα μέλη της μπάντας, τον Robby Krieger και τον John Densmore. Σειρά εικονογράφων έχουν αναλάβει το οπτικό μέρος του εγχειρήματος και το εξώφυλλο σχεδίασε ο Chris Hunt.
«Υπάρχει τόσο θέατρο στους Doors, και τόση κομπορρημοσύνη και τόση αφήγηση ιστοριών – ταιριάζουν με φυσικό τρόπο σε κόμικ», τόνισε η Moore, σύμφωνα με το Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, για να προσθέσει: «Οι στίχοι που έγραψαν και η ενέργεια με την οποία έπαιζαν – πιστεύω ότι τα τραγούδια δεν προσφέρονται απλώς για το μέσο, στην πραγματικότητα κραυγάζουν να γίνουν κόμικ».