Το ισπανικό σινεμά συνεχίζει να ζει μεγάλες δόξες, καθώς αντλεί την έμπνευσή του από την ίδια τη δύναμη της γλώσσας.
Μόνο που όταν λέμε ισπανικό σινεμά εννοούμε συνήθως ταινίες στην ισπανική γλώσσα, περιλαμβάνοντας φιλμ από κάθε ισπανόφωνη χώρα.
Κάτι που είναι κρίμα, μιας και η Ισπανία δεν χρειάζεται αυτά τα «δάνεια» για να δείξει ότι έχει σημαντική εθνική κινηματογραφία.
Κι όσο αν οι περισσότερες πρόσφατες και μεγάλες ισπανικές ταινίες προέρχονται από τη Λατινική Αμερική, το Μεξικό και την Αργεντινή κυρίως, και η ίδια η Ισπανία έχει να επιδείξει ζηλευτά διαμάντια.
Κλασικός ισπανικός κινηματογράφος λοιπόν αλλά και σύγχρονες παραγωγές που έφτασαν ως τα κορυφαία φεστιβάλ, βραβεύτηκαν και λατρεύτηκαν από το παγκόσμιο κοινό. Ο Μπουνιουέλ παραμένει περίτρανα γνωστός για να χρειάζεται συστάσεις το έργο του…
Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ θα μπορούσε να καταλάβει μόνος του όλη τη λίστα, αν έπρεπε ωστόσο να επιλέξουμε ένα και μόνο ένα φιλμ του εκκεντρικού δημιουργού, αυτό θα ήταν το «Hable con ella» και όχι κάποιο από τα σουρεαλιστικά κομψοτεχνήματα του παρελθόντος. Ούτε καν το οσκαρικό «Όλα για τη Μητέρα μου» (1999).
Στο «Μίλα της», ο Αλμοδόβαρ ξεδιπλώνει όλη την τρυφερή αγάπη του για το γυναικείο φύλο, σε μια σπαρακτική ταινία γεμάτη αλληγορίες και συμβολισμούς. Ένα καθαρό μελόδραμα που θα φέρει κοντά δυο άντρες σε μια παράξενη φιλία μέσα στο μελαγχολικό περιβάλλον μιας κλινικής. Πραγματικά σπουδαίο φιλμ…
Ορόσημο του ισπανικού σινεμά και βραβευμένο με το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών, το αριστούργημα του Κάρλος Σάουρα για την παιδική ηλικία και το σκοτάδι που κρύβεται πίσω από την αθωότητά της συνεχίζει να συγκινεί. Η ταινία περιστρέφεται γύρω από τη μικρούλα Άννα, που μένει ορφανή και καταφεύγει σε έναν φανταστικό κόσμο για να παλέψει τις δυσκολίες της ζωής.
Σκοτεινό και αποκαλυπτικό, το φιλμ του Σάουρα είναι μια από εκείνες τις ταινίες που σε εισάγουν στον κόσμο τους εγκλωβίζοντάς σε για πάντα. Μια σωστή παραβολή για τον θάνατο και την απώλεια, αλλά και για το τραύμα και το πένθος, μια διαδρομή στα σκοτάδια της ανθρώπινης ύπαρξης ως το ξέφωτο της ελπίδας και της ενηλικίωσης.
Ο Αλεχάντρο Αμενάμπαρ μάς έχει χαρίσει ουκ ολίγα ισπανικά διαμαντάκια, η οσκαρική και πολυβραβευμένη όμως «Η θάλασσα μέσα μου» παραμένει το μεγάλο του αριστούργημα. Ο Χαβιέ Μπαρδέμ ενσαρκώνει εδώ την πραγματική ιστορία του ισπανού συγγραφέα Ραμόν Σαμπέδρο, ο οποίος έπειτα από ένα ατύχημα καθηλώθηκε για 30 χρόνια στο κρεβάτι και διεκδίκησε κάποια στιγμή νομικά το δικαίωμα στην ευθανασία
Συγκίνηση, πικρό χιούμορ και ένα πραγματικό ρεσιτάλ ερμηνείας μάς δίνει ο Αργυρός Λέων του Φεστιβάλ Βενετίας, παίζοντας με τις ανθρώπινες αντιφάσεις και αποφεύγοντας υποδειγματικά το μελό και το εύκολο συναίσθημα. Το οξυδερκές πορτρέτο ενός ανθρώπου που αγωνίζεται για το δικαίωμα στην ελεύθερη επιλογή όπως σπανίως έχει σκιαγραφηθεί στην έβδομη τέχνη…
Σε μια «ήσυχη» και «απλή» ταινία, ο Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα συμπυκνώνει όσα σημαίνουν η ανεργία και ο μόχθος για τον επιούσιο, χωρίς κραυγές και παραληρήματα. Ο εκλεπτυσμένος κοινωνικός σχολιασμός έρχεται εδώ με γερές δόσεις γλυκόπικρου χιούμορ, καθώς αυτοί οι απολυμένοι ναυτεργάτες είναι προφανώς πολλά περισσότερα από ένα τσούρμο ανέργων που συνωστίζονται έξω από τα ταμεία ανεργίας και τα γραφεία ευρέσεως εργασίας.
Δάκρυ και αυθόρμητο γέλιο, ανατομία χαρακτήρων αλλά και κοινωνική κριτική, είναι λες μια ταινία που τα έχει όλα χωρίς να συνειδητοποιείς βλέποντάς τη για πόσα πολλά μιλά. Η παρέα σπαταλάει τον καιρό της στα μπαρ και τις ανέξοδες συζητήσεις, μόνο που η ταινία υπηρετεί τελικά ένα απείρως πιο δύσκολο είδος σινεμά, αυτό που σε κάνει να σκέφτεσαι…
Η ισπανο-αργεντίνικη ταινία του Φαμπιάν Μπελίνσκι μάς μεταφέρει στο Μπουένος Άιρες, όπου δύο μικροαπατεώνες προσπαθούν να πουλήσουν σε έναν συλλέκτη 9 σπάνια γραμματόσημα, που είναι φυσικά πλαστά. Απέναντί τους θα έχουν μια σειρά από αναπάντεχες αναποδιές, αλλά και το δεινό της έλλειψης εμπιστοσύνης.
Γρήγορη και δυναμική, έχει καλογραμμένο σενάριο και δυνατούς χαρακτήρες, αλλά και ανατροπές με το τσουβάλι. Ποιος είπε ότι οι Ισπανοί δεν μπορούν να φτιάξουν σασπένς και μυστήριο;
Αν δεν ήταν ισπανική παραγωγή, δεν θα περιλαμβάναμε το πολυβραβευμένο φιλμ του μεξικανού σκηνοθέτη Γκιγιέρμο ντελ Τόρο στη λίστα μας. Μόνο που είναι και ισπανικό και τεράστιο αριστούργημα για να μην το αναφέρουμε! Ένα σκοτεινό παραμύθι για όσα φωτίζουν τη ζωή, ένας πραγματικός κινηματογραφικός σίφουνας που καθόλου τυχαία τοποθετείται στις απαρχές της δικτατορίας του Φράνκο.
Σαν πεπειραμένος παραμυθάς, ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο συνθέτει ένα φανταστικό έπος σκληρότητας και μαγείας, για ένα ονειροπόλο κοριτσάκι που θα βρεθεί στο μεταίχμιο των δύο κόσμων, εναλλάσσοντας από το τρυφερό όνειρο στην αδυσώπητη καθημερινότητα.
Ασύλληπτη φαντασία, εικόνες εφιαλτικές και ονειρικές ταυτοχρόνως που δύσκολα ξεχνάς, ένας αδιανόητος οπτικός πλούτος που αντικατοπτρίζει υφολογικά το πολυεπίπεδο των διαστάσεων του φιλμ και τις τόσες πολιτικές, κοινωνικές και ψυχολογικές συνιστώσες του. Τρομερό σινεμά!
