Το πειραματικό έργο του συνθέτη, σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Γουίλσον, κάνει παγκόσμια περιοδεία.
Υπήρχε μια εποχή που η όπερα ήταν συνδεδεμένη με υψίφωνους που «ούρλιαζαν», πολύ δράμα και, συχνά, πολύ ιστορία. Και μετά ήρθε «Ο Αϊνστάιν στην παραλία». Το έργο του Φίλιπ Γκλας, σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Γουίλσον, έκανε πρεμιέρα το 1976 και άλλαξε τελείως την έννοια της όπερας στο κοινό.
Το πειραματικό κομμάτι διάρκειας πέντε ωρών, αποτελούμενο από τέσσερις ασύνδετες πράξεις και χωρίς διάλειμμα, ακολουθεί υποτυπωδώς τη ζωή του Αϊνστάιν. Οι δημιουργοί καλούσαν το κοινό να μπαινοβγαίνει ελεύθερα στην αίθουσα, ενώ στο μεταξύ άλλαζαν τα «σκηνικά»- φωτογραφίες.
Όσο για το κείμενο, αποτελείται από αριθμούς, σολφέζ και αποκρυφιστική ποίηση του Κρίστοφερ Νόουλς (ενός πρώην συνεργάτη του Γουίλσον, με αρκετά ψυχολογικά προβλήματα). Η θρυλική χορογράφος Λουσίντα Τσάιλντς, η οποία στην πρωτότυπη παράσταση χόρευε κιόλας, ανέλαβε την κίνηση. Αντί για ορχήστρα, υπάρχουν συνθεσάιζερ, πνευστά και φωνές.
Το έργο αναβιώνει για πρώτη φορά έπειτα από 20 χρόνια και κάνει παγκόσμια περιοδεία η οποία θα λήξει το 2013 (αυτή την περίοδο κάνει μια στάση στις ΗΠΑ: 14- 23 Σεπτεμβρίου στην Brooklyn Academy of Music και 26-28 Οκτωβρίου στο Zellerbach Hall του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια).
Και παρότι κάποιοι το χαρακτήρισαν «δήθεν», οι περισσότεροι συμφώνησαν ότι ήταν μια όπερα που άλλαξε τα δεδομένα (εξάλλου όλες οι παραστάσεις ήταν sold out). Ο Γκλας πάντως αντιλέγει ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από αυτό που βλέπεις. Και ο Γουίλσον συμφωνεί: «Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα. Είναι ένα έργο που πας και χάνεσαι μέσα σε αυτό αυτό είναι όλο».
Πηγή: tospirto.net
