Το νέο έργο των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου, που γράφουν και σκηνοθετούν για λογαριασμό του Εθνικού θεάτρου, πραγματεύεται το θέμα της μετανάστευσης και της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.
Οι «Πατρίδες» είναι ένα έργο γυμνό από σχολιασμούς και στερεότυπες αντιλήψεις, που εκθέτει την ταχύτητα απώλειας της μνήμης μας και τα κρούσματα έλλειψης ανθρωπιάς απέναντι στους μετανάστες, από ένα λαό που μόλις πριν από πενήντα χρόνια μετανάστευε.
Μια ομάδα έξι Ελλήνων και τριών ξένων ηθοποιών, συνθέτουν έναν ιδιότυπο θίασο που φωτίζει με αμεσότητα την κοινή ανθρώπινη εμπειρία και μας υπενθυμίζει ότι η πατρίδα, ο ξεριζωμός και ο νόστος είναι έννοιες πανανθρώπινες και διαχρονικές.
«Με το έργο “Πατρίδες” προσπαθήσαμε να αντιμετωπίσουμε αυτό καθ’ εαυτό το θέμα του μετανάστη. Όχι τον μετανάστη όπως τον αντιλαμβανόμαστε εμείς. Τον μετανάστη όπως αντιλαμβάνεται ο ίδιος τον εαυτό του» σημειώνουν για την παράσταση, οι Ρέππας και Παπαθανασίου.
Για το λόγο αυτό άλλωστε στράφηκαν και σε ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο γραφής από αυτόν που συνήθιζαν μέχρι σήμερα. Μαζεύοντας αυθεντικό υλικό από διάφορες πηγές έστησαν ένα έργο «ντοκουμέντο», όπου δεν έγραψαν ούτε μια λέξη επινοημένη από τους ίδιους.
«Διαλέξαμε και μοντάραμε αποσπάσματα από πραγματικές μαρτυρίες Ελλήνων και ξένων μεταναστών από βιβλία, συνεντεύξεις και αδημοσίευτες μαρτυρίες και στήσαμε μια βιογραφία. Όλα τα ετερόκλητα κομμάτια που ερμηνεύονται από τους εννέα ηθοποιούς του θιάσου (μέσα από τα αντιφατικά επιμέρους ατομικά χαρακτηριστικά) συνθέτουν ουσιαστικά την ιστορία ενός ανθρώπου. Του ανθρώπου που ξεριζώθηκε», επισημαίνουν οι ίδιοι.
«Γιατί η γενέθλια γη του καθενός είναι η παιδική του ηλικία. Πατρίδα είναι ο χώρος που περπατήσαμε παιδιά. Στην ηλικία που δεν γνωρίζει ούτε τον χρόνο, ούτε τον θάνατο. Ακόμα κι αυτοί που δεν ταξίδεψαν ποτέ είναι νοσταλγοί γιατί αυτή η πατρίδα λείπει σε όλους. Αυτή η πατρίδα είναι ο πυρήνας και το δυναμό της ύπαρξης μας αλλά όλοι ζούμε πάντα μακριά της. Δεν είναι τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν από την πατρίδα. Όσα χιλιόμετρα και να τρέξεις ποτέ δεν θα γυρίσεις στην παλιά σου γειτονιά. Το σπίτι άλλαξε. Οι γείτονες γέρασαν. Τίποτα δεν είναι ίδιο. Δεν υπάρχει επιστροφή. Γιατί δεν είναι ο χώρος που μας χωρίζει απ’ την πατρίδα αλλά ο χρόνος. Ο χρόνος μας ξενιτεύει. Και ο νόστος μένει πάντα όνειρο ανεκπλήρωτο. Είμαστε όλοι μετέωροι σε ένα κόσμο παράλογο και ακατανόητο. Είμαστε όλοι μετανάστες», καταλήγουν.
Στην παράσταση παίζουν οι Μπακάρ Χουσεΐν Αλ Μπακάρ, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Θανάσης Ευθυμιάδης, Αρίφ Μουχαμάντ Ιργάν, Σταύρος Καραγιάννης, Ελένη Κοκκίδου, Παναγιώτης Τσεβάς, Ταξιάρχης Χάνος και Μπερκάτ Χοσενί. Τα σκηνικά και τα κοστούμια επιμελείται ο Αντώνης Δαγκλίδης, τους φωτισμούς ο Σάκης Μπιρμπίλης και τη μουσική επιμέλεια ο Παναγιώτης Τσεβάς.
Το έργο θα κάνει πρεμιέρα στις 22 Φεβρουαρίου στη Νέα Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος», με τις παραστάσεις να διαρκούν έως τις 13 Μαΐου.
