Ο Παύλος Μάτεσις είχε πει «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, αλλά και ποτέ δεν ανασταίνεται». Η Bijoux de Kant για μια φορά ακόμη μας αιφνιδιάζει εντυπωσιακά με τα «Αμάραντα». Γράφει η Χαρά Κιούση Ο Μέμος, ένας αποτυχημένος περιφερόμενος θεατρίνος πρόσφατα έχει χάσει τον επιστήθιο φίλο και συνεργάτη του Στάμο. Από την ημέρα της κηδείας του συντρόφου του, αυτό το βράδυ θα ανέβει ολομόναχος στη Σκηνή για να δώσει την παράσταση. Στα παρασκήνια βρίσκεται αντιμέτωπος με τον αποθανόντα, σε μια από στήθους εξομολόγηση μαζί του. Ο φόβος, η συναίσθηση της απώλειας και το πένθος εξουθενώνουν τον μπουλουκτζή Μέμο. Η παρουσία της Μερόπης, της νεαρής φιλόδοξης χήρας του νεκρού, γίνεται καταλύτης της εσωτερικής του αναστάτωσης. Κι ενώ οι λιγοστοί θεατές περιμένουν ανυπόμονοι, μια παράξενη βουή πλησιάζει προμηνύοντας ένα επερχόμενο κακό. Ανάμεσά τους κυκλοφορεί μια νεκρή καλλιτέχνης η Αντώνα, που παίζει με τη ζωή και το θάνατο, λίγο πριν εμφανιστεί στη Σκηνή ο Μέμος. Όλοι οι ήρωες, με τα συμβολικά τους ονόματα, αποτελούν «ένα θίασο ζώντων και τεθνεώντων» στην έσχατη παράστασή τους. Και όπως λέει η Γλυκερία Μπασδέκη, νιώθει σαν ταξιδιωτικός τους πράκτορας. Με την εμπειρία λοιπόν του ταξιδιού και της περιπλάνησης, έστησε με τον «Αμάραντο» Παύλο Μάτεσι, μια τοπιογραφία της Ελλάδος, με μικρούς – μικρούς πίνακες και σκηνές σε μια ενιαία εικόνα. Ιδέα που ακολουθεί εξάλλου και το σκηνικό. Στημένο με απλά, φτηνά και αντιπροσωπευτικά της υπαίθρου αντικείμενα, της παλαιότερης ελληνικής επαρχίας. Ένα σκηνικό όπου δεσπόζουν πολιτικοί χάρτες της χώρας μας, κιλίμια, χράμια, ντιβάνια, ένα τσίρκο παρασκηνιακό όπου μεγαλουργεί με γκροτέσκο ρεαλισμό «μια αυταπάτη αναστάσεως». Ό,τι συμβαίνει ακολουθεί την εποχή του κι ο θεατής βρίσκει εκεί κομμάτια του σκοτεινά, ελπίζοντας ότι κάτι θα γίνει. Ο λόγος πυκνός και αλληγορικός, όπως φυτρώνει και μιλιέται ευτυχώς ακόμα μες τα δύσβατα. Όπου μεγαλουργεί τα άνθη του ο Αμάραντος και τραγουδιέται και χορεύεται το ομώνυμο παραδοσιακό ηπειρώτικο τραγούδι και ο τσάμικος. Με λεβέντικη κορμοστασιά, τσαρούχι και φουστανέλα τίμησε τη λαϊκή μας κληρονομιά ο Αλέκος Συσσοβίτης ως Μέμος. Με την εξαιρετική του ερμηνεία αφήνει να εξωτερικευτούν με σεβασμό στον απελθόντα θεσμό του μπουλουκτσή του θεάτρου, η αμορφωσιά, η έπαρση, η επίρριψη ευθυνών, ακόμη και σ’ ένα νεκρό. Συγκλονιστικός στον απελπιστικό του μονόλογο, πενθεί, υποχωρεί δειλά σε κάποιον εκβιασμό και συμβιβάζεται δίχως ψυχή και σθένος. Φανταστικός ερμηνευτής στο μοιρολόγι με την ιδιάζουσα προφορά, που σε κρατά μετέωρο ανάμεσα στο γέλιο και στην συγκίνηση. Ως Μερόπη η Μαρία Πανουργιά δείχνει ότι δεν χαμπαριάζει τίποτα. Σαν σύζυγος δεν σέβεται το πένθος της, είναι ανασφαλής, τρωτή σε πάθη, κοιτάζει τα μικροσυμφέροντά της και εξαγοράζει τη σιωπή της. Πίσω όμως απ’ όλα αυτά κρύβεται ο εφιάλτης ενός βασανισμένου παιδιού. Είναι αφοπλιστικός ο μονόλογός της, μια τελετουργία πόνου. Στο ρόλο της Αντώνας η Μπέττυ Βακαλίδου περιδιαβαίνει περιμετρικά τη σκηνή με τη βαλίτσα στο χέρι. Είναι η μόνη ηρωίδα που μπαίνει απόμακρη, διστακτική στη σκηνή, σαν να φέρνει νέα απ’ έξω,ενώ όλοι οι άλλοι βρίσκονται εκεί εξ αρχής. Με μια αναδρομή στο παρελθόν της αναφέρεται στους ψυχικούς θανάτους της. Ενώ τώρα είναι αποφασισμένη να ορίσει η ίδια για το τέλος της. Σημαντικό ρόλο στο έργο έχει ο νεκρός Στάμος – Αλέξανδρος Παπαϊωάννου. Δεσπόζει στη σκηνή ντυμένος τη λαϊκή φορεσιά που φορούν στις «Μπούλες». Ο νεκρός σε θέση ισχύος, είναι παρών στη σκηνή για να προκαλέσει τη ζωή με διονυσιασμό, σε μια σκληρή αναμέτρηση. Στο έργο, ενοποιός των παθών και των παθημάτων είναι ο έρωτας και ο θάνατος. Καθότι οι νεκροί ζουν ανάμεσά μας διεκδικώντας τη θύμησή τους και εξισορροπούν τα αμάραντα πάθη μας. Οι ήρωες, με θέατρο στο θέατρο, ξεγητεύουν σαρκοβόρες εθνικές μας αδυναμίες, που κατατρώνε κάθε ενωτική συνείδηση και διάθεση. Οι εξαιρετικές ερμηνείες – μαρτυρίες των ηθοποιών κορυφώνουν τη συγκινησιακή φόρτιση. Με λόγο σαρκαστικό που κρύβει πικρό χιούμορ, λέγονται πράματα συγκεκριμένα, γεμάτα γόνιμες επιθυμίες για ζωή. Η παράσταση με την ιδιότυπη αισθητική της και τον ανθισμένο τίτλο της, παραπέμπει σε φυσικά τοπία, όπου έχει ανάγκη να ζει ο άνθρωπος σε αρμονία με την φύση. Για να αναπτυχθεί ένα κοινωνικό τελετουργικό με γλέντια, γιορτές, γάμους, κηδείες και η παράδοση να παραμείνει αμάραντη, ώστε να υπάρχει μια αδιάκοπη εθνική συνέχεια.
Πληροφορίες παράστασης
Συντελεστές Κείμενο: Παύλος Μάτεσις, Γλυκερία Μπασδέκη Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης Μουσική: Κώστας Δαλακούρας Βοηθός σκηνοθέτης: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα Βοηθός σκηνογράφου: Νίκος Παπαδόπουλος Επικοινωνία: Άρης Ασπρούλης Παίζουν: Αλέκος Συσσοβίτης, Μαρία Πανουργιά, Μπέττυ Βακαλίδου, Αλέξανδρος Παπαιωάννου Διάρκεια παράστασης: 90 λεπτά Ημερομηνίες παραστάσεων: Πέμπτη έως Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 19.00 Τιμές εισιτηρίων Κανονικό: 12 ευρώ Φοιτητικό-ανέργων: 10 ευρώ Προπώληση: www.viva.gr, τηλ. 11876, Public Faust Καλαμιώτου 11, Αθήνα www.faust.gr
